MXC – Wszyscy Wyśmiewali Biednego Bramkarza, Nie Wiedząc, Że Był Milionerem Szukającym Prawdziwej Miłości

Marek Nowak nie był zwyczajnym strażnikiem przy bramie dworu nad Wisłą, choć tak go wszyscy widzieli. Ludzie myśleli, iż zarabia jedyne wynagrodzenie garść złotych na tydzień, które ledwo starczało na chleb i herbatę. W rzeczywistości Marek był miliarderem, który postanowił zamieszkać w cieniu własnego majątku, by sprawdzić, czy istnieje coś, czego nie da się kupić prawdziwa miłość.

Marek miał już dosyć dam, które patrzyły na niego jak na bankomat. Znużony tym, iż jedynie jego portfel budził ich uśmiechy, wyrzucił więc wszystkie luksusy, w tym willę w Sopocie i czarne tesakowe garnitury, i zaczął żyć jako najbiedniejszy ze wszystkich. Codziennie stał przy bramie dworu, pilnując, żeby goście nie wpadli na podwórko, i zarabiał jedynie tyle, by kupić sobie jajko na śniadanie. Praca była ciężka, pot i pot na karku, ale Marek nie narzekał.

Tuż obok dworu stała mała jadłodajnia U Babci Zosi. Znana była z tanich, ale smacznych pierogów, barszczu i smażonych placków ziemniaczanych. Właścicielką była Zosia, twarda, ale pracowita kobieta, która prowadziła interes razem z córką Kają i siostrzenicą Bogumiłą. Bogumiła, po tym jak straciła rodziców, trafiła pod opiekę Zosi; ciotka traktowała ją surowo, a matka Zosi zmuszała ją do najcięższej roboty, choć gotowanie sprawiało jej przyjemność. Pomimo trudów Bogumiła zawsze zachowywała się łagodnie i uprzejmie.

Marek codziennie wpośród popołudniowych zmian zjadał w jadłodajni posiłki bez mięsa. Bogumiła zaczęła to zauważać. Najpierw pomyślała, iż po prostu nie lubi mięsa, potem, iż może po prostu nie stać go go na to. Pewnego popołudnia podeszła do niego i szepnął: Czemu nigdy nie zamawiasz mięsa?. Marek spojrzał na nią zmieszany i odpowiedział: Nie stać mnie na mięso. Bogumiła zmarszczyła brwi i dodała: Jesteś strażnikiem, prawda?. On skinął głową. Właśnie zaczynam tę robotę, jest ciężko. Bogumiła, znając smak prawdziwych trudów, poczuła współczucie.

Następnego dnia potajemnie wsunęła mu kawałek kiełbasy pod talerz. Nie mów nikomu, mruknęła. Marek najpierw spojrzał zdziwiony, potem wziął mały kęs i od razu poczuł smak, jakiego nie miał od lat. Od tej chwili Bogumiła regularnie dorzucała mu mały kawałek mięsa, a Marek zaczynał z niecierpliwością czekać na lunch, nie tylko po jedzenie, ale i po uśmiech Kaji.

Pewnego wieczoru, kiedy jadł w kuchni, podszedł do niej i powiedział: Dziękuję, naprawdę. Kaja zaśmiała się: To tylko kiełbasa, Marek. On wzruszył głową: To nie same kiełbasy, to dobroć. Kaja spojrzała na niego figlarnie: Spłacisz mi to, jak zostaniesz bogatym stróżem. Marek roześmiał się, choć w jego sercu tliła się tajemnica, iż nie wie, kim naprawdę jest.

Kilka tygodni później Bogumiła, podając mu kolejną porcję mięsa, usłyszała w drzwiach hałas. Do kuchni wpadła siostra Kaji, Grażyna, i zapytała: Dla kogo to jedzenie?. Bogumiła, trochę przerażona, szepnęła: Dla stróża, żałuję. Grażyna wybuchnęła: Co? To mój chłopak! Jesteś w dupie!. Bogumiła próbowała bronić się, ale Grażyna wciągnęła ją za rękę i wezwała matkę Zosi.

Zosia weszła, wykrzyknęła: Co tu się dzieje? Kto kradnie mięso z mojego stołu?. Grażyna krzyczała, iż to zdrada i iż Marek nie zasługuje na jej syna. Zanim Bogumiła zdążyła się bronić, Zosia uderzyła ją w policzek i wykrzyknęła: Jesteś bezwartościowa, bo karmisz tego biedaka!. Wciągnęła ją za rękę i wyprowadziła przed bramę dworu, gdzie stał już Marek, patrząc na scenę.

