Strategia Czerwony Ocean vs Niebieski Ocean
Chan Kim i Renée Mauborgne wprowadzili pojęcia czerwonych i niebieskich oceanów, aby opisać wszechświat rynków.
Czerwone oceany to wszystkie w tej chwili istniejące branże – znana przestrzeń rynkowa, w której granice są jasno określone, a firmy starają się prześcignąć konkurentów, by zdobyć większy udział w istniejącym rynku. Brutalna konkurencja sprawia, iż ocean staje się krwawo czerwony – stąd określenie „czerwone” oceany.
Niebieskie oceany oznaczają wszystkie jeszcze nieistniejące branże – nieznaną przestrzeń rynkową, niezbadane i nieskażone konkurencją obszary. Jak niebieski ocean, są one rozległe, głębokie i potężne – jeżeli chodzi o możliwości i zyskowny wzrost.
Poniższa tabelka podsumowuje zasadnicze różnice między konkurowaniem w czerwonych oceanach (strategia czerwonego oceanu), a tworzeniem niebieskich oceanów (strategia niebieskiego oceanu).
STRATEGIA CZERWONEGO OCEANU
— Konkuruj w istniejącej przestrzeni rynkowej
— Pokonaj konkurencję
— Wykorzystuj istniejący popyt
— Dokonaj kompromisu między wartością a kosztem
— Dostosuj cały system działań firmy do wybranej strategii różnicowania lub niskich kosztów
STRATEGIA NIEBIESKIEGO OCEANU
— Twórz niezagospodarowaną przestrzeń rynkową
— Spraw, by konkurencja stała się nieistotna
— Twórz i przejmuj nowy popyt
— Przełam kompromis między wartością a kosztem
— Dostosuj cały system działań firmy do równoczesnego dążenia do różnicowania i niskich kosztów
Zasadnicze różnice między strategią czerwonego oceanu a strategią niebieskiego oceanu
Aby utrzymać się na rynku, stratedzy czerwonego oceanu skupiają się na budowaniu przewagi nad konkurencją – zwykle poprzez analizę działań rywali i dążenie do aby być lepszym. W tym podejściu zdobycie większego udziału w ograniczonym rynku postrzegane jest jako gra o sumie zerowej, zysk jednej firmy oznacza stratę innej. Koncentrują się oni na dzieleniu czerwonego oceanu, gdzie możliwości wzrostu są coraz bardziej ograniczone. Takie myślenie strategiczne prowadzi do klasyfikowania branż jako atrakcyjne lub nieatrakcyjne i podejmowania decyzji o wejściu na rynek w oparciu o tę ocenę.
Stratedzy niebieskiego oceanu dostrzegają, iż granice rynków istnieją głównie w umysłach kierowników [menedżerów] i nie pozwalają, by dotychczasowe struktury rynkowe ograniczały ich sposób myślenia. Uważają, iż dodatkowy popyt istnieje, w dużej mierze nieodkryty. Sedno problemu tkwi w tym, jak go stworzyć. Wymaga to zmiany perspektywy – z koncentracji na podaży na koncentrację na popycie, z walki konkurencyjnej na tworzenie innowacyjnej wartości w celu uwolnienia nowego popytu. Osiąga się to poprzez jednoczesne dążenie do różnicowania i niskich kosztów.
W strategii niebieskiego oceanu nie istnieje coś takiego jak z natury atrakcyjna lub nieatrakcyjna branża, ponieważ poziom atrakcyjności branży może zostać zmieniony przez świadome działania firm. Gdy struktura rynku zostaje przełamana przez zerwanie kompromisu między wartością a kosztem, zmieniają się również zasady gry. Konkurencja w dotychczasowej grze przestaje mieć znaczenie. Dzięki rozszerzeniu strony popytowej gospodarki powstaje nowa wartość. Strategia ta umożliwia więc firmom grę w dużej mierze o sumie niezerowej, z wysokim potencjałem zysków.
Źródło: Red Ocean vs Blue Ocean Strategy
Zobacz na: Geny, Memy i Tremy – Susan Blackmore
Cykl Obserwuj, Zorientuj, Zdecyduj i Działaj [O.O.D.A. Loop]
Ideologia, Strategia, Sztuka Operacyjna i Taktyka – Józef Kossecki
Seksualna Wartość Rynkowa (SMV) – Rollo Tomassi