Przez sześć lat młoda piekarka zostawiała jedzenie cichemu bezdomnemu nie znając choćby jego imienia! W dniu jej ślubu przybyło dwunastu marynarzy w pełnym umundurowaniu i stało się coś nieoczekiwanego.
Każdego ranka przed otwarciem piekarni Hanna kładła na starym drewnianym skrzyniu za rogiem zawinięty w ściereczkę pakunek ciepły chleb, drożdżówkę z makiem, czasem jabłko czy herbatę w kartonowym kubku. Nikt jej o to nie prosił. Po prostu któregoś dnia ujrzała szczupłego mężczyznę z siwizną w brodzie, cicho siadającego na tej skrzyni, zjadającego okruchy spod parapetu. Nie prosił o jałmużnę, nie zaglądał w oczy po prostu był. Od tamtej pory codziennie Hanna przynosiła mu śniadanie.
Zawsze czekał, siedząc z książką lub wpatrując się w niebo. Czasem skinął głową w podzięce, ale słów nie wypowiadał. Ona nie znała jego imienia, on jej. Byli po prostu dobrocią dla siebie nawzajem.
Minęły lata. Piekarnia rozrosła się, Hanna miała pomocników, stałych klientów i wreszcie narzeczonego Marka, dobrego i prostego chłopaka z sąsiedniego sklepu z narzędziami. Ślub zaplanowali skromnie, na polanie za miastem, wśród polnych kwiatów i najbliższych.
Tego dnia Hanna, promienna w delikatnej sukni, trzymała ojca pod rękę i szykowała się do wyjścia do ołtarza, gdy nagle wśród gości podniósł się zdumiony szept.
To komandosi? wykrztusił ktoś ze zdumieniem.
Dwunastu mężczyzn w mundurach Marynarki Wojennej RP wysokich, wyprostowanych, z medalami na piersi maszerowało po polanie. Każdy niósł niewielką, elegancką torebkę przepasaną wstążką. Na czele ten sam bezdomny. Tylko teraz miał na sobie nienaganny kurt mundurowy, trzymał się prosto, twarz miał gładko ogoloną. Spojrzenie miał wciąż ciche, ale przeszywające pełne znaczenia.
Podszedł do Hanny, stanął na baczność i wypowiedział pierwsze słowa po sześciu latach.
Przepraszam, iż bez zaproszenia. Nazywam się Jan Majewski. Były bosman. Kiedy po odniesionych ranach i stracie rodziny znalazłem się na ulicy, była Pani pierwszą osobą, która nie patrzyła na mnie z litością. Karmiła mnie Pani, jak matka syna. Bez żądania czegokolwiek. Już chciałem umrzeć, a Pani dała mi siłę, by żyć. Dzięki Pani wróciłem do ludzi, przeszedłem rehabilitację i odzyskałem wiarę. Ci chłopcy to moi pobratymcy. Dziś będą Pani honorową asystą. A prezent od nas stypendium na imię każdego dziecka, które urodzi się w Pani rodzinie. Żeby dobro, które Pani czyniła, wróciło stokrotnie.
Hanna rozpłakała się. Głośno, bez wstydu, całym sercem. Tak jak połowa gości. Narzeczony, nie wiedząc, co powiedzieć, mocno ją objął. A bosman Jan po raz pierwszy od sześciu lat się uśmiechnął.
Wesele toczyło się dalej, ale już inaczej niż planowano. Stało się czymś więcej niż świętem dwojga kochających się ludzi było celebracją człowieczeństwa.
Bosman Jan i jego pobratymcy pozostali. Nie pili, nie hałasowali, stali z boku, obserwując, jak Hanna i Marek tańczą swój pierwszy taniec. Ktoś z gości podał jednemu z nich szklankę z kompotem, inny przysunął krzesło. Nagle, jak na niewidzialny znak, mężczyźni zaczęli opowiadać o Janie
W Karbali wyciągnął nas trzech pod ostrzałem rzekł jeden. Ocalił wszystkim skórę.
Kiedy jego rodzina zginęła w wypadku, przestał z kimkolwiek rozmawiać. Myśleliśmy, iż po nim. A potem zniknął
Gdy wrócił, był już inny. Ale mówił tylko o jednej dziewczynie. Hanna z piekarni. Mówił: Nie ocaliła mi życia, ale przywróciła sens życia.
Marek patrzył na żonę z nowym uczuciem. Wiedział, iż jest dobra, wrażliwa, ale nie podejrzewał, jak wielkim ratunkiem mogą być dla kogoś jej małe gesty.
Później, gdy uroczystość miała się ku końcowi, Jan podszedł do Hanny ponownie.
Wyjeżdżam jutro. Czeka nas misja wolontariacka pomoc bezdomnym weteranom. Ale Pani pozostanie w moim sercu na zawsze. Wyjął z kieszeni niewielkie pudełeczko. To Krzyż Zasługi za Ratowanie Życia. Nie mogę go nosić Pani go bardziej zasługuje.
Hanna nie przyjęła medalu. Pokręciła głową i objęła go mocno, jak krewną.
Ty już jesteś ocalony, Janie. Pozostaw go u siebie jako przypomnienie, iż choćby gdy jesteś zagubiony, zawsze znajdzie się ktoś
Przez długie lata, gdy słońce wstawało nad piekarnią „U Ani”, Mateusz stał na swym posterunku przy ławce z termosem herbaty i koszem bułeczek, w ciszy niosąc niewymagającą niczego pomoc. Pewnego mglistego poranka, gdy osłabły promień światła padł na niebiesko-biały szyld z napisem „Jesteś potrzebny. Po prostu żyj. I wiedz: ktoś na ciebie czeka”, przechodzący ulicą nieznajomy nagle zatrzymał się, spojrzał na te słowa z rosnącym zdumieniem w oczach, powoli odwrócił się, jakby wracając z najdalszego zakątka świata, i skierował swe kroki właśnie ku otwartym drzwiom ciepłej piekarni pełnej zapachu chleba.
