Ojciec poślubił ją z żebrakiem, bo urodziła się ślepa ale to, co wydarzyło się później, zostawiło wszystkich z otwartymi ustami.
Bogna nigdy nie widziała świata, ale ważyła go w każdym oddechu. Urodzina, w której piękno liczyło się na punkt, traktowała ją jak niewłaściwy puzzlowy kawałek. Dwie siostry, Halina i Wanda, były podziwiane za promienną urodę i wdzięk, a goście zachwycali się ich błyszczącymi oczami i elegancką postawą. Bogna zaś stała w cieniu, ledwo zauważona.
Jedyną osobą, która darzyła ją ciepłem, była matka. Gdy zmarła, gdy Bogna miała pięć lat, dom zamienił się w lodowiec. Ojciec, niegdyś łagodny, stał się zimny i zamknięty w sobie. Nie wołał już po imieniu, a gdy musiał się do niej zwrócić, robił to nijak, jakby samo przyznanie się do tego było już wystarczającą wstydliwością.
Bogna nie jadła przy rodzinnym stole. Zajmowała mały pokój z tyłu, gdzie nauczyła się poruszać po świecie dotykiem i dźle. Książki w alfabecie Braillea stały się jej ucieczką. Godziny spędzała, przesuwając palcami wypukłe litery, które opowiadały historie dalekie od jej codzienności. Wyobraźnia stała się jej najwierniejszą towarzyszką.
W dniu swoich dwudziestu pierwszych urodzin, zamiast przyjęcia, ojciec wszedł do pokoju z złożonym w dłoniach kawałkiem materiału i suchym głosem rzekł: Jutro się żenisz.
Bogna zatrzymała się. Z kim? zapytała cicho.
Z mężczyzną, który śpi przed kapliczką wioski odpowiedział ojciec. Jesteś ślepa, jest biedny, to po prostu dar.
Nie mogła się sprzeciwić. Następnego ranka, przy pośpiesznej, pozbawionej emocji ceremonii, Bogna została poślubiona. Nikt nie opisał jej nowego męża. Ojciec popchnął ją naprzód, mrugając: Teraz jest twoja.
Nowy mąż, Józef, poprowadził ją do skromnej wozu i w ciszy wyruszyli w długą drogę, aż dotarli do małej chatki nad rzeką Pilicą, z dala od zgiełku wioski.
To niewiele, powiedział Józef, pomagając jej wysiąść. Ale solidnie, i tu zawsze będziesz traktowana z szacunkiem.
Chatka, zbudowana z drewna i kamienia, była prosta, a jednak wydawała się cieplejsza niż jakikolwiek pokój, który Bogna znała. Pierwszej nocy Józef przygotował herbatę, podarował koc i położył się przy drzwiach. Nie podniósł głosu, nie narzekał, po prostu zapytał: Jakie historie lubisz?.
Bogna nie znała takiego pytania. Jakie potrawy cię cieszą? Jakie dźwięki wywołująco uśmiech? dodał.
Dzień po dniu życie zaczęło w niej odżywać. każdego ranka Józef prowadził ją na brzeg rzeki, opisując wierszami wschód słońca. Niebo zaróżowiało się, jakby właśnie usłyszało sekret mawiał. Malował dla niej śpiew ptaków, szelest drzew, zapach dzikich kwiatów. I przede wszystkim słuchał. Naprawdę słuchał. W tej skromnej chałupce, w sercu prostoty, Bogna odkryła radość, której nigdy nie znała.
Znowu zaczęła się śmiać. Jej serce, niegdyś zamknięte, powoli się otwierało. Józef nucił jej ulubione melodie, opowiadał bajki o odległych krainach albo po prostu siedział cicho, trzymając jej dłoń.
Pewnego dnia, siedząc pod starym dębem, Bogna zapytała: Józef, czy kiedyś byłeś żebrakiem?
Józef milczał chwilę, a potem odpowiedział: Nie, ale wybrałem taki styl życia z pewnego powodu.
Nie powiedział nic więcej, a Bogna nie nalegała. Ciekawość jednak zakiełkowała w jej głowie.
Kilka tygodni później wybrała się sama na targ w wiosce. Józef poprowadził ją cierpliwie, krok za krokiem. Gdy poruszała się pewnie, usłyszała znajomy głos: Ślepa dziewczyna, ciągle gra w domową gospodynię z tym żebrakiem? to jej siostra Wanda.
Bogna podniosła głowę. Jestem szczęśliwa odpowiedziała.
Wanda zachichotała. On wcale nie jest żebrakiem. Nic nie wiesz, co?
Z powrotem w chacie, zaniepokojona, czekała na Józefa. Gdy ten wszedł, zapytała spokojnym, ale stanowczym tonem: Kim naprawdę jesteś?
Józef ukląkł przy niej, wziął jej dłonie w swoje. Nie chciałem, byś dowiedziała się tak po drodze. Zasługujesz na prawdę. wziął głęboki oddech Jestem synem wojewódzkiego gubernatora.
Bogna zamarła. Co?
Opuściłem ten świat, bo miałem dość tytułów. Chciałem, by kochano mnie za to, kim jestem. Gdy usłyszałem o ślepej dziewczynie odrzuconej przez wszystkich, wiedziałem, iż muszę cię poznać. Przyszedłem incognito, mając nadzieję, iż przyjmiesz mnie bez ciężaru majątku.
Bogna milczała, wspominając każdy drobny gest dobroci. A teraz? spytała.
Teraz wracasz ze mną. Do dworu. Jako żona.
Następnego ranka przyjechała fryczka. Słudzy kłaniali się przy przejściu. Bogny, trzymając rękę Józefa, czuła mieszankę lęku i zachwytu.
W wielkim dworze zgromadzili się rodzina i służba, ciekawi. Żona gubernatora podeszła. Józef przedstawił: Oto moja żona. Zobaczyła mnie, gdy nikt inny nie widział, kim naprawdę jestem. Jest autentyczniejsza niż ktokolwiek.
Żona spojrzała, objęła ją delikatnie. Witaj w domu, córko moja.
W kolejnych tygodniach Bogna poznawała dworskie obyczaje. Zakładała bibliotekę dla niewidomych, zapraszała artystów i rzemieślników z niepełnosprawnościami, by prezentowali swoje dzieła. Stała się symbolem kochanym przez wszystkich, ucieleśniając siłę i życzliwość.
Lecz nie wszędzie spotkała się z ciepłem. Słyszano szept: Ona jest ślepa. Jak może nas reprezentować? Józef usłyszały plotki.
Podczas oficjalnego przyjęcia wstał przed zgromadzeniem: Nie przyjmę mojej roli, dopóki moja żona nie będzie w pełni szanowana. jeżeli nie, odejdę z nią.
Zapanowała cisza, po czym żona gubernatora przemówiła: Niech będzie wiadomo, iż Bogna jest częścią tego domu. Pomniejszyć ją, to pomniejszyć naszą rodzinę.
Wkrótce wybuchły oklaski, jak grzmoty w górach.
Tamtej nocy Bogna stała na balkonie swojej komnaty, słuchając wiatru niosącego muzykę po dworze. Kiedyś żyła w ciszy. Dziś jej głos był słyszany.
Choć nie widziała gwiazd, czuła ich światło w sercu sercu, które odnalazło własne miejsce. Przez całe życie była w cieniu, a teraz lśniła jak latarnia w mrocznej dolinie.
