Zrozumiałem swoje błędy i pragnąłem wrócić do byłej żony po 30 latach, ale było już za późno…

Zrozumiałem swoje błędy i pragnąłem wrócić do byłej żony po trzydziestu latach, ale było już za późno
Nazywam się Miguel Carvalho i mieszkam w Almeirim, gdzie szare dni Ribatejo rozciągają się nad rozległymi polami. Mam 52 lata i nic nie posiadam nie ma żony, rodziny, dzieci ani pracy; pozostał jedynie pusty oddech, jak zimny wiatr w opuszczonym domu. Sam zburzyłem to, co miałem, i teraz stoję na gruzach własnego życia, patrząc w otchłań, którą sam wykopałem.
Przez trzydzieści lat dzieliłem życie z Heleną. Byłem żywicielem pracowałem i utrzymywałem rodzinę, a ona dbała o dom. Lubiłem mieć ją przy sobie, nie musząc dzielić się nią z innymi. Z czasem jednak zaczął mnie denerwować jej sposób bycia, nawyki i głos. Miłość przygasła, rozpuszczona w codziennej rutynie. Myślałem, iż tak już powinno być, iż to normalne. Czułem się komfortowo w tej szarej stabilności, aż los wystawił mnie na próbę, której nie potrafiłem pokonać.
Pewnego wieczoru, w kawiarni, spotkałem Julię. Miała 32 lata, czyli dwadzieścia lat mniej niż ja piękną, pełną energii, z iskrą w oczach. Wyglądała jak spełniony sen, powiew świeżego powietrza w moim zastoju. Zaczęliśmy się spotykać i w krótkim czasie stała się moją kochanką. Przez dwa miesiące prowadziłem podwójne życie, aż uświadomiłem sobie, iż nie chcę już wracać do Heleny. Zakochałem się w Julii przynajmniej tak mi się wydawało. Chciałem, by została moją żoną, nowym przeznaczeniem.
Zebrałem się na odwagę i wyznałem Helenie prawdę. Nie krzyczała, nie rozbiła naczyń po prostu spojrzała pustymi oczami i skinęła głową. Pomyślałem, iż i ona już nie przejmuje się niczym, iż jej uczucia dawno wygasły. Teraz widzę, jak bardzo ją zraniłem. Rozwiedliśmy się. Sprzedaliśmy mieszkanie, w którym dorastali nasi synowie, pełne wspomnień. Julia nalegała, żebym nie zostawiał Helenie nic. Posłuchałem wziąłem swoją część i kupiłem jej przestronny T2. Helena otrzymała małe T1 i nie pomogłem jej finansowo. Wiedziałem, iż nie ma pracy, ale nie obchodziło mnie to. Synowie, Rui i Daniel, odcięli ze mną kontakt, nazywając mnie zdrajcą. Wtedy nie miałem nic przeciwko miałem Julię, nowe życie i uważałem, iż to wystarczy.
Julia zaszła w ciążę i z niecierpliwością wyczekiwałem naszego dziecka. Kiedy się urodziło, zauważyłem, iż chłopiec nie przypomina ani mnie, ani jej. Znajomi szeptali, brat ostrzegał, ale ignorowałem te przeczucia. Życie z Julią zamieniło się w koszmar. Pracowałem do wyczerpania, utrzymywałem dom, dziecko, a ona żądała pieniędzy, znikała nocą, wracała pijana, pachnąca alkoholem. W domu panował bałagan, brak jedzenia, kłótnie o drobiazgi. Straciłem pracę zmęczenie i gniew wzięły górę. Przez trzy lata żyłem w tym piekle, aż brat namówił mnie do testu DNA. Wynik uderzył mnie jak młot: dziecko nie było moje.
W tym samym dniu, w którym poznałem prawdę, rozwiodłem się z Julią. Zniknęła, zabierając wszystko, co mogła nosić. Zostałem sam bez żony, dzieci, sił. Zdecydowałem się wrócić do Heleny. Kupiłem kwiaty, wino, ciasto i poszedłem do niej jak pokutujący pies. W jej małym domu już mieszkał inny mężczyzna nowy właściciel podał mi jej nowy adres. Dotarłem tam drżąc nadzieją. Drzwi otworzył mężczyzna. Helena znalazła pracę, poślubiła współpracownika, wydawała się szczęśliwa żywa, promienna, jak nigdy wcześniej jej nie widziałem. Zbudowała życie bez mnie.
Później spotkałem ją w kawiarni. Upadłem na kolana, błagając, by wróciła. Spojrzała na mnie, jak na żałosnego głupca, i odeszła, nie wypowiadając słowa. Teraz dostrzegam, jakim idiotą byłem. Dlaczego odrzuciłem kobietę, z którą spędziłem trzydzieści lat? Dlaczego wymieniłem rodzinę na młodą, która mnie wyczerpała i zostawiła? Czy to była iluzja, ślepa wiara w miłość? Mam 52 lata i jestem pustką. Dzieci nie odbierają moich telefonów, praca zniknęła niczym piasek między palcami. Straciłem wszystko, co było dla mnie cenne, i sam jestem winny.
Każdej nocy śnię o Helenie jej spokojnych oczach, głosie, cieple. Budzę się w chłodzie samotności i rozumiem: to ja odciągnąłem ją od swojego życia. Nie czeka na mnie, nie wybaczy mi, a ja nie zasługuję na przebaczenie. Mój błąd to blizna paląca duszę. Chciałbym cofnąć czas, ale jest za późno. Za późno. Teraz wędruję po ulicach Almeirim jako duch, poszukując tego, co sam zniszczyłem. Nie mam nic jedynie żal, który będzie ze mną aż do końca dni. Zrujnowałem rodzinę, życie i noszę ten ciężar w samotności, wiedząc, iż już nie ma nic, co mogłoby to naprawić.