Wdzięczność za świąteczny stół, który długo czekał na podziękowania

Dziękuję synowi za święto! powiedziała teściowa przy stole, który nakrywałam przez dwanaście godzin! Moją odpowiedź otrzymali dokładnie rok później.

Ach, znacie ten obrazek, prawda? Wigilia. U normalnych ludzi wszystko dawno gotowe, a w mojej kuchni jak w filii fabryki zbrojeniowej. Na nogach od szóstej rano. Powietrze w mieszkaniu pachnie nie choinką i mandarynkami, ale rozgrzanym olejem, gotowanymi ziemniakami i, szczerze mówiąc, moją cichą rozpaczą.

Na kuchence bulgocze rosół, w piekarniku gęś z jabłkami, na stole góra warzyw do sałatki jarzynowej i śledzia pod pierzynką. Słowem, standardowy zestaw świąteczny, od którego pod wieczór już trochę mdli. A moja kochana rodzina, jak to mówią, występuje w roli komisji odbioru.

Mąż leży na kanapie i z miną znawcy woła: Ewo, ziemniaki do jarzynowej nie rozgotowały się przypadkiem?. Pomocy zero, ale kontrola na najwyższym poziomie! Dorosłe dzieci, syn z synową, siedzą w telefonach i co godzinę wpada do kuchni, by ukraść kawałek kiełbasy.

A na czele komisji, oczywiście, moja teściowa, Anna Nowak. Chodzi za mną krok w krok i rzuca bezcenne rady: Świetluniu, majonez dodaj tuż przed podaniem, pamiętasz? A koperek lepiej drobniej posiekaj. Dziewczyny, miałam ochotę wsypać jej ten koperek na głowę. Ale milczałam. Cierpiałam. Bo przecież jestem dobrą żoną i synową, mam stworzyć cud świąteczny. A może tak mi się tylko wtedy wydawało.

I oto, jak w bajce, wybiła jedenasta wieczorem. Stół ugina się od potraw. Pięknie! Wszystko lśni, błyszczy, mieni się. Ja, wyciśnięta jak cytryna, padam na krzesło. Znacie to uczucie? Ręce bolą, plecy nie prostują się, a jedyne moje pragnienie to nie wypić szampana, ale twarzą wpaść w sałatkę i zasnąć.

Wszyscy zasiedli, odświętni, eleganccy. Rozlewają szampana. I wtedy teściowa, uroczyście podnosi swój kieliszek. A ja, naiwna, pomyślałam: może podziękuje? Chyba żartuje!

Kochani! zaczyna. Zanim pożegnamy stary rok, chcę wznieść toast za mojego wspaniałego synka, za naszego żywiciela! Dziękuję ci, kochany, za ten przepyszny stół i to piękne święto!

Dziewczyny, aż mi w uszach zadzwoniło. Wszyscy krzyknęli Hura!, stuknęli kieliszkami. Mój mąż wyprostował się jak paw, dumny jak nigdy. Nic dziwnego przecież to jego chwalą! Nie mnie.

A na mnie zero uwagi. Nikt, wyobraźcie sobie, nikt choćby nie spojrzał w moją stronę. Jakby gęś sama wskoczyła do piekarnika, a sałatki materializowały się z powietrza.

I wtedy coś we mnie kliknęło. Jakby ktoś przesunął przełącznik. Obraźliwe? To za mało powiedziane! Nie rozpłakałam się. Nie urządziłam awantury. Nie. Całe zmęczenie gdzieś zniknęło, a na jego miejsce przyszła zimna, ostra jasność.

Spojrzałam na ich szczęśliwe, przeżuwające twarze i zrozumiałam: to był mój ostatni Nowy Rok w roli darmowej służącej.

Przez cały następny rok żyłam tą myślą, a ona, wiecie, grzała mnie lepiej niż kominek. Byłam idealną żoną: uśmiechałam się, gotowałam, ale w środku dojrzewał plan.

Prawdziwy, kobiecy, podstępny plan. Co miesiąc odkładałam część pensji na prywatne konto, które nazwałam Funduszem Równowagi Duchowej.

Gdy latem zaczęto mówić o nadchodzących świętach, uśmiechałam się tajemniczo i mówiłam: Oj, jeszcze trzeba dożyć!. Mąż niczego nie podejrzewał. Teściowa była pewna, iż jej ulubiona kucharka znów zastawi stół. Naiwność, co?

I oto na początku grudnia mój plan dojrzał. Zrobiłam to, o czym marzyłam przez 365 dni.

Kupiłam sobie wyjazd. I to nie byle gdzie do eleganckiego sanatorium z basenem, masażami i pełnym wyżywieniem.

Od 30 grudnia do 10 stycznia. Gdy płaciłam, czułam, jakbym kupowała bilet na wolność. Nie da się tego opisać, dziewczyny!

Nadszedł ranek 30 grudnia. Mąż spokojnie chrapał w łóżku. Cicho spakowałam małą walizkę, zamówiłam taksówkę. Pisząc te słowa, uśmiechałam się już widziałam ich miny, gdy przeczytają moje świąteczne życzenia. Na lodówce przyczepiłam kartkę:

Kochani!
W tym roku postanowiłam nie przeszkadzać głównemu czarodziejowi świąt, którego tak hucznie uczciliście rok temu. Wierzę, iż i teraz sobie poradzi!
W lodówce są składniki na jarzynową. Przepis na gęś znajdziecie w internecie.
Całuję. Wasza Ewa.
P.S. Wracam 10 stycznia. Nie tęsknijcie!

Och, jakże chciałam zobaczyć ich twarze! Siedziałam już w taksówce, gdy zadzwonił telefon mąż. Nie mówił, wrzeszczał! W jego głosie słychać było szok, zagubienie i urazę wielkości wszechświata.

I jak wam się podoba? To ja jeszcze jestem winna, iż odważyłam się odpocząć? A ja, patrząc przez okno na zaspy śniegu, spokojnie odpowiedziałam:

Kochanie, już jestem w sanatorium. Nakładam maseczkę. Nie denerwuj się po prostu posiekaj koperek, jak uczyła cię twoja mama. Dasz radę.

I jak myślicie poradzili sobie? Podobno świętowali z kupnymi pierogami i butelką szampana. A ja w miękkim szlafroku, po basenie, spokojna i szczęśliwa.

Powiedzcie mi teraz, dziewczyny, postąpiłam zbyt ostro? Czy czasem tylko taki krok może nauczyć bliskich prostej prawdy: jeżeli nie szanujecie tego, kto dla was się stara pewnego dnia zostaniecie bez świąt w ogóle?