W cichym osiedlu nad Wisłą, gdzie powietrze pachnie kwitnącymi sadami, mieszkamy z mężem w przestronnym domu, zawsze otwartym dla gości. Mamy wygodny pokój gościnny, a jeżeli zabraknie miejsca, chętnie ustąpimy własne łóżko, byle tylko wszystkim było wygodnie. Tak nas wychowano — nakarmić, ogrzać, dać dach nad głową — to świętość. Nasze drzwi nigdy nie zamykają się przed rodziną i przyjaciółmi.
Przez lata małżeństwa wychowaliśmy trójkę dzieci. Najstarsza córka, Zosia, mieszka niedaleko, w sąsiednim miasteczku. Widujemy się niemal co tydzień, a jej mąż, prawdziwy skarb, zawsze pomaga nam w gospodarstwie. To wielkie szczęście mieć takiego zięcia.
Młodsza, Hania, studiuje w Warszawie. Marzy o karierze i całkowicie ją rozumiem — dzieci mogą poczekać, a marzenia trzeba łapać, póki jest młodość. Często dzwoni, dzieli się nowinami, i wiem, iż zawsze znajdzie dla nas czas.
Ale syn, Marek, wyjechał daleko — do Trójmiasta. Po studiach z kolegą założył firmę i teraz żyje tylko pracą. Ma żonę, Agatę, i sześcioletniego synka, mojego ukochanego wnuczka Bartka. Niestety, z synową nie układa nam się najlepiej. Agata jest z innego świata — zimna, wycofana, wiecznie niezadowolona. Nasze osiedle wydaje jej się nudne, a choćby Bartka zniechęca do odwiedzin. Ostatnio wytrzymali u nas tylko dwa dni, zanim Agata oznajmiła, iż „nie może tu oddychać”. Marek czasem przyjeżdża sam, by uniknąć kłótni.
W tym roku mąż wziął urlop i postanowiliśmy odwiedzić syna. Przez te wszystkie lata nigdy u niego nie byliśmy, tak bardzo chcieliśmy zobaczyć, jak sobie radzi. Oczywiście uprzedziliśmy go, by nasza wizyta nie spadła jak grom z jasnego nieba.
Marek przywitał nas na dworcu z uśmiechem. Ku mojemu zdziwieniu, Agata przygotowała kolację — skromną, ale zawsze. Gadaliśmy, śmialiśmy się, i już myślałam, iż może nie jest tak źle. ale gdy zapadł wieczór, serce pękło mi na milion kawałków. Marek oznajmił, iż mamy nocować w hotelu. Nie wierzyłam własnym uszom. Hotel? My, rodzice, przyjeżdżamy do własnego syna, a on wysyła nas do hotelu?
O ósmej wezwał taksówkę i zawiózł nas do nędznego pokoju. Zimno, wilgoć, łóżko skrzypi, a w kącie śmierdzi stęchlizną. Siedzieliśmy z mężem w osłupieniu, nie mogąc uwierzyć, iż nasz syn tak nas potraktował. Chętnie spałabym na podłodze w ich mieszkaniu — nie potrzebuję pałacu! Ale Agata, jak się okazało, postawiła sprawę jasno: w ich domu dla nas nie ma miejsca.
Rano obudziliśmy się głodni. W hotelu nie było kuchni, a lokalna kawiarnia okazała się zbyt droga. Zadzwoniliśmy do Marka, a on kazał przyjść na śniadanie. Cały dzień spędziliśmy w ich mieszkaniu, podczas gdy oni pracowali. Bartek cieszył nas opowieściami, ale w sercach mieliśmy pustkę. Wieczorem — znów kolacja, a potem znowu taksówka i hotel. Trzeciego dnia nie wytrzymaliśmy, oddaliśmy bilety i wróciliśmy do domu, nie czekając na koniec tej „gościnności”.
W domu wyżaliłam się Zosi. Wpadła w szał. Chwyciła telefon i wykrzyczała bratu, co myśli o jego postępku. Ja tylko płakałam — jak mój syn, którego kochałam całym sercem, mógł tak mnie potraktować? Teraz choćby nie chce mi się z nim rozmawiać. Nie dzwoni, nie przeprasza, jakby nic się nie stało.
Sąsiadka, dowiedziawszy się o wszystkim, tylko wzruszyła ramionami: „To normalne, Krysia. Taka teraz młodzież — liczy się wygoda. Przecież nie zostawił was na ulicy, zapłacił za nocleg.” Ale dla mnie to nie usprawiedliwienie. Nasz dom zawsze był pełen bliskich — tak, czasem spało się na materacach, na rozkładanych łóżkach, ale razem, jak rodzina. A tu — hotel, jak dla obcych.
Może jestem staroświecka? Ale serce boli od tej krzywdy. Moje córki nigdy by tak nie postąpiły. Czyżbym wychowała syna, który zapomniał, czym jest rodzinny dom? Jak mam z tym żyć?
