Była upalna popołudniowa godzina w Warszawie, słońce prażyło niemiłosiernie, a gwar przechodniów wypełniał ulice. Kinga i Bogna pracowały w swojej restauracji, obsługując gości i ciesząc się owocami ciężkiej pracy. Od lat marzyły o własnym lokalu, a teraz, dzięki tajemniczej hojności księcia Jana, ich marzenie się spełniło. W sercach jednak wciąż żyły wspomnienia trudów, które musiały pokonać.
Tego dnia, gdy siostry zajmowały się klientami, do restauracji weszła zmęczona, zdesperowana kobieta. Początkowo młoda kelnerka pomyślała, iż to kolejna osoba prosząca o posiłek, ale błysk nadziei w oczach przybysza skłonił ją do zatrzymania się.
— Co podać? — zapytała z ciekawością, ale i współczuciem.
Kobieta podniosła wzrok i drżącym głosem odparła:
— Szukam pracy… Mogę zmywać naczynia, zamiatać, podawać jedzenie… Proszę, bardzo potrzebuję zajęcia.
Kelnerka poczuła dziwną więź z nieznajomą i zaprowadziła ją do Kingi i Bogny. Gdy siostry ujrzały kobietę, wymieniły porozumiewawcze spojrzenie.
— Co robimy? — szepnęła Bogna.
— Dajmy jej szansę — odparła Kinga, czując niewytłumaczalne poruszenie. — Nie mamy wolnych etatów, ale może zacznie od czegoś małego.
Zaproponowały jej mycie naczyń, bo właśnie brakowało kogoś do tej pracy. Kobieta przyjęła ofertę z wdzięcznością i jeszcze tego samego dnia zabrała się do roboty.
Minęło kilka dni, a nowa pracownica, która przedstawiła się jako Wanda, okazała się niezwykle sumienna. Mimo wieku i trudności pracowała wytrwale, zawsze z melancholijnym uśmiechem. Kinga i Bogna, choć zaniepokojone jej sytuacją, czuły, iż łączy je z tą kobietą coś więcej. Nikt nie znał jej przeszłości, choćby imion córek, które porzuciła.
Nie wiedziały jednak, iż Wanda, która teraz sprzątała w ich restauracji, to ich matka — ta sama, która zostawiła je wiele lat temu. Po trzech nieudanych małżeństwach z zamożnymi mężczyznami skończyła sama, bez domu, pieniędzy i rodziny. Gdy życie ją złamało, postanowiła wrócić, choć nie spodziewała się, iż ktokolwiek ją rozpozna.
Pewnego ranka, po długiej zmianie, Kinga i Bogna udały się na chwilę wytchnienia do kuchni. Wtedy zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Próg przekroczył ich ojciec, pan Stanisław, który często wpadał w odwiedziny. Tym razem jednak w głębi pomieszczenia stała Wanda — kobieta, która zostawiła je, gdy były małe.
Nie zauważyła jego obecności od razu, ale gdy ich wzrok się spotkał, zbladła i zastygła w bezruchu. Cisza przeciągała się. Pan Stanisław spojrzał na córki, po czym podszedł do kuchennego stołu.
— Miecie nową zmywaczkę? — spytał spokojnie.
— Tak, tato — odparła Kinga, lekko zaskoczona. — Znacie się?
— Nie — odpowiedziały jednocześnie, nie rozumiejąc sytuacji. — Dlaczego pytasz?
Ojciec westchnął ciężko i wyjaśnił:
— To Wanda. Wasza matka.
Słowa eksplodowały w ciszy. Kinga i Bogna nie mogły uwierzyć własnym uszom. Ból odbił się na ich twarzach, ale poczuły też dziwną ulgę. Wanda, która je porzuciła, stała przed nimi. Przez lata myślały, iż nigdy jej nie zobaczą, a jednak los zgotował im to spotkanie.
Gdy Wanda usłyszała wyznanie ojca, ogarnęła ją fala emocji. Nie wiedziała, czy uciekać, czy wyznać prawdę. Latami żyła w cieniu winy, wiedząc, iż córki ją znienawidzą. Ale teraz, gdy stała przed nimi, poczuła, iż musi mówić.
— Wiem, iż to bez sensu… ale wysłuchajcie mnie — zaczęła drżącym głosem. — Nie liczę na wybaczenie, ale musiałam spróbować.
Opowiedziała, jak zostawiła je z bezradności i strachu:
— Nie potrafiłam być matką. Nie miałam nic, myślałam, iż w domu dziecka będzie wam lepiej… Ale żadnego dnia nie było mi lżej.
Córki słuchały w milczeniu. Gniew i rozpacz nie minęły, ale coś w nich zmiękło.
Po tej rozmowie siostry zamknęły się w pokoju, roztrząsając decyzję.
— Nie wiem, czy potrafię jej wybaczyć — szepnęła Kinga.
— Ale musimy jej dać szansę — odparła Bogna. — To nie tylko dla niej. To dla nas.
W końcu postanowiły porozmawiać z Wandą. Nie spodziewały się, iż będzie łatwo, ale wiedziały, iż bez próby pojedania nie ruszą dalej.
— Mamo… potrzebujemy czasu — powiedziała Kinga.
— Rozumiem — odparła Wanda ze łzami w oczach. — Żałuję każdego dnia.
Z biegiem dni Wanda starała się odbudować relację. Kinga i Bogna postanowiły dać jej szansę, choć wiedziały, iż droga do zgody będzie długa. Powoli, poprzez wspólną pracę w restauracji, zaczęły na nowo poznawać matkę — nie jako tę, która je opuściła, ale jako kobietę złamaną przez życie.
Wanda zaczęła terapię, a z czasem relacje się uleczyły. Rok później, podczas rodzinnego obiadu w restauracji, Wanda publicznie przeprosiła.
— Moje córki nauczyły mnie, iż miłość nie mija. Dziękuję, iż dajecie mi szansę.
Łzy pojawiły się w oczach wszystkich. Kinga i Bogna zrozumiały, iż wybaczenie, choć trudne, było konieczne.
Minęły lata. Restauracja rozkwitła, a Wanda, choć już nie pracowała na pełen etat, zawsze była przy córkach. Odtworzyły więź, a Wanda w końcu ujrzała, jak jej córki wyrosły na silne, niezależne kobiety.
— Wybaczenie, choćby jeżeli przychodzi późno, zmienia wszystko — pomyślała Wanda, patrząc, jak Kinga i Bogna śmieją się przy stole. Wreszcie wszystko było na swoim miejscu.
