Dzień, w którym zrozumiałem, iż żyłem z potworem

Dzień, w którym zrozumiałem, iż żyłem z potworem

Przez jedenaście lat myślałem, iż mam rodzinę. Żonę, dwoje dzieci, dom, życie, które z zewnątrz wyglądało na całkowicie normalne. Jedliśmy razem obiady, zajmowaliśmy się codziennymi sprawami, chodziliśmy na szkolne przedstawienia. Idealna rutyna.

Ale głęboko w środku wiedziałem, iż coś jest nie tak.

Gdzieś po drodze przestaliśmy być z żoną parą. Nie byliśmy już partnerami, zakochanymi, choćby wrogami. Byliśmy tylko obcymi ludźmi, dzielącymi ten sam dom, związani wyłącznie codziennymi obowiązkami. Nie kłóciliśmy się, ale też nie rozmawialiśmy. Nasze rozmowy stały się mechaniczne rachunki, zakupy, terminy u dentysty.

I przyzwyczaiłem się do tego. Bo było wygodnie.

Aż spotkałem ją.

Inną kobietę. Ciepłą, pełną życia, energiczną. Kobietę, która patrzyła na mnie, jakbym był jedynym mężczyzną na świecie. Próbowałem sobie wmówić, iż to tylko przelotna fascynacja, kaprys.

Ale ogień we mnie nie zgasł.

Szybko stała się moją ucieczką, ratunkiem od życia, które mnie dusiło. Ukrywaliśmy się, kradliśmy chwile razem. Po raz pierwszy od lat poczułem, iż żyję.

Lecz sekrety nie pozostają ukryte na zawsze. Pewnego wieczoru, po tym, jak się kochaliśmy, spojrzała mi w oczy i powiedziała:

Nie chcę być wiecznie ukrywana. Albo jesteśmy razem naprawdę, albo kończymy to teraz.

Jej słowa dźwięczały mi w głowie przez kolejne dni. Wiedziałem, iż nie mogę dłużej odwlekać nieuchronnego.

Rozmowa, która zniszczyła moje życie
Tamtego wieczoru, gdy dzieci już spały, wszedłem do kuchni i usiadłem przy stole. Moja żona była tam, z telefonem w ręce, nie zwracając na mnie uwagi.

Odkrząknąłem i powiedziałem:

Musimy porozmawiać.

Westchnęła i podniosła na mnie znudzone spojrzenie.

Nie mogę już tak żyć powiedziałem. Nie kocham cię. Od dawna cię nie kocham. Chcę nowego życia. Ale zawsze będę przy dzieciach.

Spodziewałem się krzyków, łez, wyrzutów.

Ale to, co zrobiła, było znacznie gorsze.

Nie powiedziała nic. Powoli wstała, podeszła do szafy w przedpokoju i wyciągnęła dwie duże walizki.

Potem rzuciła je przede mnie.

Zabierz je powiedziała zimnym głosem.

Mrugnąłem, zdezorientowany.

Nie potrzebuję aż tyle rzeczy. Wystarczy mi plecak.

Wtedy się uśmiechnęła. Ale to nie był smutny ani zły uśmiech. Był dziwny, wyrachowany, pełen satysfakcji, której nie rozumiałem.

Powiedziałeś, iż zajmiesz się dziećmi, tak? szepnęła. Więc spakuję też ich rzeczy. od dzisiaj jesteście rodziną.

Poczułem, jak zapiera mi dech.

Co co mówisz?

Oparła się o framugę drzwi, skrzyżowała ręce i przyglądała mi się, jakby czekała, aż się zawalę.

Mam dość tego życia. Byłam dobrą żoną. Wystarczająco się poświęciłam. Teraz moja kolej. Znajdę kogoś innego. A bez dzieci będzie dużo łatwiej.

Zamarłem.

Żartujesz powiedziałem cicho.

Roześmiała się krótko.

Myślałeś, iż nie wiem? Że nie zauważyłam, jak później przychodzisz do domu? Jak już na mnie nie patrzysz? Wiedziałam, zawsze wiedziałam. Czekałam tylko na odpowiedni moment.

Wyjęła telefon, gwałtownie napisała wiadomość i znów się uśmiechnęła. Ale nie do mnie.

W tamtej chwili zrozumiałem.

Myślałem, iż to ja podejmuję decyzje. Ale ona już podjęła je za nas oboje. Ja grałem w szachy, a ona już przesunęła królową, zostawiając mnie bez żadnych opcji.

Teraz jestem tu.

Jedna kobieta każe mi wybierać. Druga już wybrała za mnie.

Mam zabrać dzieci i zapukać do drzwi mojej kochanki, licząc, iż mnie nie odtrąci? Czy zostać w domu, który już nie jest mój, z kobietą, która pokazała mi swoją najciemniejszą stronę?

Nie wiem, która odpowiedź jest adekwatna.

Może nie ma żadnej.

Ale jedno wiem na pewno.

Przez jedenaście lat myślałem, iż znam swoją żonę.

Dziś wieczorem zrozumiałem, iż żyłem z potworem.