„Beata, wynoś się z mojego mieszkania i to natychmiast!” — nie mogłam już dłużej znieść siostry i jej dzieci.
W małym miasteczku pod Poznaniem, gdzie poranny gwar targowiska miesza się z zapachem świeżego chleba, moje życie w wieku 40 lat zamieniło się w chaos przez moją siostrę. Nazywam się Ewa, mieszkam sama w dwupokojowym mieszkaniu, które z trudem spłaciłam po rozwodzie. Ale moja młodsza siostra Beata, jej trzech synów i jej beztroska doprowadziły mnie do ostateczności. Wczoraj wykrzyczałam do niej z progu: „Wynoś się stąd i to natychmiast!” — i teraz nie wiem, czy postąpiłam słusznie, ale nie miałam już siły dalej tego znosić.
Beata jest ode mnie pięć lat młodsza. Zawsze byłyśmy blisko, mimo różnych charakterów. Ja — zorganizowana, pracowita, całe życie ciągnęłam wszystko na własnych barkach. Beata — lekkoduch, wiecznie w pogoni za „lepszym życiem”. Ma trzech synów z różnych związków: Kacper ma 12 lat, Filip 8, a Jasio 5. Mieszkają w wynajętym pokoju, żyją od grosza do grosza, a ja zawsze jej pomagałam — pieniędzmi, jedzeniem, ubraniami dla chłopców. Kiedy poprosiła, żeby mogła u mnie „przetrzymać się parę tygodni”, nie potrafiłam odmówić. Minęły już trzy miesiące.
Moje mieszkanie to moja oaza. Po rozwodzie włożyłam w nie wszystko: remont, meble, żeby było przytulnie. Pracuję jako recepcjonistka w hotelu i moje życie to rutyna i stabilizacja. Ale od kiedy zamieszkała tu Beata z dziećmi, mój dom zamienił się w pobojowisko. Jej synowie biegają po korytarzu, wrzeszczą, niszczą rzeczy, brudzą ściany. A ona zamiast ich ogarniać, siedzi w telefonie albo wychodzi „załatwić sprawy”, zostawiając ich na mojej głowie.
Pierwszego dnia wiedziałam, iż to błąd. Kacper się buja, Filip porysował tapetę, a Jasio rozlewa jedzenie po stole. Nie słuchają ani Beaty, ani mnie — jakby przywykli, iż ich mama ciągnie ich od jednego „wujka” do drugiego, a mój dom to dla nich tylko kolejny przystanek. Beata nie sprząta po nich, nie gotuje, nie pomaga. „Ewa, przecież jesteś sama, to ci nie przeszkadza” — mówi, a ja duszę się wściekłością.
Moje mieszkanie wygląda teraz jak akademik. Brudne naczynia w zlewie, porozrzucane zabawki, plamy na kanapie. Wracam z pracy i zamiast odpocząć, zmywam podłogę, gotuję obiad dla pięciu osób, próbuję uciszyć dzieci. Beata albo śpi, albo gada z koleżankami. Kiedy proszę, żeby posprzątała, przewraca oczami: „Oj, Ewa, nie zaczynaj, jestem zmęczona”. Zmęczona? Od czego? Od życia na mój koszt?
Wczoraj wróciłam do domu i nie poznałam swojego mieszkania. Korytarzem pędzili jej synowie, jeden o mało mnie nie przewrócił. W kuchni — sterta naczyń, w salonie — rozlany sok na dywanie. Beata siedziała na kanapie, przeglądając telefon. Eksplodowałam: „Beata, wynoś się stąd i to natychmiast!”. Popatrzyła na mnie jak na wariatkę: „Serio? Gdzie ja pójdę z dziećmi?”. Odpowiedziałam, iż to nie mój problem, ale w środku wszystko się we mnie trzęsło. Chłopcy zastygli, gapili się na nas, i zrobiło mi się ich żal, ale nie mogłam już dłużej.
Dałam jej tydzień na znalezienie czegoś dla siebie. Zaczęła płakać, mówić, iż jestem okrutna, iż rzucam rodzoną siostrę. Ale gdzie była jej troska, gdy rujnowała mój dom? Gdzie była wdzięczność za wszystko, co dla niej zrobiłam? Moje przyjaciółki mówią: „Ewa, masz rację, dość już ich utrzymywania”. Ale mama, gdy dowiedziała się o kłótni, dzwoni i prosi: „Nie wyrzucaj Beaty, przecież ona z dziećmi”. A ja? Czy nie zasługuję na odrobinę spokoju?
Boję się, iż postąpiłam za ostro. Beata z chłopcami naprawdę jest w trudnej sytuacji, i czuję wyrzuty sumienia, zwłaszcza przez siostrzeńców. Ale nie mogę poświęcać siebie dla jej niefrasobliwości. Mój dom to wszystko, co mam, i nie chcę, żeby stał się schronieniem dla jej chaosu. Zaproponowałam pomoc w znalezieniu mieszkania, ale odmówiła: „Po prostu chcesz się nas pozbyć”. Może i tak. I nie widzę w tym nic złego.
Nie wiem, co będzie za ten tydzień. Czy mama mi wybaczy? Czy Beata zrozumie, iż to jej wina? Czy zostanę „złą siostrą”, która wyrzuciła rodzinę na bruk? Ale wiem jedno: mam dość bycia ich wybawicielką. W wieku 40 lat chcę żyć w swoim domu, gdzie panuje porządek, gdzie mogę oddychać, gdzie nikt nie przekracza moich granic.
Ta historia to mój krzyk o prawo do własnego życia. Beata może i kocha swoje dzieci, ale jej lekkomyślność niszczy mój świat. Jej synowie może i są niewinni, ale nie mogę być ich matką. W wieku 40 lat chcę odzyskać dom, spokój i godność. Niech ten krok będzie bolesny, ale nie ustąpię. Jestem Ewa i wybieram siebie — choćby jeżeli to złamie serce mojej siostrze.
