Wszystko zaczęło się od wiadomości wysłanej przez pomyłkę i od rozpaczliwego serca.
Była druga w nocy, a kuchnia Leny Kowalskiej wydawała się smutniejsza niż kiedykolwiek. Jedna żarówka, zwisająca z sufitu, rzucała żółtawą poświatę na porysowany stół, brudne naczynia i odrapane ściany. Na zewnątrz miasto spało, obojętne. Ale w środku Karol jej czteromiesięczny synek płakał nieutulony.
Lena siedziała na plastikowym krześle, złamana. Godzinami chodziła tam i z powrotem z Karolem na rękach, nucąc piosenki, których już nie potrafiła śpiewać bez łez w głosie. To nie był kaprys. Jego płacz był głodny. Pilny.
Zostało tylko mleko modyfikowane na jedną porcję.
Wiedziała to. Liczyła już sto razy. Ta ostatnia miarka była wszystkim, co miała dla swojego dziecka a piątek, dzień wypłaty, wciąż był daleko.
Próbowała wszystkiego. Pracowała na podwójnych zmianach jako kelnerka w restauracji, gdzie zarabiała ledwie na czynsz. Zastawiła obrączkę, sprzedała telewizor, choćby zbierała puszki, gdy tylko mogła. Jej rodzice, emeryci, ledwie wiązali koniec z końcem. Przyjaciółki? Kto chciałby się zadawać z samotną matką bez grosza przy duszy?
Lena westchnęła, pokonana. Wzięła stary telefon i otworzyła aplikację bankową.
Dostępne środki: 3,50 zł.
Poczuła, jak ściska ją w piersi. Wiedziała, ale i tak bolało to zobaczyć.
Przesunęła ekran i znów zobaczyła tę wiadomość w szkicach. Napisała ją dni temu, po tym, jak zobaczyła w internecie ogłoszenie o pomocy dla matek w potrzebie. Wysłała ją z nadzieją, iż ktoś, ktokolwiek, odpowie. Ale nikt nie odpowiedział. Tylko puste obietnice, które nigdy nie nadeszły.
Zaciśnięte usta, połknięty gulit. Przeczytała wiadomość jeszcze raz:
Hej, przepraszam, iż pytam, ale skończyło mi się mleko modyfikowane, a wypłatę mam dopiero za tydzień. Mój synek płacze i nie wiem, co robić. Gdybyś mogła pomóc, byłabym wdzięczna do końca życia. Przykro mi, iż zawracam głowę, ale nie mam do kogo się zwrócić. Dzięki, iż przeczytałaś.
Tej nocy nie zostało jej już dumy.
Drżącym palcem nacisnęła wyślij.
I wybuchnęła płaczem.
Nie spodziewała się niczego. Po prostu musiała to wyrzucić z siebie. Powiedzieć, choćby do ekranu. Nie była choćby pewna, czy wysłała wiadomość pod adekwatny numer.
Ale wtedy
Telefon zadrżał.
Mignął. Nowa wiadomość.
Cześć, jestem Marek Nowak. Chyba pomyliłaś numer, ale domyślam się, iż chciałaś to wysłać do kogoś innego. Rozumiem, jak ciężko musi ci być teraz. Proszę, nie martw się o mleko załatwię, żebyś miała wszystko, czego potrzebujesz.
Lena przeczytała to raz, drugi, trzeci.
Marek Nowak?
To nazwisko brzmiało znajomo. Coś coś w telewizji. Biznesmen? Polityk? Znana twarz?
A jeżeli to oszustwo? Słyszała o ludziach, którzy podszywają się pod celebrytów, by oszukiwać bezbronne kobiety. Zamknęła oczy i pomyślała: Nie łudź się, Lena. Nie daj się.
Ale wtedy
Kolejna wiadomość:
Mogę wysłać paczkę jutro rano. Skup się na sobie i synku, Lena. O nic się nie martw.
I tymi prostymi słowami
Jej dusza pękła.
Lena rozpłakała się na nowo.
To nie mogło być oszustwo. W sposobie, w jaki pisał, w tym spokojnym głosie po drugiej stronie, było coś autentycznego. Jakby ktoś naprawdę się przejmował. Jakby ktoś naprawdę ją widział.
A to bycie zobaczoną było czymś, czego nie czuła od lat.
Nagle płacz Karola znów wypełnił mieszkanie.
Lena podbiegła i wzięła go na ręce. Jego małe ciałko drżało, policzki mokre od łez. Ale teraz w jej piersi tliła się iskra. Iskra zwana nadzieją.
Gdy go tuliła, telefon znów zadrżał.
Podasz mi swój adres? Tylko żeby upewnić się, iż paczka jutro dotrze. Bez obaw, nie chcę nic w zamian.
Wzięła głęboki oddech. Zawahała się. A jeżeli to wariat? A jeżeli to okrutna gra?
Ale a jeżeli nie?
Wpisała adres swojego skromnego mieszkania i wysłała.
Minutę później:
Zrobione. Duża paczka z mlekiem, pieluchami i kilkoma dodatkowymi rzeczami będzie u ciebie jutro rano. jeżeli będziesz potrzebować czegokolwiek więcej, daj znać. Jestem tu, żeby pomóc.
Lena przyłożyła dłoń do ust.
Nie znała go. On nie znał jej. Ale po raz pierwszy od miesięcy poczuła, iż nie jest tak samotna. Jakby ktoś, gdzieś tam, wyciągnął do niej rękę.
Dziękuję szepnęła, choć nikt nie mógł jej usłyszeć.
Następnego dnia o 8:05 rano kurier zapukał do jej drzwi.
A to, co Lena znalazła w tej paczce, to nie tylko mleko i pieluchy
Ale początek czegoś znacznie, znacznie większego.
