Dzisiaj moja teściowa, Zofia Nowak, pierwszy raz od ośmiu lat odwiedziła nas w Warszawie. Mieszka na wsi pod Poznaniem, rzadko wyjeżdża — wiek, zdrowie i gospodarstwo trzymają ją na miejscu. A tu nagle sama zaproponowała: „Przyjadę, zobaczę, jak żyjecie. W końcu to moja rodzina, mieszkanie na kredyt — powinnam na własne oczy zobaczyć”.
Przyznam, ucieszyłem się. Przez te wszystkie lata — ani wizyty, ani życzeń, choćby zwykłego „jak tam” przez telefon. Może odpuści, porozmawiamy, zbliżymy się? Przyjęliśmy ją jak królową: pokazaliśmy mieszkanie, przygotowaliśmy jedzenie, daliśmy mięciutki szlafrok i kapcie. Staraliśmy się — i ja, i Kasia. Choć goniliśmy między pracą a domem, gość w wieku wymaga uwagi.
Pierwsze dni minęły spokojnie. Bez dramatów. Aż nadszedł sobotni poranek. Kasia w końcu pozwoliła sobie pospać — padła po tygodniu jak koń dorożkarski. Ja wstałem wcześniej. Zawsze lubiłem się nią opiekować, robić niespodzianki. Postanowiłem przygotować śniadanie dla niej i mojej mamy.
Słyszałem, jak przez sen chrumkała z zadowoleniem, gdy mieszkałem w kuchni — skwierczała patelnia, terkotał ekspres, unosił się zapach tostów z masłem. Uśmiechałem się pod nosem. Mój moment. Aż do chwili, gdy na kuchennym progu stanęła Zofia.
Jej głos przeszył ciszę:
— Co tu się wyprawia?! Synu, ty przy garach?! W fartuchu?!
— Mamo, chciałem was poczęstować. Kasia śpi, niech odpocznie. Lubię gotować, wiesz…
— Natychmiast to zdejmij! Mężczyzna w kuchni to hańba! Nie po to cię wychowałam! Twój ojciec przez całe życie szklanki sobie nie umył, a ty tu jajecznice smażysz jak służąca! A Kasia co? Wyleguje się?! To jej obowiązek, nie twój! Zupełnie się pod pantofel dałeś, wstyd!
Leżałem w łóżku, wtulony w poduszkę, nie wiedząc, czy śmiać się, czy interweniować. Jej słowa przyprawiały mnie o mdłości. Wstydziłem się za siebie, było mi żal Kasi, a najgorsze, iż ta wizyta mogła zniszczyć nasze relacje.
Wyszedłem, gdy już traciła oddech z emocji. W mojej ręce wciąż była szpatułka, na patelni — przypalona jajecznica. A Zofia trzęsła się z oburzenia, mamrocząc coś o zdziczeniu obyczajów i „prawdziwy mężczyzna powinien być mężczyzną”.
Kasia musiała zaparzyć kozłka — inaczej dostalibyśmy zawału na miejscu. Usiadła przy niej, wzięła za rękę i spokojnie wytłumaczyła:
— U nas jest inaczej. Jesteśmy partnerami. Ja gotuję, sprzątam, pracuję. Ale i Jaś pomaga. Gotuje, bo lubi. Bo dba o nas. Czy to źle?
Ale ona nie słuchała. Jej twarz była jak z kamienia, wzrok pełen osądu. Milczała, ale w oczach miałem wyryte: „Zrobiła z ciebie szmatę”. A gdy po dwóch dniach wyjechała bez pożegnania, zrozumiałem — nigdy nie zaakceptuje naszego życia.
Później Kasia wyznała, iż Zofia dzwoniła do teścia: „Nasz chłopak teraz żonę obsługuje, biedaczysko, choćby się nie wyśpi — od rana przy garach”. A ja pomyślałem: jakie to smutne — wychować mężczyznę, by bał się troski. By jego dobroć uznano za słabość. By miłość nazywano „hańbą”.
Nie jestem zły. Szkoda mi jej — bo przeżyła życie, gdzie kuchnia to kajdany. Szkoda mnie — bo musiałem walczyć o prawo, by być dobrym mężem. I Kasi — bo tak bardzo chciała, byśmy się zaprzyjaźnili.
Ale jedno wiem: mój mąż to nie „pantoflarz”. To człowiek, który kocha. A jeżeli komuś to nie pasuje — to ich problem, nie nasz.
