Od najwcześniejszych lat pamiętam, iż moje życie nigdy nie będzie takie, jak innych dziewczyn.
Jeden moment z dzieciństwa zmienił wszystko i zostawił ślad, zarówno na mojej twarzy, jak i w moim sercu.
Miałam zaledwie sześć lat, gdy przeżyłam straszny wypadek, który pozostawił blizny na większości mojej twarzy. Moja matka, Alicja, silna i niezłomna kobieta, od tamtej pory poświęciła się całkowicie mojej opiece. Tamten dzień zabrał mi nie tylko gładką skórę, ale także dziecięcą niewinność, a życie mojej matki zamienił w nieustanną walkę o przetrwanie.
Dorastałam, wiedząc, iż ludzie najpierw widzą moje blizny, a dopiero potem mnie samą. Stało się to zarówno przekleństwem, jak i w dziwny sposób ochroną. Zrozumiałam, iż większość mężczyzn nigdy nie spojrzy głębiej, i cicho pogodziłam się z tym, iż szanse na miłość są nikłe.
Ale moja matka nigdy nie przestała mówić inaczej.
Nie martw się, Kasia mówiła łagodnie, odgarniając mi włosy z twarzy. Kiedyś uzbieramy na dobrego specjalistę. Zobaczysz, znów będziesz piękna.
Alicja naprawdę w to wierzyła. Była lekarzem, ale pracowała na dodatkowe zmiany, oszczędzając każdy grosz w starej puszce po herbatnikach, odmawiając sobie choćby podstawowych rzeczy.
Często protestowałam.
Mamo, przestań się zamęczać. Jestem taka, jaka jestem. Może choćby lepiej nigdy nie skończę z kimś takim jak ojciec.
Mój ojciec, Wiktor, zniknął zaraz po wypadku. Dorastałam w przekonaniu, iż nas porzucił. Alicja nigdy nie mówiła o nim źle. Zachowała stare zdjęcie młodszą wersję siebie z warkoczem i wysokim, ciemnowłosym mężczyzną u boku. Mnie jeszcze nie było na świecie; byłam wtedy w jej brzuchu.
To był dobry człowiek powtarzała. Nie znamy całej historii. Może coś się wydarzyło.
Ale moja gorycz nigdy nie minęła. Według mnie, żaden dobry człowiek nie opuszcza rodziny w najtrudniejszym momencie.
Gdy Alicja zmarła lata później z powodu choroby płuc, z którą walczyła w tajemnicy, znalazłam w jej rzeczach pamiętnik. Na pożółkłych stronach wyznała, iż Wiktor mógł mieć inną rodzinę syna o imieniu Artur w pobliskim mieście.
Może po prostu rozpoczął nowe życie bez nas napisała. Nigdy nie powiedziałam Kasi. Każde dziecko zasługuje na to, by wierzyć, iż ojciec je kocha.
To odkrycie nie ukoiło mojej złości, ale pogłębiło zrozumienie poświęceń matki. Alicja dźwigała swój ból w milczeniu, abym ja mogła dorastać bez trucizny nienawiści w sercu.
Po pogrzebie jej przyjaciółka, Ewa Kowalska, wzięła mnie na bok.
Twoja matka była z ciebie dumna powiedziała. Mówiła, iż dawno by jej nie było, gdyby nie ty. Nigdy nie obwiniaj siebie.
Ewa stała się moją podporą. Lata po śmierci matki były jednak samotne. Zdjęcie rodziców stało się moim najcenniejszym skarbem. Nosiłam je w portfelu i w najcięższych chwilach patrzyłam na nie, wyobrażając sobie, iż matka czuwa nade mną.
W końcu znalazłam pracę w średniej klasy restauracji. Nie była to wymarzona posada zmywałam naczynia w kuchni, z dala od gości, którzy czasem zbyt długo się gapili. Praca była ciężka, a atmosfera napięta przez młodego właściciela, Artura Nowaka.
Artur był bogaty, przystojny i nie do zniesienia. Jego matka kupiła mu restaurację po tym, jak wrócił z zagranicznych studiów. Większość czasu spędzał na telefonie, narzekając na pracowników i rzucając obelgi.
Wszyscy jesteście złodziejami i leniami! to było jego ulubione zdanie.
Prawda była taka, iż restauracja trzymała się tylko dzięki Ewie Kowalskiej, która formalnie była zastępcą kierownika, ale de facto wszystkim zarządzała. Traktowała personel z życzliwością, czasem choćby wręczając im dodatkowe premie. Wszyscy wiedzieli, iż bez niej biznes by upadł.
Pewnego ranka Artur był wyjątkowo wściekły. Był przekonany błędnie iż ktoś ukradł pieniądze z sejfu.
Marta, moja przyjaciółka z pracy, szepnęła:
Pewnie sam je wziął i zapomniał. Tylko się nie wychylaj.
Ale Artur wtargnął do zmywakowego pomieszczenia, krzycząc:
Portfele na stół! Przeglądam wszystkich.
Marta podała swój pierwsza. Skrzywił się na widok pieluch dla dzieci, ale nie znalazł pieniędzy. Potem zwrócił się do mnie.
Przeszukał moją torbę i wyciągnął zniszczony skórzany portfel. W środku, schowane starannie za kilkoma banknotami, było wyblakłe zdjęcie moich rodziców.
Artur zdrętwiał.
Na moment jego arogancka maska opadła. Oczy mu się rozszerzyły, a twarz zbladła.
Kto kto to jest? zapytał, a jego głos brzmiał dziwnie napięty.
Moi rodzice odparłam krótko. I nie, to nie oni ukradli twoje pieniądze.
Zamknął portfel i oddał mi go bez słowa. Potem, bez wyjaśnienia, odwrócił się i wybiegł z kuchni.
Później tego dnia Ewa przyszła do zmywakowni.
Kasia, możesz na chwilę do biura?
Artur był tam, wyglądając dziwnie nieswojo. Wskazał krzesło naprzeciwko.
Skąd masz to zdjęcie? zapytał.
Miałam je całe życie. Moja matka je przechowywała odpowiedziałam ostrożnie.
Artur przełknął ślinę.
Ten mężczyzna na zdjęciu to mój ojciec.
Twój ojciec?
Wiktor Nowak powiedział wolno. Nigdy wcześniej nie widziałem tego zdjęcia. Mama mówiła, iż miał przed nami inną rodzinę, ale nie wiedziałem nie wiedziałem, iż ma córkę.
Te słowa uderzyły mnie jak fala.
Czy ty mówisz iż jesteś Arturem? Tym synem z innego miasta?
Artur skinął głową.
choćby nie znałem twojego imienia. Mama nigdy o tym nie mówiła. Ojciec zmarł, gdy miałem piętnaście lat. Chciałbym powiedzieć, iż wszystko wyjaśnił przed śmiercią, ale tego nie zrobił. Po prostu wyglądał na smutnego, gdy myślał, iż nie patrzę.
Siedziałam w osłupieniu. Mężczyzna, którym gardziłam całe życie ten, który nas porzucił był też ojcem Artura. To znaczyło, iż Artur był moim przy
