Dziewczyna porzuciła ojca jak zbędny przedmiot: bolesna prawda

Dziewczyna porzuciła ojca, traktując go jak zbędny przedmiot bolesna prawda
PierreLuc Dumont nigdy nie przypuszczał, iż skończy życie za obcymi drzwiami, pod opieką pielęgniarek, otoczony ludźmi odrzuconymi przez własne dzieci. Myślał, iż zasługuje na więcej: szacunek, ciepło, odrobinę spokoju. Przecież pracował całe życie, utrzymywał rodzinę i budował codzienność wokół jedynego szczęścia żony Élodie i córki Margaux.
Z Élodie spędzili ponad trzy dekady, spleceni nierozerwalnie. Po jej odejściu, cztery lata temu, dom stał się zimny i niepokojąco cichy. Jedynym wsparciem pozostały mu Margaux i wnuczka Amélie. Pomagał, jak mógł: opiekował się dzieckiem, przeznaczał swoją emeryturę na zakupy, czuwał, kiedy córka i zięć byli poza domem albo pracowali. Potem wszystko się przewróciło.
Margaux zaczęła na niego patrzeć krzywo, gdy przesiadywał w kuchni. Jego kaszel irytował ją. Tato, miałeś już dość, daj innym żyć! stało się jej stałym motywem. Coraz częściej wspominała o komfortowym domu z lekarzami i telewizją. PierreLuc opierał się.
Margaux, to mój apartament. jeżeli cię krępuje, zamieszkaj u teściowej. Ma ona małe mieszkanie trzypokojowe.
Wiesz dobrze, iż się nie dogadujemy. I nie zaczynaj już tego! odpowiedziała.
Chcesz tylko odzyskać mieszkanie. Zamiast wyganiać ojca, znajdź sobie pracę!
Nazwała go egoistą i zagroziła poszukaniem rozwiązania. Tydzień później spakował walizki. Nie z wyboru, a z faktu, iż nie wytrzymywał już bycia intruzem w własnym domu. Opuścił go bez słowa. Margaux promieniała. Prawie sam go zaprowadziła do drzwi.
W domu opieki przydzielono mu wąską komórkę z oknem i starą telewizją. PierreLuc spędzał dni w ogrodzie, pod niebem, wśród innych zapomnianych.
Czy wasze dzieci postawiły was tutaj? zapytała pewnego dnia sąsiadka z ławki.
Tak, córka uznała, iż jestem balastem odpowiedział, tłumiąc łzy.
Ja też. Mój syn wybrał żonę i wyrzucił mnie na zewnątrz. Nazywam się Colette.
PierreLuc. Miło mi.
Zostali przyjaciółmi. Ból podwójnie się zmniejszał. Minął rok. Margaux nie zadzwoniła ani nie przyjechała.
Pewnego dnia, kiedy czytał, usłyszał znajomy głos.
PierreLuc? Nie spodziewałam się cię tu spotkać zaskoczyła go dawna sąsiadka, lekarka Claire, przybyła przeprowadzić kontrole.
Tak, minął już rok. Nikt już mnie nie chce. Nie słyszę żadnego słowa.
Dziwne Margaux wspominała, iż kupiłeś dom na wsi, by odpocząć.
Wolałbym… Zamiast gnijać w tym zamknięciu.
Claire pokręciła głową, zmartwiona. Po swojej rundzie wróciła. Ich rozmowa nie dawała jej spokoju. Dwa tygodnie później złożyła propozycję:
PierreLuc, dom mojej matki w Prowansji stoi pusty. Odeszła w zeszłym roku, a my sprzedaliśmy jej rzeczy. Budynek jest solidny, przy lesie i rzece. jeżeli chcesz, może być twój. Nie wrócę tam, a sprzedaż rozdziera mnie serce.
PierreLuc zapłakał. Nieznajoma ofiarowała to, czego sama córka mu odmówiła.
Czy mogę poprosić o jedną rzecz? Jest tu kobieta Colette. Ona też nie ma nikogo. Chciałbym, żebyśmy pojechali razem.
Oczywiście uśmiechnęła się Claire. jeżeli się zgodzi, nie ma problemu.
PierreLuc pobiegł do Colette:
Przygotuj się! Jedziemy! Dom w Prowansji, czyste powietrze, wolność. To będzie wspaniale. Po co tu zostawać?
Ruszajmy! Ku nowemu życiu!
Spakowali rzeczy, zakupili zapasy. Claire poprowadziła ich osobiście, nie pozwalając wsiąść do autobusu. PierreLuc objął ją w ramiona, nie mogąc wyrazić wdzięczności. Szepnął: Nie mów nic Margaux. Nie chcę o niej słyszeć.
Claire uśmiechnęła się i skinęła głową. Nie zrobiła nic nadzwyczajnego po prostu postąpiła jak człowiek. Dziś można to nazwać niemal heroizmem.