Deszcz na szczęście
Po upalnym lecie nadeszła chłodna, przesłaniająca jesień z przenikliwym wiatrem i nieustającym deszczem.
Zmęczona wiatrem i mżawką, Zosia wpadła do sklepu, żeby złapać oddech od niepogody i przy okazji kupić coś na kolację. W środku było ciepło, sucho i przyjemnie. Powoli przechadzała się między półkami, przyglądając się opakowaniom.
Nabrała pełny koszyk zakupów. W dziale warzywnym wzięła cytrynę i kiść winogron. Wyobraziła sobie, jak siądzie na miękkiej kanapie przed telewizorem, popijając gorącą herbatę z cytryną i podgryzając słodkie winogrona. Może choćby nalałaby sobie kieliszek wina, żeby szybciej się rozgrzać.
Stanęła przed regałami z wędlinami, zastanawiając się, co wybrać. W tej chwili zjadłaby wszystko. Od rana nie miała choćby makowego ziarnka w ustach. Zosia przełknęła ślinę i sięgnęła po kiełbasę — nie trzeba jej było gotować. Wtedy jej dłoń zderzyła się z inną ręką, sięgającą po dokładnie ten sam kawałek.
Odsunęła palce, odwróciła głowę i zobaczyła obok wysokiego, przystojnego mężczyznę. Modna fryzura z delikatnymi siwymi pasemkami przy skroniach, brązowe oczy, pełne usta. Do tego czarne palto. W sam raz jej typ.
— Przepraszam — powiedział, pokazując w uśmiechu idealnie białe zęby.
*Hollywood może się schować. Jak z okładki „Vivy!”. Co taki robi w zwykłym „Biedronce” po kiełbasę?* — pomyślała Zosia. Od jego uśmiechu zrobiło jej się gorąco. Z trudem oderwała wzrok i odeszła od półki. *Gapię się jak sroka w gnat* — beształa się w myślach, idąc do kasy.
W odbiciu na szykownym lusterku przy napojach dostrzegła własną postać i aż się wzdrygnęła. *Boże, co za straszydło. Co on sobie o mnie pomyślał? Ale co za różnica. On i ja — to dwa różne światy*. Wysypała zakupy na taśmę. Ktoś obok położył dokładnie to samo, plus kiełbasę.
Chyba zbyt długo wpatrywała się w cudze produkty, bo nagle usłyszała:
— Mamy podobne gusta, nie sądzisz?
Znowu zobaczyła przystojniaka i jego olśniewający uśmiech.
— Co za gusta? Zwykłe zakupy. Połowa ludzi tutaj ma takie same — burknęła Zosia i odwróciła się, przypominając sobie, iż wygląda jak zmoczony kundel.
— No tak, faktycznie — zgodził się.
*Ja wyglądam, jakby mnie wiatr przyniósł, a on jakby prosto z fryzjera*. Wyobraziła sobie, jak sprężyste muszą być jego włosy w dotyku, po czym natychmiast się opamiętała. *Zobaczyła przystojniaka i ślina cieknie? Odpuść sobie. Nie dla ciebie*.
Spakowała zakupy do torby, zapłaciła i, zmuszając się, by na niego nie spojrzeć, ruszyła do wyjścia. Na zewnątrz podmuch wiatru uderzył ją w twarz, jakby mścił się za ucieczkę pod dach. Zupełnie zapomniała, jaka pogoda panuje na dworze. Za nią otworzyły się drzwi.
— Niezbyt spacerowa aura. Mieszkasz tu blisko? — zapytał przystojniak, który wyszedł za nią.
— A co? — Zosia zrobiła się podejrzliwa.
— Bo jadę samochodem, mógłbym cię podrzucić.
Zosia nie wiedziała, co odpowiedzieć. *Pewnie wie, jak działa na kobiety. Na maniaka nie wygląda* — rozważała. *Ale ile ty w życiu maniaków widziałaś?* — spytał wewnętrzny głos. *To pierwszy* — przyznała. *No i co, nie pojedziesz? Pójdziesz w deszczu prawie przystanek? Nie bądź głupia, zgódź się, zanim odjedzie* — nalegał głos.
*Nawet jeżeli maniaka, to przynajmniej przystojnego.* Ta myśl ją rozbawiła. Zeszli ze schodów, a on otworzył przed nią drzwi od pasażera.
— Proszę. Daj torbę, wstawię z tyłu, będzie wygodniej.
W środku było ciepło, sucho i cicho. Mężczyzna wsiadł za kierownicę, przekręcił kluczyk, silnik zauroZosia wsiadła do samochodu i już wiedziała, iż ten deszcz naprawdę przynosi szczęście.
