Od kiedy poznałam Krzysztofa, minęło już kilka lat. Nasz związek rozwijał się powoli, ale stabilnie. Był troskliwy, uważny i robił wszystko, bym czuła się kochana. Niedawno oświadczył się – z euforią przyjęłam jego propozycję. Marzyliśmy o wspólnej przyszłości, snuliśmy plany i wydawało się, iż nic nie może pójść źle.
Na czas przygotowań do ślubu jego rodzice wyjechali na wakacje i zaproponowali nam, byśmy zamieszkali w ich domu. Krzysztof od razu się zapalił – będzie okazja, by poczuć się jak prawdziwa rodzina, spróbować życia na własnej skórze. Zgodziłam się, choć w środku czułam lekkie obawy: obcy dom, rodzice, których nie znałam dobrze, i ta świadomość odpowiedzialności. Ale miłość silniejsza niż niepokój.
Na początku wszystko wyglądało idealnie. Z przyjemnością zajęłam się domem: gotowałam, prałam, sprzątałam. Krzysztof rzadko proponował pomoc, uważając, iż jego rolą jest zarabianie, a moją – dbanie o domowe ognisko. Nie protestowałam. W końcu dobrze zarabiał, a mi choćby wydawało się słuszne, bym wzięła na siebie większość obowiązków.
Wszystko zmieniło się, gdy wrócili jego rodzice.
Wyszorowałam dom od podłóg po sufit: umyłam okna, wyczyściłam meble, uporządkowałam szafy i kuchnię. Upiekłam ciasto, przygotowałam obiad – wszystko, by poczuli, iż witamy ich z sercem. Zamiast wdzięczności – cios w samoocenę. Krzysztof, wyraźnie skrępowany, oznajmił, iż jego mama uważa mnie za niedbałą.
– Okazuje się, iż nie umyłaś toalety, wannę też zostawiłaś brudną – przekazywał jej słowa. – A w kuchni wygląda jak po burzy. I ciasto, swoją drogą, nie do zjedzenia.
Poczułam się, jakby ktoś oblał mnie wrzątkiem. Starałam się jak mogłam, nie żałowałam czasu ani sił, chciałam pokazać, iż potrafię być dobrą gospodynią. A w zamian – chłód, pretensje i upokorzenie. Byłam pewna: gdyby choćby było do czego się przyczepić, to tylko celowo. Każda gospodyni podziękowałaby za taką pracę, a nie szukała dziury w całym. Ale teściowa najwyraźniej od początku miała do mnie uprzedzenia.
Po tej rozmowie Krzysztof stał się dziwnie obojętny. Nie mówił już o ślubie z takim entuzjazmem, nie planował przyszłości. I poczułam strach. Czy naprawdę jedno zdanie matki może przekreślić wszystko?
Nie wiem, co jeszcze powinnam zrobić, by mnie zaakceptowali. Może za gwałtownie zgodziłam się na małżeństwo? Skoro nie zdołałam zaskarbić sobie życzliwości jego matki choćby szczerym staraniem, co mnie czeka po ślubie? Ciągłe uwagi? Upokorzenia? Walka o uwagę i szacunek syna?
I, szczerze mówiąc, żałuję, iż zachowałam się jak gospodyni. Teraz rozumiem: powinnam była pozostać gościem. Nie wtrącać się, nie starać, nie zasługiwać – po prostu czekać na ich powrót. Wtedy może nie byłoby powodów do narzekań.
Krzysztof jeszcze wcześniej wspominał, iż chciałby, byśmy zamieszkali z jego rodzicami, dopóki nie uzbieramy na własne mieszkanie. Ale po tym wszystkim… Nie. Nigdy więcej nie postawię stopy w tym domu. Gdzie nie ma szacunku, nie ma i mojej obecności.
Teraz stoję na rozdrożu: albo walczyć o tego mężczyznę i jego rodzinę, poświęcając siebie, albo zatrzymać się i zadać sobie pytanie – czy ten związek jest tego wart? Tam, gdzie już na starcie nie ma dla ciebie miejsca, trudno liczyć na miłość i akceptację w przyszłości.
Może wcale nie chodzi o mnie, ale o to, iż próbuję wejść do rodziny, która nie jest gotowa mnie przyjąć?
*Czasem miłość to za mało, by zbudować most nad przepaścią uprzedzeń.*
