Twoje słowa bolą bardziej niż nóż

— Ty mi nikt! — krzyk pasierbicy zranił mocniej niż nóż

— Ty mi nikt! — wrzasnęła Kinga, zatrzaskując drzwi z taką siłą, iż zatrzęsły się szyby w kredensie. W domu zapadła martwa cisza. Emilia opadła na skraj krzesła, ściskając w dłoniach kubek, w którym dawno wystygła herbata.

— Mamo, co się stało? — zajrzała do kuchni młodsza Zosia.

Emilia tylko pokręciła głową. W jej oczach lśniły łzy.

— Znowu Kinga wrzeszczała?

— Wychowawczyni dzwoniła… — szepnęła kobieta. — Nic ważnego, to nie ma znaczenia…

Zosia podeszła bliżej i objęła matkę za ramiona:

— Mamusiu, nie martw się tak. Wszystko się ułoży. — Mimo iż Zosia miała zaledwie trzynaście lat, od dawna nosiła w sobie zadziwiającą dojrzałość. Czasem wydawało się, iż jest starsza od swojej piętnastoletniej przyrodniej siostry.

Po pół godzinie z pracy wrócił Tomasz. W domu rozniósł się zapach kolacji. Wszyscy, oprócz Kingi, zasiedli do stołu.

— Gdzie ona jest? — zapytał, spoglądając na pusty fotel.

— Ma żal — odpowiedziała Zosia, delikatnie mieszając rosół.

Tomasz spojrzał na żonę. Ta spuściła wzrok zawstydzona.

— Dzwoniła wychowawczyni. Kinga oblała wszystkie przedmioty. Próbowałam z nią pogadać… — Emilia urwała, walcząc z łzami.

Tomasz wstał i skierował się w stronę pokoju córki. Zapukał.

— Nie wchodź! — dobiegło z wnętrza.

— Jestem sam. Można?

Drzwi uchyliły się nieznacznie, a Kinga, upewniwszy się, iż za nim nikogo nie ma, niechętnie wpuściła ojca.

— Co tu za bałagan? — rzucił okiem na porozrzucane ubrania i puste opakowanie po zupce chińskiej.

— Emilia znowu… — zaczęła Kinga, ale ojciec przerwał:

— Sam rozmawiałem z panią Katarzyną. Naprawdę masz same pały. Co się dzieje, Kinga?

Córka milczała. Pakowała podręczniki do plecaka.

— Nie wymagam, żebyś kochała Emilię, ale mogłabyś ją chociaż szanować. Codziennie ją ranisz.

— A ona mnie nie? Zabierałeś ją z Zochą do galerii, a ja siedziałam sama jak sierota!

— Zapomniałaś, iż wtedy miałeś zakaz wychodzenia za ucieczkę w nocy do tej swojej Kasi?

— Oczywiście! Ja jestem zła, a Zocha święta!

— Dość! — głos Tomasza stał się ostry. — Przekraczasz granice!

Wyszedł, nie czekając na odpowiedź. W kuchni Emilia siedziała, zaciskając dłonie. Słowa więzły jej w gardle. Ale spojrzawszy na męża, nic nie powiedziała. Dopiero po chwili wyrzuciła z siebie:

— Nie wiem już, co robić. Kinga odtrąca mnie, zazdrości ci. Starałam się, naprawdę… ale nigdy nie stałam się dla niej nikim bliskim.

— Wiem, kochanie — Tomasz objął żonę. — Ale co teraz?

— Musimy się na jakiś czas rozstać. Tymczasowo — wykrztusiła Emilia.

— Co? — odskoczył. — Mówisz poważnie?

— Może jeżeli poczuje, iż jesteś tylko dla niej, coś w niej pęknie…

Kinga słyszała każde słowo, wtulona w drzwi. W jej piersi zaiskrzyła nadzieja. *„Tato znów będzie ze mną.”*

Rano Tomasz oznajmił córce, iż wracają do dawnego mieszkania. Zosia wybuchnęła płaczem. Wpadła do pokoju Kingi i krzyknęła:

— Nienawidzisz mojej mamy i zabierasz mi tatę! — wybiegła, zatrzaskując drzwi.

Kinga nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Cieszyła się, dopóki nie zrozumiała, jak ciężko żyć bez Emili. Nikt nie gotował. Nikt nie pomagał w lekcjach. Tata był w pracy, a ona musiała sama smażyć parówki i prać skarpety. Stał się surowy, twardy, niecierpliwy. Nie jak Emilia, która cierpliwie tłumaczyła, choćby gdy Kinga krzyczała jej w twarz.

Zbliżały się urodziny. Kinga postanowiła upiec tort. Znalazła przepis, wyrobiła ciasto… ale nie dopilnowała. Biszkopt się spalił. Gdy wrócił tata, zobaczył córkę, płaczącą nad zwęglonym blatem.

— Tato… wróćmy do domu — szepnęła, wtulając się w jego ramię. — Przepraszam. Kocham cię… i Emilię… i Zosię…

— Ja też cię kocham, córeczko. Ale nie można tak po prostu wrócić. Zraniliśmy je. Najpierw musimy zapytać, czy nas przyjmą.

Kinga milczała. Wstyd ją palił. Straszny wstyd.

— Musisz zrozumieć — powiedział Tomasz — Emilia może i nie jest twoją matką, ale zasługuje na szacunek. I musisz przeprosić.

Całą noc Kinga nie mogła zasnąć. Po raz pierwszy od dawna nie czuła złości. Tylko wstyd i ból. Nad ranem sama poprosiła tatę, by zawiózł ją do Emilii i Zosi.

Przeprosiła. Szczerze. Ze łzami. Przed Emilią. Przed Zosią. A po dwóch dniach po raz pierwszy w życiu wyszeptała: *„Mamo… wybacz.”*

I nikt nie wiedział, która z nich w tej chwili płakała bardziej.