“Sprzedaj mieszkanie rodziców — inaczej odejdę”: jak mąż postawił mnie przed wyborem między przeszłością a małżeństwem
Nigdy bym nie pomyślała, iż człowiek, z którym dzielę dach nad głową i chleb, może stać się nagle obcy. Że ten, który obiecywał być oparciem, pewnego dnia zepchnie mnie do kąta tak mocno, iż choćby oddech będzie wydawał się zdradą. A jednak to właśnie dzieje się w moim życiu. Nazywam się Joanna, mam trzydzieści osiem lat, a mój mąż, który wydawał mi się najpewniejszą osobą na świecie, postawił przede mną bezlitosny ultimatum.
Z Tomaszem jesteśmy małżeństwem od sześciu lat. Kiedyś był już żonaty, ma dwoje dzieci z poprzedniego związku. Od początku wiedziałam, iż wchodzę w skomplikowaną historię. Ale się nie bałam. Zaakceptowałam jego dzieci, starałam się być dla nich dobra i wyrozumiała. On wspierał je finansowo, a ja nigdy nie miałam nic przeciwko. Rozumiałam, iż ma obowiązki, i nie chciałam stać między nim a nimi.
Mieszkaliśmy w wynajętym mieszkaniu w Łodzi, oboje pracowaliśmy, ale z pieniędzmi zawsze było krucho. Ja jako księgowa, on w warsztacie samochodowym. W pewnym momencie sytuacja stała się krytyczna: kredyty, zaległe rachunki, ciągłe oszczędzanie na wszystkim. Marzyłam o własnych dzieciach, ale upragniona ciąża nie nadchodziła. Po trzydziestce zaczęliśmy badania. Diagnoza lekarzy była brutalna: niepłodność. Było mi ciężko, ale starałam się trzymać.
Wtedy Tomasz zaproponował, żebyśmy przeprowadzili się do jego rodziców na wieś pod Kielcami. Mówił, iż starsi potrzebują pomocy w gospodarstwie, a my przynajmniej zaoszczędzimy. Wahałam się, ale w końcu się zgodziłam. Lepiej to niż liczenie groszy do wypłaty. Zamieszkaliśmy w starym, ale przestronnym domu jego rodziców. Było tam spokojnie, czyste powietrze, własne warzywa i kury — ale od pierwszego dnia czułam się tam obco. Teściowa mnie nie akceptowała, jakbym była intruzem. Każdy mój krok był komentowany, każdy gest krytykowany.
Wszystko się zmieniło, gdy rok temu zmarł mój ojciec. Razem z mamą straciłyśmy najważniejszego mężczyznę w naszym życiu. Zostawił mi w spadku swoje mieszkanie w Radomiu. Duża dwupokojówka w dobrej dzielnicy. Gdy dopełniły się formalności, pierwszy raz od dawna poczułam, iż znów mam pod nogami stabilny grunt. Zaproponowałam Tomaszowi, żebyśmy się tam przeprowadzili. Powiedziałam: “To szansa, by zacząć od nowa. Żyć samodzielnie, budować coś swojego”. Ale on odparł stanowczo:
— Nie porzucę rodziców. Liczą na mnie.
Początkowo przyjęłam to ze spokojem. Ale miesiąc później rzucił coś, co wywróciło mój świat do góry nogami:
— Musisz sprzedać to mieszkanie. Pieniądze przeznaczymy na remont domu rodziców. Od razu wymienimy dach, łazienkę, ocieplimy ściany. I tak tu mieszkamy.
Nie wierzyłam własnym uszom.
— Tomaszu, to przecież mieszkanie mojego taty! To jego praca, jego pamięć. Jak ty to widzisz?
— A jak inaczej? Chcesz dzieci, a my choćby nie mamy normalnych warunków. Co, będziesz trzymać to mieszkanie puste, podczas gdy my siedzimy w wilgotnym domu z pękniętym sufitem?
Próbowałam wytłumaczyć, iż nie mogę tak po prostu pozbyć się tego, co zostawił mi ojciec. Że to nie są tylko metry kwadratowe — to jego miłość, jego troska. Tomasz najpierw milczał, potem zaczął naciskać. Z dnia na dzień stawał się twardszy. Już nie proponował — żądał. A w końcu rzucił:
— Albo sprzedajesz to mieszkanie, albo odchodzę.
Oniemiałam. Postawił mi ultimatum. Szantażował. Niszczył moją pamięć, moje przywiązanie, moją przeszłość. Wszystko po to, żeby włożyć pieniądze w dom swoich rodziców — nie nasz. Nie w naszą przyszłość. Tylko w to życie, w którym i tak nigdy nie byłam mile widziana.
Teraz chodzę po pokoju i nie wiem, jak oddychać. Moja mama jest w łzach. Mówi, iż tata nigdy by na coś takiego nie pozwolił. Że żyliśmy w zgodzie, a mieszkanie to jego ostatnie “jestem przy tobie”. A ja? Rozrywam się w środku. W głowie mam chaos. Serce pęka, bo wciąż kocham Tomasza. Ale on patrzy na mnie jak na lokatę, którą trzeba wypłacić.
Nie wiem, co robić. Sprzedać — to zdrada. Nie sprzedać — zostać sama? Ale przecież człowiek, który stawia ultimatum, już jest zdradą. Czy można żyć, gdy miłość mierzy się w metrach kwadratowych i kosztorysie remontu?
Jestem w ślepej uliczce. Po raz pierwszy w życiu nie mam pojęcia, jak postąpić. Ale wiem jedno — nie dam się już poświęcać dla czyjegoś komfortu. choćby jeżeli tym “kimś” jest mój mąż.