Marek! wykrzyknęła Zosia. Złap tego łobuza! dołożyła, a Marek podniósł ręce w geście bezbronności. Co tu się dzieje? zapytał zaskoczony. Kłamca kradnie mięso, by karmić swojego kochanka! warknęła Zosia. Marek, choć w szoku, odebrał sytuację spokojnie: Nie kradnę, po prostu pomagam przyjaciołowi w potrzebie. Zofia nie uwierzyła i zaczęła go wyzywać. Po chwili przybyli strażnicy i wezwali policję.

W tym momencie przybiegł ojciec Kaji, starszy pan Kowalski, i dzwonił po pomoc. Wszyscy wściekli, ale Marek nie podnosił głosu. Nie mam niczego, co mogłoby wam pomóc, powiedział, i w tej chwili z jego kieszeni wypłynęło kilka banknotów w złotych. Nie kradnę, po prostu daję. Zosia wpatrywała się w niego, aż w końcu upuściła rękę.

Następnego ranka Marek otrzymał telefon od wynajmującego mieszkanie: Musisz zapłacić czynsz w ciągu trzech dni, inaczej wyrzucą cię na ulicę. Słysząc to, Bogumiła poczuła, iż chce mu pomóc. Wpadła na pomysł: włamać się do domu wuja, bogatego przemysłowca, i zabrać trochę pieniędzy. Wiedziała, iż w domu leży worek pełen banknotów. Skryła jedną rękę w kieszeni i wyciągnęła po kilka złotych, które schowała w szaliku.

Kiedy rano podszedł do bramki i podał mu pieniądze, Marek spojrzał pod wrażeniem. Skąd to masz? zapytał. Bogumiła, niepewna, przyznała: Z wujka, który ma ponad dwieście tysięcy złotych. Marek odrzucił pieniądze: Nie mogę przyjąć kradzieży. Bogumiła płakała, ale w końcu zrozumiała, iż nie to jest rozwiązanie.

Wtedy przybył jej wujek, wpadł do domu, zobaczył puste kieszenie i zawołał: Kto zabrał moje pieniądze?. Bogumiła wpadła w panikę, ale zanim zdążyła się bronić, przybyli policjanci. Po kilku minutach wujek został dopuszczony do rozliczenia, a Bogumiła w końcu przyznała się, iż kradła, by pomóc przyjacielowi. Policja aresztowała ją, ale Marek przybył na miejsce i powiedział: Zanim ją aresztuję, chcę znać prawdę. Wtedy policjantom przyznała, iż zrobiła to z serca.

Po kilku dniach, dzięki interwencji bogatego ojca Marka, który dowiedział się, iż jego syn ukrywał się jako prosty stróż, wszyscy zostali wezwani na spotkanie w urzędzie miasta. Tam ujawniono, iż Marek jest synem komisarza policji i właścicielem międzynarodowej firmy. Zrozumiano, iż jego cel był szlachetny chciał sprawdzić, czy można znaleźć prawdziwą miłość, a nie tylko złotą obietnicę.

Kiedy Marek wjechał na miejsce czarnym Mercedesem, wysiadł w eleganckim garniturze, a za nim podążył strażnik z różą w ręku. Wujek Bogumiły, wciąż w kajdanach, patrzył na to z niedowierzaniem. Nie uwierzę, iż ten bogacz przyjechał w takim stylu, mruknął. Marek podszedł do niego i powiedział: Twoja siostrzenica jest moją obietnicą, ale nie będę jej zdradzał. Wujek westchnął i odszedł, a policja zwolniła Bogumiłę, choć przez cały czas musiała spłacić karę.

Następnego dnia Bogumiła, odzyskawszy wolność, podeszła do Marka przy bramie i szepnęła: Dziękuję, iż nie zostawiłeś mnie samej. On odpowiedział: Zawsze będę cię bronił, choćby jeżeli trzeba będzie zaciąć się w pięciu piętrach. Wtedy oboje poczuli, iż w sercu jest miejsce tylko dla siebie.

Kilka miesięcy później odbyła się uroczysta ceremonia w zamku w Łańcucie. Marianna, matka Marka, wchodziła ze łzami w oczach, ale z uśmiechem na ustach, przytulając swoją synową. Ojciec Marka, pełen dumy, wygłosił przemówienie: Miłość nie zna granic, nie liczy się portfel, a liczy się serce. Kaja, która kiedyś była złośliwa, stała się pracownicą socjalną, pomagając młodym kobietom wyjść z trudnych sytuacji. Zosia przyjęła Bogumiłę jako swoją córkę i obiecała, iż nigdy więcej nie pozwoli, by ktoś cierpiał z powodu pieniędzy.

Wszyscy tańczyli do białego rana, a Marek i Bogumiła patrzyli na siebie, wiedząc, iż ich historia od bramy dworu, przez kradzione kiełbasy, po tajemnicze pieniądze zakończyła się tak, jak powinna: miłością, którą nie da się kupić, ale którą można wygrzebać w najgłębszych zakamarkach serca.