Władysław Kowalski nigdy nie sądził, iż swoje starość spędzi w domu opieki. Dopiero pod koniec drogi człowiek dowiaduje się, czy dobrze wychował dzieci.
Patrzył przez okno swojego nowego „domu” — przytulnego, ale obcego miejsca w małym miasteczku pod Krakowem — i nie mógł uwierzyć, iż życie zaprowadziło go właśnie tutaj. Za oknem śnieg sypał delikatnymi płatkami, przykrywając ulice białym puchem, ale w sercu starszego mężczyzny panowała lodowata pustka. Ojciec trojga dzieci nigdy nie wyobrażał sobie, iż starość przywita samotnie, wśród obcych ścian. Kiedyś jego życie tętniło radością: dom w centrum miasta, kochająca żona Kinga, trójka dzieci, śmiech i dostatek. Pracował jako inżynier w fabryce, miał samochód, przestronne mieszkanie i przede wszystkim rodzinę, z której był dumny. Teraz wszystko to wydawało się odległym snem.
Władysław i Kinga wychowali syna Marka oraz córki – Katarzynę i Agnieszkę. Ich dom zawsze był pełen ciepła, przyciągał sąsiadów, przyjaciół, kolegów z pracy. Dali dzieciom wszystko: wykształcenie, miłość, wiarę w dobro. ale dziesięć lat temu Kinga odeszła, zostawiając Władysława z raną, która nigdy się nie zagoiła. Wtedy jeszcze wierzył, iż dzieci będą dla niego podporą, ale czas pokazał, jak bardzo się mylił.
Z biegiem lat stał się dla nich ciężarem. Marek, najstarszy, wyjechał do Niemiec w poszukiwaniu lepszego życia. Tam założył rodzinę, odniósł sukces jako architekt. Przysyłał krótkie wiadomości, czasem przyjeżdżał, ale w ostatnich latach kontakt się urwał. „Praca, tato, sam rozumiesz” — mówił, a Władysław tylko kiwał głową, tłumiąc ból.
Córki mieszkały niedaleko, w Krakowie, ale pochłonęła je codzienność. Katarzyna miała męża i dwójkę dzieci, Agnieszka — karierę i wieczny pośpiech. Dzwoniły raz na miesiąc, czasem wpadły na chwilę, ale zawsze było: „Tato, wybacz, tyle spraw na głowie”. Władysław patrzył za okno, gdzie ludzie nieśli choinki i prezenty. 23 grudnia. Jutro Wigilia, a zarazem jego urodziny. Pierwsze, które miał spędzić sam. Bez życzeń, bez bliskich. „Nikomu nie jestem potrzebny” — wyszeptał, zamykając oczy.
Przypomniał sobie, jak Kinga stroiła dom na święta, jak dzieci śmiały się, rozpakowując podarki. Wtedy ich dom był pełen życia. Teraz cisza przytłaczała, a serce ściskał smutek. „Gdzie popełniłem błąd? Daliśmy im wszystko, a teraz jestem tu jak zapomniana walizka” — myślał.
Nazajutrz dom opieki ożył. Krewni odwiedzali swoich bliskich, przynosili smakołyki, śmiali się. Władysław siedział w pokoju, wpatrzony w stare zdjęcie. Nagle ktoś zapukał. Drgnął. „Proszę!” — powiedział, nie wierząc własnym uszom.
„Wesołych Świąt, tato! I wszystkiego najlepszego!” — rozległ się głos, od którego Władysławowi ściśnięto gardło.
W drzwiach stał Marek. Wysoki, z lekką siwizną, ale z tą samą uśmiechniętą twarzą co w dzieciństwie. Rzucił się w objęcia ojca. Władysław nie mógł uwierzyć. Łzy spływały mu po policzkach.
„Marek… To naprawdę ty?” — wyszeptał, bojąc się, iż to sen.
„Oczywiście, tato! Przeleciałem pół Europy, żeby cię zaskoczyć” — odparł syn, ściskając go mocno. „Dlaczego mi nie powiedziałeś, iż siostry oddały cię tutaj? Przecież co miesiąc przesyłałem pieniądze, żebyś miał wszystko, czego potrzebujesz! One nic nie mówiły. Nie wiedziałem!”
Władysław spuścił wzrok. Nie chciał narzekać, nie chciał dzielić dzieci. Ale Marek był stanowczy.
„Zbieraj rzeczy. Wieczorem jedziemy. Zostaniesz u teściów, a potem załatwimy formalności. Zabieram cię do Niemiec. Będziemy razem!”
„Synu, ja już stary… Jakie Niemcy?” — zająknął się Władysław.
„Wcale nie stary! Moja żona, Elke, już czeka, a nasza córka Lena marzy, żeby poznać dziadka!” — Marek mówił z taką pewnością, iż Władysław zaczął wierzyć w cud.
„Nie wierzę… To za dużo” — szeptał starzec, ocierając łzy.
„Koniec gadania. Nie zasłużyłeś na taką starość. Jedziemy do domu.”
Sąsiedzi szeptali: „Cóż za syn Kowalskiego! Prawdziwy człowiek!” Marek pomógł ojcu spakować skromne rzeczy i jeszcze tego wieczoru wyjechali. W Niemczech Władysław zaczął nowe życie. Wśród kochających ludzi, z dala od samotności, znów poczuł, iż jest komuś potrzebny.
Mawia się, iż dopiero na starość człowiek wie, czy dobrze wychował dzieci. Władysław zrozumiał: jego syn stał się tym, kim zawsze chciał go widzieć. I to był najpiękniejszy prezent, jaki mógł otrzymać.
