„Kot mi przewraca się w żołądku” – moja decyzja o dziadku rozrywa mi serce
W małym miasteczku pod Lublinem, gdzie stare kasztany osłaniają ulice przed letnim skwarem, moje życie w wieku 38 lat stanęło na krawędzi moralnej przepaści. Nazywam się Wiktoria, a decyzja, którą podjęłam, ratuje naszą rodzinę, ale jednocześnie niszczy moją duszę. Moja mama płacze, a ja, mimo bólu, wiem, iż muszę pozostać przy swoim. Umieszczenie dziadka w domu opieki to nie zdrada, tylko konieczność, dlaczego więc jest mi tak ciężko?
Rodzina na krawędzi
Mój dziadek, Stanisław Janowicz, to człowiek, którego uwielbiałam od dziecka. Jego opowieści o wojnie, jego dobre oczy, jego ciepłe dłonie – to wszystko było częścią mojego świata. Ma 87 lat, a w ostatnich latach bardzo podupadł na zdrowiu. Alzheimer zabrał mu pamięć, jasność umysłu, samodzielność. Zapomina, kim jestem, myli dzień z nocą, czasem wychodząc z domu, gubi się. Mama, Barbara Michalina, w swoich 62 latach próbuje się nim opiekować, ale to ją niszczy.
Mieszkamy we trójkę w naszym starym mieszkaniu: ja, mama i dziadek. Mój mąż, Tomasz, i nasza dwójka dzieci, Zosia i Kacper, wynajęli osobne lokum, bo w mieszkaniu stało się nie do wytrzymania. Dziadek wymaga ciągłej uwagi: może zostawić włączony gaz, rozlać herbatę, krzyczeć w nocy. Mama nie śpi, jej zdrowie się pogarsza, a ja rozdarta jestem między pracą, dziećmi a próbami pomocy. Jesteśmy na granicy wytrzymałości – fizycznie i emocjonalnie.
Trudna decyzja
Długo opierałam się tej myśli, ale miesiąc temu zrozumiałam: dziadek potrzebuje profesjonalnej opieki. Znalazłam dobry dom opieki pod miastem – czysty, z życzliwym personelem, gdzie będzie miał całodobową pomoc. Postanowiłam sama opłacać jego pobyt, by nie obciążać mamy. To drogie, ale jestem gotowa pracować więcej, brać dodatkowe zlecenia, byle tylko dziadek był bezpieczny, a mama mogła odetchnąć.
Gdy powiedziałam mamie, wybuchła płaczem. „Wiktoria, jak możesz? To twój dziadek, nas wychował, a ty go oddajesz jak rzecz!” Jej słowa paliły jak ogień. Patrzy na mnie z wyrzutem, jej oczy ciągle pełne łez. Próbowałam tłumaczyć, iż to nie zdrada, tylko troska – o niego, o nią, o nas wszystkich. Ale ona nie słucha. Dla niej dom opieki to wygnanie, to hańba. Uważa, iż wybrałam łatwiejszą drogę, choć ta droga rwie mi serce.
Wina, która nie odpuszcza
Każdej nocy leżę bez snu, a kot przewraca mi się w żołądku. Widzę dziadka, który głaskał mnie po głowie, gdy byłam mała. Słyszę jego śmiech, jego opowieści. A teraz patrzy na mnie pustym wzrokiem i pyta: „Kto ty jesteś?” Winę czuję za to, iż nie daję rady sama, iż nie mogę zapewnić mu domu, jak on zapewnił mi go kiedyś. Ale wiem: w domu nie jest bezpieczny. Wczoraj o mało nie wywołał pożaru, zostawiając włączoną kuchenkę. Nie możemy żyć w takim strachu.
Tomasz mnie wspiera, ale choćby on czasem pyta: „Wika, na pewno? To przecież twój dziadek.” Jego wątpliwości dolewają oliwy do ognia mojej winy. Zosia i Kacper są jeszcze mali, ale czują napięcie. Zosia niedawno spytała: „Mamo, dziadek zostanie z nami, prawda?” Przytuliłam ją, ale nie znalazłam słów. Jak wytłumaczyć dziecku, iż robię to z miłości, a nie z obojętności?
Prawda, która pali
Mama prawie ze mną nie rozmawia. Opiekuje się dziadkiem z uporem, jakby chciała udowodnić, iż się mylę. Ale widzę, jak znika: jej plecy się garbią, dłonie drżą, płacze, gdy myśli, iż nie widzę. Próbowałam znów z nią porozmawiać, ale przerwała mi: „Chcesz się pozbyć ojca, żeby żyć dla siebie.” To nieprawda, ale jej słowa wżerają się we mnie jak trucizna.
Wiem, iż dom opieki to najlepsze wyjście. Tam dziadek będzie pod opieką, będą go karmić, leczyć, zajmować się nim. Ale za każdym razem, gdy wyobrażam go sobie w obcym pokoju, bez głosu mamy, bez mojej obecności, łzy mnie dławią. Czy naprawdę go zdradzam? Czy jestem słaba? A może robię jedyne, co mogę, by ocalić nas wszystkich?
Mój wybór
Ta historia to mój krzyk o prawo do najtrudniejszych decyzji. Kot mi przewraca się w żołądku, ale nie ustąpię. Podpiszę umowę z domem opieki, zabiorę tam dziadka, choćby jeżeli mama będzie mnie nienawidzić. Robię to nie dla siebie, ale dla niego, dla niej, dla moich dzieci. Niech to postanowienie rani mnie do żywego – wierzę, iż jest słuszne. W wieku 38 lat chcę, by moja rodzina żyła, a nie wegetowała. Niech mama płacze, niech ja płaczę, ale dźwigam ten ciężar z miłości.
Nie wiem, czy mama mi wybaczy, czy dziadek zrozumie. Wiem tylko, iż nie mogę dłużej patrzeć, jak wszyscy toniemy. Stanisław Janowicz zasługuje na spokój, mama na wytchnienie, a ja – na prawo do bycia wysłuchaną. Ten krok to moja walka o przyszłość, i nie poddam się, choćby jeżeli roztrzaska mi serce.
