Wojciech Kowalski nigdy nie przypuszczał, iż swoje starość spędzi w domu opieki. Tylko pod koniec drogi człowiek dowiaduje się, czy dobrze wychował dzieci.
Stał przy oknie swojego nowego „domu” – pensjonatu dla seniorów w małym miasteczku pod Łodzią – i nie mógł uwierzyć, jak potoczyło się jego życie. Za oknem sypał śnieg, a w jego sercu panowała równie mroźna pustka. Ojciec trójki dzieci, a teraz? Samotny staruszek wśród obcych ścian. Kiedyś miał wszystko: przytulne mieszkanie w centrum miasta, kochającą żonę Hannę, trójkę wspaniałych dzieci, śmiech i dostatek. Pracował jako inżynier w fabryce, miał samochód, duże mieszkanie, a przede wszystkim rodzinę, z której był dumny. Teraz to wszystko wydawało się odległym snem.
Wojciech i Hanna wychowali syna Jana oraz córki – Kasię i Magdę. Ich dom zawsze tętnił życiem, sąsiedzi i znajomi ciągnęli do nich jak do miodu. Starali się dać dzieciom wszystko: wykształcenie, miłość, wiarę w dobro. Ale dziesięć lat temu Hanna odeszła, zostawiając Wojtka z sercem rozdartym na dwoje. Wtedy jeszcze wierzył, iż dzieci staną się jego podporą… ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z każdym rokiem Wojciech stawał się dla nich coraz bardziej niewidzialny. Jan, najstarszy, wyjechał do Niemiec w poszukiwaniu lepszego życia. Osiadł tam, ożenił się, został cenionym architektem. Raz na rok przesyłał krótką wiadomość, czasem odwiedzał, ale w ostatnich latach choćby telefony ucichły. „Praca, tato, sam rozumiesz” – mówił, a Wojciech tylko kiwał głową, ukrywając ból.
Córki mieszkały w tej samej miejscowości, ale ich życie toczyło się gdzie indziej. Kasia miała męża i dwójkę dzieci, Magda – karierę i wieczny brak czasu. Dzwoniły raz na miesiąc, czasem wpadły na szybką herbatę, ale zawsze w pośpiechu: „Tato, wybacz, tyle spraw na głowie”. Wojciech patrzył przez okno, gdzie ludzie biegali z choinkami i prezentami. 23 grudnia. Jutro Wigilia… i jego urodziny. Pierwsze urodziny, które spędzi sam. Bez życzeń, bez ciepłych słów. „Nikomu nie jestem potrzebny” – szepnął, zamykając oczy.
Przypomniał sobie, jak Hanna dekorowała dom na święta, jak dzieci śmiały się, rozpakowując prezenty. Wtedy ich dom był pełen życia. Teraz cisza go dusiła, a serce ściskało się z tęsknoty. „Gdzie popełniłem błąd? – myślał. – Daliśmy im wszystko, a teraz jestem tu jak zapomniana walizka”.
Następnego dnia dom opieki ożył. Dzieci i wnuki przyjeżdżały po swoich seniorów, przynosiły ciasta, śpiewały kolędy. Wojciech siedział w swoim pokoju, wpatrując się w starą rodzinną fotografię. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Drgnął. „Proszę!” – powiedział, nie wierząc własnym uszom.
– Wesołych Świąt, tato! I wszystkiego najlepszego! – rozległ się głos, od którego Wojciechowi zrobiło się ciepło na duszy.
W drzwiach stał Jan. Wysoki, z odrobiną siwizny, ale z tą samą uśmiechniętą buzią co w dzieciństwie. Rzucił się do ojca i mocno go przytulił. Wojciech nie mógł uwierzyć. Łzy same napływały do oczu, a słowa utknęły w gardle.
– Jasiu… To naprawdę ty? – wyszeptał, bojąc się, iż to sen.
– No jasne iż ja, tato! Przyleciałem wczoraj, chciałem zrobić ci niespodziankę – odpowiedział syn, ściskając ojca za ramiona. – Dlaczego nie powiedziałeś, iż siostry oddały cię tutaj? Co miesiąc przesyłałem pieniądze, dobre pieniądze, żebyś miał wygodnie! A one choćby słowem nie wspomniały. Nie wiedziałem, iż jesteś tu!
Wojciech spuścił wzrok. Nie chciał narzekać, nie chciał, by dzieci się kłóciły. Ale Jan był stanowczy.
– Tato, pakuj rzeczy. Dziś wieczór jedziemy pociągiem. Zabieram cię. Na razie zostaniesz u moich teściów, a potem załatwimy formalności. Polecisz ze mną do Niemiec. Będziemy razem!
– Dokąd, synu? – Wojciech był zdezorientowany. – Przecież ja stary… Co ja tam będę robił?
– Głupoty gadasz, tato! Moja Lisa to złota kobieta, już wszystko wie i czeka na ciebie. A nasza córka, Zosia, marzy, żeby poznać dziadka! – Jan mówił tak pewnie, iż Wojciech zaczął wierzyć w cud.
– Jasiu… Nie wierzę… To za dużo – szeptał staruszek, ocierając łzy.
– Koniec gadania. Nie zasłużyłeś na taką starość. Pakuj się, jedziemy do domu.
Sąsiedzi z domu opieki szeptali między sobą: „Ależ syn Kowalskiego ma! Prawdziwy chłop!” Jan pomógł ojcu spakować skromny dobytek i tego wieczora odjechali. W Niemczech Wojciech zaczął nowe życie. Wśród kochających ludzi, w cieple rodzinnego domu, znów poczuł się potrzebny.
Mówią, iż dopiero na starość wiesz, czy dobrze wychowałeś dzieci. Wojciech zrozumiał jedno – jego syn stał się człowiekiem, jakiego zawsze pragnął widzieć. I to był największy prezent w jego życiu.
