Postanowiliśmy nie zostawiać dzieciom spadku. Niech to będzie dla nich życiowa lekcja.
Zawsze staraliśmy się być dobrymi rodzicami. Nie tyranami, nie moralizatorami, ale ludźmi, na których można się oprzeć. Wychowywaliśmy naszego syna i córkę w miłości i spokoju. W domu panowała atmosfera zaufania – nie przeszukiwaliśmy ich telefonów, nie kontrolowaliśmy każdego kroku, nie krzyczeliśmy, nie upokarzaliśmy. Wszystkie sprawy załatwialiśmy przy stole, rozmową, a nie awanturami. Myślałem, iż właśnie tak należy wychowywać dzieci – z szacunkiem. Ale teraz widzę, iż nasz spokój uznali nie za siłę, ale za słabość.
Może powinniśmy być surowsi. Czuwać bardziej. Ale to przecież rodzina… Na swoich patrzy się przez pryzmat miłości, a nie prawdy. Nie zauważyliśmy, jak nasze dzieci stawały się coraz bardziej wyrachowane, zimne, bez serca. Po prostu nie chcieliśmy w to wierzyć. A szkoda.
Pewnego dnia źle się poczułem i zostałem w domu. Córka o tym nie wiedziała. Miała 17 lat. Wróciła z przyjaciółką i od razu poszły do kuchni. Otworzyły wino i zaczęły rozmowę, której nigdy nie zapomnę.
Najpierw tylko paplały. A potem usłyszałem:
– Znowu wyciągnęliśmy z portfela taty trochę złotówek. choćby się nie zorientował. Są tak naiwni – nic nie widzą, nic nie rozumieją…
Zamarłem. W piersi ścisnęło mi się wszystko. Moja córka, która mówiła do mnie “tatusiu”, przytulała się i uśmiechała – teraz mówiła o mnie, jakbym był powietrzem. Obrażała nas, śmiała się, wyśmiewała mnie i Weronikę. I nagle dotarło do mnie – to nie był po prostu jeden głupi dialog. To było lustro, w którym zobaczyłem, kogo tak naprawdę wychowaliśmy.
Wszedłem do kuchni. Przyjaciółka od razu mnie zauważyła i zamilkła. Córka dopiero wtedy się odwróciła, gdy usłyszała moje kroki. Zrobiła się blada. Patrzyła jak przestępca na gorącym uczynku. Spojrzeliśmy sobie w oczy, ale ani słowa nie padło. Wziąłem tylko butelkę wody z lodówki i wyszedłem.
Tego samego wieczora zamontowaliśmy zamek w drzwiach naszej sypialni. Gdy Weronika wróciła, opowiedziałem jej wszystko. Starałem się złagodzić cios. Płakała. Potem przyznała, iż od dawna czuła, jak dzieci się oddalają, ale miała nadzieję, iż to wiek, iż minie.
Oczywiście gwałtownie się zorientowali, iż coś jest nie tak. Zaczęli udawać: “mamusiu”, “tatusiu”, pomoc, troska. Ale my już nie wierzyliśmy. Po paru miesiącach maski opadły. Zimno, obojętność, zamknięte drzwi. Przestali grać.
Gdy syn skończył 18 lat, podjęliśmy decyzję: sprzedaliśmy duże mieszkanie w Warszawie, kupiliśmy dzieciom dwupokojowe, ale na nasze nazwisko. Sami zaś kupiliśmy niedokończony dom pod Krakowem, wykończyliśmy go w rok. Zaczęliśmy żyć dla siebie. A dzieci? Zapomniały o nas.
Żadnego telefonu, żadnej wizyty. Tylko gdy potrzebowali pieniędzy – “pomóżcie”. I tyle. Zrozumieliśmy: nie ma w nich ciepła. Tylko wyrachowanie.
Więc podjęliśmy ostateczną decyzję: testamentu nie będzie. Cały nasz majątek – dom, ziemia, oszczędności – przekażemy fundacji charytatywnej. Lepiej pomóc tym, którzy naprawdę potrzebują, niż tym, którzy uważają, iż im się “należy”.
Może kiedyś zrozumieją. Może zrozumieją, iż rodzice to nie bankomat, iż zaufanie to nie słabość, iż miłość nie oznacza przymykania oczu na zdradę.
A na razie – żyjemy. Cicho. Spokojnie. Z przekonaniem, iż postąpiliśmy słusznie.
