Mój mąż, Wojciech Kowalski, miał liczną i hałaśliwą rodzinę. Trzech braci, dwie siostry. Wszyscy dawno wyprowadzili się, założyli własne rodziny. Ale do naszego domu zjeżdżali się regularnie. Nie tylko na herbatę, ale na całe uczty. Zawsze znajdował się pretekst: urodziny, imieniny, rocznica. I za każdym razem – u nas. Bo jak tłumaczyli krewni: “U was przecież wygodnie, dom duży, podwórko jest”. Faktycznie kupiliśmy przestronny dom pod Warszawą – długo pracowaliśmy, oszczędzaliśmy. Gdy tylko pojawiło się miejsce z altaną, grillem, trawnikiem i miejscem do parkowania – cała rodzina uznała, iż to teraz ich “dacza”.
Na początku choćby mi się to podobało. Wychowałam się jedynaczką. Czułam się, jakbym stała się częścią wielkiej rodziny. Nakrywaliśmy do stołu, piekliśmy kiełbaski, śmialiśmy się. Ale potem… stało się to udręką. Wiecie, ile trzeba ugotować, gdy przyjeżdża ponad 15 osób? I nikt choćby nie pytał, czy potrzebna pomoc. Kobiety od progu siadały w cieniu z kieliszkiem wina, mężczyźni szli rozpalać grill. A ja od rana – w kuchni. Kroiłam, smażyłam, zmywałam. Roznosiłam talerze, sprzątałam brudne. Tylko Wojciech zaglądał, przepraszająco się uśmiechając: “Pomóc ci?” Ja, powstrzymując irytację, kręciłam głową: “Dam radę…”
Najbardziej jednak bolało nie to. A to, jak za każdym razem wychodziłam do gości: rozczochrana, w fartuchu, bez makijażu. A oni – w pełnej gali. Jak na eleganckie przyjęcie, nie na wypad za miasto. A ja przecież też chciałam inaczej: ubrać sukienkę, ułożyć włosy, usiąść z kieliszkiem. Ale nie zdążyłam. Byłam obsługą.
Po takich wieczorach Wojciech sam zmywał góry naczyń, wysyłał mnie spać. Widziałam: był zmęczony. Jeden wolny dzień w tygodniu, a i tak mijał pod wrzask dzieci i gwar rozmów. A on marzył, by po prostu poleżeć, zamówić pizzę, obejrzeć film. Nie chciał jednak kłócić się z rodziną. Ja też milczałam. Aż pewnego dnia zadzwonił jego brat.
“U was, jak zwykle, będziemy świętować moje urodziny.”
Wojciech, odkładając słuchawkę, odwrócił się do mnie i rzekł:
“Jutro wstajesz, zakładasz najładniejszą suknię, robisz fryzurę, jeżeli chcesz – makijaż. Możemy choćby coś nowego ci kupić. Ale – do kuchni nie wchodzisz. Ani kroku. Koniec.”
“Ale jak…” zaczęłam.
“Koniec. Niech przywożą ze sobą. Nie jesteś kucharką ani służącą. My też mamy prawo do odpoczynku.”
Milcząco skinęłam głową. Było to dziwne, ale przyjemne.
Nazajutrz przyjechało pełne podwórko ludzi. Uśmiechy, pudełka z tortami, mięso w torbach. A na stole – pusto. Krewni spoglądali po sobie: no gdzie zakąski, sałatki, gdzie gospodyni? A Wojciech spokojnie wyszedł i oznajmił:
“Od teraz tak to będzie. Chcecie świętować – współdziałacie. Żona i ja jesteśmy zmęczeni. Nie jest zobowiązana was obsługiwać. Albo każdy przynosi swoje, albo szukajcie innego miejsca.”
Zapadła cisza. Jedli, ale bez dawnej radości. Rozmowy nie kleiły się. Za to na kolejną imprezę jedna z sióstr – pierwszy raz od lat! – zaprosiła wszystkich do siebie.
Okazuje się, iż potrafią. Gdy chcą.
