Przyjechałam do syna, a on mnie do hotelu wyrzucił!
W spokojnej wsi nad Wisłą, gdzie powietrze pachnie kwiatami z pobliskich sadów, mieszkamy z mężem w przestronnym domu, zawsze otwartym dla gości. Mamy pokój dla przyjezdnych, a gdy zabraknie miejsca, zrobię wszystko, by każdy czuł się jak u siebie — choćby gdybym miała oddać własne łóżko. Tak nas wychowano: nakarmić, ogrzać, zapewnić dach nad głową — to święte. Nasze drzwi nigdy się nie zamykają przed rodziną i przyjaciółmi.
Po latach małżeństwa zostaliśmy rodzicami trojga dzieci. Najstarsza córka, Jagoda, mieszka w pobliskim miasteczku. Widujemy się niemal co tydzień, a jej mąż, prawdziwy złoty człowiek, zawsze pomaga nam w gospodarstwie. Z nim to prawdziwe szczęście.
Młodsza, Zosia, studiuje w Warszawie. Marzy o karierze, a ja ją wspieram — dzieci mogą poczekać, a marzenia trzeba łapać, póki młodość trwa. Dzwoni często, dzieląc się nowinami, i wiem, iż zawsze znajdzie dla nas czas.
Ale syn, Bartosz, wyjechał daleko — do Pomorza. Po studiach założył z przyjacielem firmę i teraz cały jest pochłonięty interesami. Ma żonę, Kingę, i sześciokilentego wnuka, mego ukochanego Stasia. ale z synową od samego początku nie układało się dobrze. Kinga to kobieta z innego świata: chłodna, zamknięta w sobie, wiecznie niezadowolona. Nasza wieś wydaje się jej nudna, a choćby Staś słyszy, iż nie warto do nas przyjeżdżać. O ostatniej wizycie ledwie wytrzymali dwa dni, zanim Kinga oświadczyła, iż „dusi się tutaj”. Bartosz przyjeżdża czasem sam, by uniknąć kłótni.
Tego roku mąż wziął urlop, i postanowiliśmy odwiedzić syna. Przez wszystkie lata nigdy nie byliśmy u niego w gościach, tak bardzo chcieliśmy zobaczyć, jak sobie radzi. Oczywiście uprzedziliśmy go zawczasu, by nie zaskoczyć ich niczym grom z jasnego nieba.
Bartosz spotkał nas na dworcu z uśmiechem. Kinga — ku mojemu zdziwieniu — nakryła stół, skromnie, ale zawsze. Gadaliśmy, śmialiśmy się, i już myślałam, iż może nie jest tak źle. ale gdy nadszedł wieczór, serce mi się rozpadło. Bartosz oznajmił, iż będziemy nocować w hotelu. Myślałam, iż źle słyszę. Hotel? My, rodzice, przyjechaliśmy do rodzonego syna, a on nas — do hotelu?
O ósmej wieczorem wezwał taksówkę i zawiózł nas do jakiegoś nędznego pokoju. Zimno, wilgotno, łóżko skrzypi, a w kącie śmierdzi pleśnią. Siedzieliśmy z mężem w osłupieniu, nie wierząc, iż nasz syn mógł tak postąpić. Ja bym się z euforią położyła na podłodze w ich mieszkaniu, nie potrzebuję pałacu! Ale, jak się okazało, Kinga postawiła sprawę jasno: w ich domu dla nas miejsca nie ma.
Rano obudziliśmy się głodni. W hotelu nie było kuchni, a w okolicznej knajpie nie było nas stać. Zadzwoniliśmy do Bartosza, i kazał nam przyjść na śniadanie. Cały dzień przesiedzieliśmy w ich mieszkaniu, podczas gdy oni pracowali. Staś rozweselał nas swoimi opowieściami, ale w sercach wciąż było pusto. Wieczorem znów kolacja, a potem znowu taksówka i hotel. Trzeciego dnia straciliśmy cierpliwość, oddaliśmy bilety i wróciliśmy do domu, nie doczekawszy końca tej „gościnności”.
W domu zwierzyłam się Jagodzie z bólu. Wpadła w furię. Chwyciła telefon i wygarnęła bratu, co o nim myśli. Ja tylko siedziałam i płakałam: jak mój syn, którego wychowałam z taką miłością, mógł mnie tak potraktować? Teraz choćby nie chcę z nim rozmawiać. Nie dzwoni, nie przeprasza, jakby nic się nie stało.
Sąsiadka, gdy usłyszała historię, tylko wzruszła ramionami: „To norma, Krysia. Młodzi teraz tacy, cenią wygodę. Przecież nie zostawił was na ulicy, zapłacił za pokój.” Ale dla mnie to nie usprawiedliwienie. Nasz dom zawsze był pełen bliskich — tak, czasem spaliśmy na materacach, na rozkładanych łóżkach, ale razem, jak rodzina. A tu — hotel, jak dla obcych.
Może rzeczywiście jestem staroświecka? ale serce pękło z żalu. Moje dziewczyny nigdy by tak nie postąpiły. Czyżbym wychowała syna, który zapomniał, co znaczy rodzinny dom? Jak mam z tym żyć?
