Cień kradzieży: rodzinne tajemnice, które zniszczyły małżeństwo

W ponurym mieszkaniu na obrzeżach nadmorskiego miasteczka Puck, gdzie słony wiatr morski wdzierał się przez szczeliny starych okien, Kinga stała przed pustą lodówką, ściskając skronie. Jedzenie znikało w zastraszającym tempie, jakby rozpływało się w powietrzu. Wczoraj jeszcze przygotowywała obiad, a dziś — ani okruszka. Jej mąż, Marek, znowu wszystko zjadł, tak przynajmniej myślała, a ta myśl wżerała się w jej umysł niczym zimna morska bryza.

Rozmowy z Markiem były jak walka z cieniem — kończyły się krzykami i wzajemnymi oskarżeniami. Jego bezrobocie, trwające już trzeci miesiąc, zamieniało ich życie w koszmar. Kinga pracowała do wyczerpania, by kupić jedzenie, które znikało jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Przyzwyczaiła się pić gorzką kawę bez cukru i gryźć suchy chleb, bo po zmianie nie miała już siły na gotowanie. Marek zaś zdawał się żyć w swoim świecie, gdzie jedzenie pojawiało się samo, a jego żona miała znosić wszystko w milczeniu.

— Jutro jadę do wujka na wieś, pomóc mu z remontem — rzucił Marek z sypialni, nie odrywając wzroku od telewizora.

Kinga była już to obojętne. Zmęczenie i gorączka przykuły ją do łóżka. Rano temperatura wzrosła, więc postanowiła zostać w domu. Po zażyciu tabletek zapadła w ciężki sen, licząc na chwilę spokoju.

Ale spokój przerwał dziwny hałas z kuchni. Ktoś brząkał naczyniami, trzaskał drzwiczkami lodówki, a potem zaczął śpiewać — bezczelnie, beztrosko. Kinga, zataczając się, podążyła za dźwiękiem. W kuchni, jak u siebie, stała siostra Marka, Danuta — kobieta, której Kinga unikała za wszelką cenę. Danuta zawsze uważała, iż jej brat powinien utrzymywać nie tylko swoją rodzinę, ale też ją z dziećmi. Marek często dawał jej pieniądze, wyciągając je z ich skromnego budżetu, a Kinga znosiła to, zaciskając zęby. Teraz Danuta grzebała w ich lodówce, pakując jedzenie do plastikowych pojemników.

— Cześć — wykrztusiła Kinga, próbując powstrzymać gniew.

— Ojej! A ty co w domu? — Danuta drgnęła, o mało nie upuszczając słoika z ogórkami.

— Choruję. A ty, widzę, czujesz się tu jak u siebie?

— Marek sam mi dał klucze — odparła Danuta, choćby się nie zaczerwieniwszy.

— Więc to nie on ma wilczy apetyt, tylko ty zbyt chętnie sięgasz po cudze — głos Kingi drżał ze złości.

— To mój brat! Mam prawo wziąć jedzenie dla swoich dzieci! — Danuta wyprostowała się, jakby stawała do obrony.

— Twój brat nie pracuje, a ja mam żywić dwie rodziny? I choćby nie wiedzieć o tym? — Kinga czuła, jak w gardle zatyka się jej gulę.

— Co, szkoda ci kawałka sera? Jestem sama, mam ciężko! — Danuta podniosła głos.

— Oddaj klucze. Natychmiast. Albo dzwonię na policję. To moje mieszkanie, a twój brat tu nic nie znaczy — Kinga podeszła bliżej, jej oczy płonęły.

— Z powodu takich głupot policję wzywasz? Jesteś aż taka skąpa? — Danuta rzuciła klucze na stół. — Wszystko opowiem Markowi, jeszcze pożałuje, iż związał się z taką jak ty!

— To on pożałuje, iż krył twoje wycieczki — rzuciła Kinga, a łzy spłynęły jej po twarzy.

Oparła się o krzesło, oszołomiona. Cały ten czas ją okłamywano, robiono z niej głupią. Nikt by nie uwierzył, iż szwagierka bezczelnie opróżnia ich lodówkę, zostawiając tylko okruchy, a Marek w milczeniu ją krył, zrzucając winę na swój „apetyt”. Najgorsze było jednak to, iż wiedział i milczał, zdradzając jej zaufanie.

Kinga przypomniała sobie teściową — kobietę, która bez skrupułów brała wszystko, co jej się podobało, nie pytając o zgodę. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, a Marek z Danutą odziedziczyli tę samą bezczelność. Serce ściskał ból, ale decyzja przyszła sama. Drżącymi rękami wybrała numer męża.

— Rozwodzę się — powiedziała, nie dając mu dojść do słowa.

— Czekaj, przyjadę, porozmawiamy — mamrotał Marek.

— Koniec rozmów. Wszystko już jasne.

— Jeszcze pożałujesz, wrócisz do mnie! — krzyknął.

Ale Kinga już nie słuchała. Marek stał się dla niej obcy — cieniem, który rozpłynął się w zimnym wietrze Pucka. Żałowała tylko lat zmarnowanych na człowieka, który nie szanował ani jej, ani ich rodziny. Rozwód nie był końcem, ale uwolnieniem — krokiem ku nowemu życiu, w którym nikt nie odważy się kraść jej spokoju.

Czasem dopiero utrata czegoś uświadamia nam, jak wiele poświęciliśmy dla tych, którzy nigdy tego nie docenili.