Przyjechałam do syna, a on mnie wyrzucił do hotelu!
W spokojnej wsi nad Wisłą, gdzie powietrze przesiąknięte jest zapachem kwitnących sadów, mieszkamy z mężem w przestronnym domu, który zawsze stoi otworem dla gości. Mamy wygodny pokój gościnny, a jeżeli miejsc brakuje, z euforią oddamy własne łóżko, byle tylko wszyscy czuli się jak u siebie. Tak nas wychowano: nakarmić, ogrzać, dać dach nad głową – to świętość. Drzwi naszego domu nigdy nie zamykają się przed rodziną i przyjaciółmi.
Przez lata małżeństwa wychowaliśmy trójkę dzieci. Najstarsza córka, Zosia, mieszka niedaleko, w sąsiednim miasteczku. Widujemy się niemal co tydzień, a jej mąż, prawdziwy człowiek ze złotym sercem, zawsze jest gotów pomóc nam w gospodarstwie. Z nim miałam niesamowite szczęście.
Młodsza, Ania, studiuje w Warszawie. Marzy o karierze i ja ją w tym wspieram – dzieci mogą poczekać, a marzenia trzeba łapać, póki młodość sprzyja. Często dzwoni, dzieli się nowinami, i wiem, iż zawsze znajdzie dla nas czas.
Ale syn, Wojtek, wyjechał daleko – na Pomorze. Po studiach z kolegą założyli firmę i teraz żyje tylko pracą. Ma żonę, Kingę, i sześcioletniego synka, mojego ukochanego wnuka Stasia. ale z synową od początku nie złapałam wspólnego języka. Kinga to kobieta z innego świata: chłodna, zamknięta w sobie, wiecznie wszystkim niezadowolona. Nasza wieś wydaje jej się nudna, a choćby Stasia zniechęca do przyjazdów do nas. Ostatnim razem wytrzymali u nas zaledwie dwa dni, po czym Kinga oświadczyła, iż „nie może tu oddychać”. Wojtek czasem przyjeżdża sam, by uniknąć kłótni.
W tym roku mąż wziął urlop i postanowiliśmy odwiedzić syna. Przez te wszystkie lata ani razu nie byliśmy u niego, a tak bardzo chcieliśmy zobaczyć, jak sobie urządził życie. Oczywiście uprzedziliśmy go o wizycie, by nie spaść jak grom z jasnego nieba.
Wojtek powitał nas na dworcu z uśmiechem. Kinga, ku mojemu zaskoczeniu, nakryła do stołu – skromnie, ale zawsze. Gadaliśmy, śmialiśmy się, i już myślałam, iż może nie jest tak źle. ale gdy nadszedł wieczór, serce we mnie pękło. Wojtek oznajmił, iż będziemy nocować w hotelu. Myślałam, iż przesłyszałam się. Hotel? My, rodzice, przyjechaliśmy do własnego dziecka, a on nas – do hotelu?
O ósmej wezwał taksówkę i zawiózł nas do jakiejś nędznej norze. Zimno, wilgotno, łóżko skrzypi, a w kącie czuć pleśń. Siedzieliśmy z mężem w osłupieniu, nie wierząc, iż nasz syn mógł tak postąpić. Z euforią położyłabym się na podłodze w ich mieszkaniu, nie potrzebuję pałaców! Ale Kinga, jak się okazało, postawiła sprawę jasno: w ich domu dla nas miejsca nie ma.
Rano obudziliśmy się głodni. W hotelu nie było kuchni, a miejscowa knajpa okazała się zbyt droga. Zadzwoniliśmy do Wojtka, a on kazał nam przyjść na śniadanie. Cały dzień przesiedzieliśmy w ich mieszkaniu, podczas gdy oni byli w pracy. Staś, nasz wnuk, cieszył nas opowieściami, ale w sercu wciąż czułam pustkę. Wieczorem znów kolacja, a potem znowu taksówka i hotel. Trzeciego dnia nie wytrzymaliśmy, oddaliśmy bilety i wróciliśmy do domu, nie doczekawszy końca tej „gościnności”.
W domu podzieliłam się tym bólem z Zosią. Wpadła w szał. Chwyciła telefon i wygarnęła bratu, co myśli o jego postępku. Ja zaś siedziałam i płakałam: jak mój syn, którego wychowałam z taką miłością, mógł mnie tak potraktować? Teraz choćby nie chce mi się z nim rozmawiać. Nie dzwoni, nie przeprasza, jakby nic się nie stało.
Sąsiadka, gdy usłyszała o wszystkim, tylko wzruszyła ramionami: „Normalna sprawa, Marysiu. Młodzi teraz tacy są, cenią wygodę. Przecież was na ulicy nie zostawił, pokój opłacił”. ale dla mnie to żadne usprawiedliwienie. Nasz dom zawsze był pełen bliskich – tak, czasem spali na materacach, na rozkładanych łóżkach, ale razem, jak rodzina. A tu – hotel, jakbyśmy byli obcy.
Może i jestem staroświecka? Ale serce pęka z żalu. Moje dziewczyny nigdy by tak nie zrobiły. Czyżbym wychowała syna, który zapomniał, co znaczy rodzinny dom? Jak mam z tym żyć?
