**Żuraw z papieru na ulicy doprowadził mnie do prawdy o zniknięciu ojca**
Moje życie nie było ani ekscytujące, ani pełne znaczenia, dopóki nie zobaczyłem papierowego żurawia na mokrym chodniku. Wyglądał dokładnie jak te, które składał mój ojciec, zanim zniknął dwadzieścia pięć lat temu.
Byłem pisarzem, któremu skończyły się pomysły.
No, może nie do końca. Co czwartek wysyłałem artykuły do magazynu. Tytuły w stylu Co Twój ulubiony kształt makaronu mówi o Twojej psychice. Były w porządku. Lekkie, zabawne.
Ale Helena, moja redaktorka, chciała czegoś więcej.
Tym razem coś prawdziwego, Karolino. Z duszą. Z sercem powiedziała podczas rozmowy na Zoomie, mrużąc oczy za krzywymi okularami i popijając herbatę z kubka, na którym widniał napis *Słowa mają znaczenie*.
Jasne. Może dorzucę szczęśliwe zakończenie i łzy dla algorytmu.
Nawet nie mrugnęła. Tylko spojrzała na mnie ostro. I wtedy: klik. Rozmowa skończona.
No, świetna pogadanka mruknąłem pod nosem.
Zamknąłem laptopa i odchyliłem się na krześle. W moim mieszkaniu pachniało cynamonem i zakurzonymi książkami. Było cicho. Ta cisza, która brzęczy w uszach, jakby prowokowała do zbyt wielu myśli.
Michał, mój chłopak, zawsze mówił, iż uwielbia, jak jestem mało wymagająca. No tak. Tylko nie wiedział, iż mało wymagająca to po prostu zmęczenie.
Michał pracował w komendzie policji, co jakoś dodawało temu wszystkiemu ironii. Wracał do domu z historiami o zaginionych ludziach, dziwnych włamaniach, nocnych telefonach o dziwnych odgłosach. Prawdziwe sprawy. Sprawy, które miały znaczenie.
A ja?
Spędzałem noce na kłótniach z metaforami.
Obydwaj gonimy za czymś. Tylko on ma przy tym odznakę.
Wziąłem kurtkę. Bez planu. Tylko potrzebowałem wyjść.
Na zewnątrz mijali mnie ludzie. Skręciłem w lewo. Potem w prawo. W końcu donikąd. Aż coś mnie zatrzymało.
Błysk koloru przy kratce ściekowej. Mały. Nieruchomy. Pochyliłem się powoli.
Papierowy żuraw? szepnąłem, podnosząc go.
Był złożony z precyzją. Każde zgięcie idealne. Ale pod jednym skrzydłem zauważyłem podwójne zagięcie.
Nie może być
Przesunąłem kciukiem po tym małym zawirowaniu.
Podwójny szept.
Mój tata tak robił. Składał dla mnie żurawie na serwetkach w barach. Na skrawkach papieru na przystankach. Na paragonach.
Ten jest dla tych, którzy patrzą głębiej mówił, stukając w podwójne zgięcie.
Nie widziałem go od ponad dwudziestu pięciu lat. Zniknął, gdy miałem dwanaście lat. Bez słowa. Bez śladu. Po prostu przepadł.
Tato
Niektórzy mężczyźni nie są stworzeni, by zostać mawiała mama, jakby to była kwestia z przedstawienia, które powtarzała za często.
Nagle usłyszałem głos.
Hej, to moje.
Spojrzałem w górę. Chłopiec w czerwonej czapce stał na rogu, patrząc na żurawia w mojej dłoni, jakbym zabrał mu skarb.
Upuściłeś go?
Mama go kupiła. Od tego pana.
Wskazał wąską uliczkę pełną straganów z kwiatami. W tej chwili kobieta podbiegła do niego.
Przepraszam, proszę pana powiedziała, delikatnie ciągnąc chłopca za rękę. On wszystko gubi.
Przepraszam Gdzie pani go kupiła?
Od pana za rogiem. Zawsze tam jest do szóstej. Sam je składa. Wszyscy mówią na niego Stefan.
Dziękuję.
Po raz pierwszy od miesięcy coś we mnie drgnęło. Iskra ciekawości. Pociąg. Nie wiedziałem dlaczego.
Ale jedno wiedziałem na pewno. Musiałem znaleźć człowieka, który złożył tego żurawia.
***
Wróciłem tam następnego dnia. Liście tańczyły na chodniku, a ja szedłem wolniej, niepewny, co znajdę. Nagle usłyszałem śmiech. Wysoki, zaraźliwy.
Grupa dzieci zebrała się przed kwiaciarnią. Cztery czy pięć maluchów siedziało po turecku lub klęczało, z szeroko otwartymi oczami, klaszcząc w dłonie.
Jeszcze jeden! Proszę! Zrób smoka!
Tak, tego dużego!
Tada! Magik, dawaj!
Zatrzymałem się za straganem z kwiatami, obserwując. Tam był.
Siedział na rozłożonym kartonie, w długim granatowym płaszczu, który otulał go jak zużyty koc. Jego dłonie poruszały się szybko, tworząc papierowe zoo.
Lis. Żaba. Żyrafa z mandatu parkingowego. Uśmiechał się lekko, ale mało mówił.
Jedna dziewczynka pisnęła z zachwytu, gdy wręczył jej motyla zrobionego z opakowania po cukierkach. Inny chłopiec podskakiwał na palcach.
No dawaj, dawaj! Smoka!
Stefan (jeśli to było jego prawdziwe imię) składał w ciszy, a dzieci wpatrywały się w jego dłonie, jakby naprawdę robił magię.
Ten jest trudny.
A potem, ostatnim ruchem, uniósł go.
Proszę. Smok.
Ale super!
Ostatni na dziś, dobrze? Idźcie się uczyć z kreskówek.
Rozśmieszyło je to i jedno po drugim rozbiegły się jak wróble, ściskając w małych dłoniach papierowe zwierzęta. Podszedłem bliżej, z dziwnie pełnym sercem.
To było imponujące powiedziałem cicho. Pan jest Stefan?
Nie podniósł wzroku.
Tak mnie nazywają.
Pan je wszystkie sam składa?
Nie odparł sucho. Zrobiła je wróżka origami z biblioteki.
Uśmiechnąłem się. Wczoraj znalazłem kolorowego żurawia. Miał podwójne zgięcie pod skrzydłem.
To go zatrzymało. Jego dłonie zamarły na ułamek sekundy. Potem spojrzał.
Co?
Podwójny szept wyjaśniłem. Tak mój ojciec to nazywał. Małe zgięcie pod skrzydłem. Mówił, iż to dla tych, którzy patrzą uważniej.
Niech zgadnę mruknął. Jest pan poetą. Albo filozofem.
Blisko. Pisarzem.
Roześmiał się krótko. To prawie to
