Mam na imię Krystyna, mam 48 lat i stoję przed bolesnym wyborem, który rozdziera mi serce. W naszym spokojnym miasteczku nad Wisłą mój syn Mikołaj oznajmił, iż zamierza ożenić się ze swoją dziewczyną Kingą. Są pełni nadziei, marząc o zamieszkaniu w mieszkaniu, które wynajmujemy z mężem. Ale jestem stanowczo przeciwna, a powód, który mnie dręczy, tkwi głęboko w mojej duszy. Ta decyzja może na zawsze zmienić nasze relacje z synem, ale nie mogę postąpić inaczej, boję się o swoją przyszłość i powtórzenia cudzych błędów.
Mikołaj i Kinga błagają nas, byśmy pozwolili im zamieszkać w naszym kawalerce. w tej chwili mieszkamy razem z Mikołajem w dwupokojowym mieszkaniu, a kawalerkę kupiliśmy kilka lat temu, biorąc kredyt, który dopiero co spłaciliśmy. To mieszkanie to nasz plan na emeryturę. Wynajmujemy je, by odłożyć pieniądze i żyć godnie, gdy już przestaniemy pracować. Teraz dochód z wynajmu nie jest kluczowy, ale za kilka lat stanie się naszą jedyną poduszką bezpieczeństwa. Bez tych pieniędzy czeka nas bieda, a ja nie chcę spędzić starości, licząc każdy grosz.
Kinga mieszka w ciasnym, dwupokojowym mieszkaniu z rodzicami, młodszą siostrą i chorą babcią. Ich rodzina marzy, by Kinga wyszła za mąż i w ich domu zrobiło się więcej miejsca. Rodzice Kingi nie mają możliwości kupienia młodym własnego mieszkania, więc pokładają nadzieję w nas. Ale ja nie mogę się na to zgodzić. jeżeli pozwolimy Mikołajowi i Kindze wprowadzić się do tej kawalerki, nigdy nie będę w stanie ich stamtąd wyprosić – zwłaszcza jeżeli pojawi się dziecko. Ta myśl dręczy mnie jak drzazga, bo wiem, iż dobroć może zamienić się w katastrofę.
Moja przyjaciółka Danuta wpadła w taką samą pułapkę. Pozwoliła córce i zięciowi zamieszkać w mieszkaniu, które wynajmowała, uprzedzając, iż to tylko na chwilę. „Oszczędzajcie na swoje mieszkanie, potem się wyprowadzicie” – mówiła. Ale oni nie oszczędzali. Zamiast tego wydawali pieniądze na wakacje, drogie ubrania i gadżety. niedługo urodziły im się dzieci, i teraz Danuta nie może ich wyrzucić. „Jak mam wyrzucić córkę z maluchami? – płakała mi w rozmowie. – I nie wezmę od nich pieniędzy, córka jest na macierzyńskim. A ja ledwo wiążę koniec z końcem z emeryturą!” Jej łzy i rozpacz stały się dla mnie ostrzeżeniem. Nie chcę powtórzyć jej losu.
Boję się, iż Mikołaj i Kinga, dostając mieszkanie, staną się wygodni. Będą żyć dla przyjemności, nie myśląc o przyszłości. Po co im oszczędzać, skoro mają darmowe lokum? A my z Wojtkiem zostaniemy z niczym. Gdy pójdziemy na emeryturę, będziemy musieli walczyć o przeżycie za marne grosze, odmawiając sobie wszystkiego. Ta myśl napawa mnie przerażeniem. Nie chcę, by moja starość stała się walką o przetrwanie, gdy nie będę mogła sobie pozwolić choćby na leki.
Mikołaj patrzy na mnie z żalem, nie rozumiejąc, dlaczego się upieram. „Mamo, nie mamy gdzie mieszkać – mówi. – Kinga nie może zostać z rodzicami, tam jest ciasno”. Jego słowa bolą, ale nie ustępuję. „Wynajmijcie mieszkanie, odkładajcie na swoje – odpowiadam. – My z tatą daliśmy radę, wy też dacie”. Ale w jego oczach widzę rozczarowanie, a to łamie mi serce. Kinga milczy, ale jej wzrok jest pełen wyrzutu, jakbym rujnowała ich marzenia. Czuję się jak potwór, ale nie mogę się wycofać.
Każdej nocy leżę bez snu, w myślach powtarzając naszą ostatnią rozmowę. Wyobrażam sobie, jak Mikołaj i Kinga wynajmują maleńkie mieszkanie, licząc każdą złotówkę, i moje serce ściska się z litości. Ale potem przypominam sobie Danutę, jej łzy, jej biedę, i wraca moja determinacja. My z Wojtkiem pracowaliśmy całe życie, by zapewnić sobie godną starość. Dlaczego mamy poświęcać wszystko dla ich wygody? Są młodzi, mają czas i siłę, by zbudować własne życie.
Wiem, iż moja odmowa może odepchnąć Mikołaja. Może chować do mnie urazę, a nasza bliska więź – zerwie się jak nitka. Kinga może go przeciwko mnie nastawić i zostanę bez syna. Ta myśl wbija się we mnie jak nóż. Ale nie mogę ryzykować swojej przyszłości, nie mogę powtórzyć błędu Danuty. Chcę, aby Mikołaj i Kinga nauczyli się odpowiedzialności, tak jak my z Wojtkiem. My też zaczynaliśmy od zera, braliśmy kredyt, oszczędzaliśmy – ale osiągnęliśmy swój cel. Dlaczego oni nie mogą?
Siedząc przy oknie, patrzę na zaśnieżone uliczki miasteczka i czuję, jak we mnie szaleje burza. Kocham mojego syna, ale nie mogę poświęcić wszystkiego dla jego chwilowego szczęścia. Niech wynajmują mieszkanie, niech uczą się walczyć o swoją przyszłość. Wierzę, iż dadzą radę, ale strach przed utratą ich nie opuszcza mnie. Czy postępuję słusznie? A może moja twardość stanie się murem, który nas na zawsze rozdzieli?
