Matka Ofiarna
Przez trzydzieści lat wstawałam przed świtem. Przygotowałam tysiące śniadań, wyprałam góry ubrań, opatrywałam rany i ocierałam łzy. Moje dzieci były moim wszechświatem, moim powodem istnienia. Pracowałam na podwójne zmiany, by opłacić im studia, sprzedałam biżuterię na ich wesela, zastawiłam dom, by sfinansować ich biznesy.
Mama zawsze będzie tam mówili znajomi z podziwem. A ja uśmiechałam się z dumą, wierząc, iż buduję coś pięknego: rodzinę związaną bezwarunkową miłością.
Marek, mój najstarszy syn, przychodził co miesiąc. Zawsze coś potrzebował: bym zaopiekowała się wnukami, pożyczyła pieniądze, ugotowała obiady na cały tydzień. Nikt nie gotuje tak jak ty, mamo mówił, obejmując mnie. A ja topniałam.
Ewa, moja średnia córka, dzwoniła z płaczem za każdym razem, gdy pokłóciła się z mężem. Zostawiałam wszystko, by ją pocieszyć, dać rady, których nigdy nie słuchała. Tylko ty mnie naprawdę rozumiesz wzdychała. A ja czułam się wyjątkowa, potrzebna.
Tomek, najmłodszy, wciąż mieszkał ze mną w wieku 35 lat. Oszczędzam, by się usamodzielnić powtarzał, podczas gdy ja prałam jego ubrania i gotowałam. Jego oszczędności zawsze rozpływały się w grach komputerowych i imprezach.
Wszystko zmieniło się, gdy zachorowałam.
Głupie upadnięcie, złamanie biodra, dwa miesiące rekonwalescencji. Potrzebowałam pomocy przy myciu, gotowaniu, podstawowych zakupach.
Marek miał mnóstwo pracy. Ewa przeżywała trudny okres. Tomek wyprowadził się do kolegi tymczasowo tego samego dnia, gdy wróciłam ze szpitala.
Pierwszych dni czekałam. Na pewno przyjdą, tylko muszą się zorganizować. Ale godziny zmieniły się w dni, dni w tygodnie. Telefony stały się rzadsze. Wymówki mnożyły się.
Pewnego popołudnia, gdy walczyłam z otwarciem słoika osłabionymi dłońmi, usłyszałam znajome głosy w ogrodzie. Moje troje dzieci stało tam, ale nie zadzwoniły. Podbiegłam do okna i zobaczyłam, jak się kłócą.
Ktoś musi zająć się mamą mówił Marek.
Ja nie mogę, mam własną rodzinę odparła Ewa.
No to sprzedajmy ten dom i wsadźmy ją do domu opieki zaproponował Tomek. Za te pieniądze moglibyśmy się choćby podzielić.
Wyszli, nie zapukawszy.
Tej nocy nie płakałam. Po raz pierwszy od dziesięcioleci pomyślałam o sobie. O kobiecie, którą byłam, zanim stałam się tylko mamą. O marzeniach, które pochowałam, o szansach, które odrzuciłam, by być dla nich dostępna.
Następnego ranka wykonałam trzy telefony.
Pierwszy do adwokata. Drugi do agencji nieruchomości. Trzeci do siostry, która od lat mieszkała za granicą i zawsze zapraszała mnie do siebie.
Sprzedałam dom w dwa tygodnie. Pieniądze wpłaciłam tylko na swoje nazwisko. Kupiłam bilet w jedną stronę.
Gdy moje dzieci się dowiedziały, przybiegły w pośpiechu. Po raz pierwszy od miesięcy wszyscy troje stanęli w moich drzwiach.
Jak mogłaś nam to zrobić? krzyczał Marek. My jesteśmy twoją rodziną!
Po wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy szlochała Ewa.
A co z nami? pytał Tomek. Gdzie my teraz spędzimy święta?
Patrzyłam na nich w milczeniu. Na te trzy osoby, które były moim całym światem, a teraz widziały we mnie tylko problem do rozwiązania lub spadek do podziału.
Wy już mnie nie potrzebujecie powiedziałam ze spokojem, który sam mnie zaskoczył. A ja odkryłam, iż was też nie potrzebuję.
Zamknęłam drzwi.
Następnego dnia wsiadłam do samolotu. W fotelu 23A, wpatrzona w chmury, poczułam coś, czego nie doświadczyłam od dziesięcioleci: wolność.
Mówią, iż matki kochają bezwarunkowo. Ale nikt nie mówi, iż ta miłość, gdy nie jest odwzajemniona, może stać się więzieniem. I iż czasem najodważniejszą decyzją nie jest pozostanie, ale odejście.
Teraz mieszkam w małym domu nad morzem. Mam nowych przyjaciół, nowe rytuały, nowe marzenia. Moje dzieci dzwonią sporadycznie, zawsze pytając, kiedy wrócę.
Nie wrócę.
Bo zrozumiałam, iż opieka nad innymi nie czyniła mnie dobrą matką, jeżeli zapominałam o zadbaniu o siebie. I iż prawdziwa miłość nie może istnieć tam, gdzie są tylko oczekiwania i wygoda.
Po raz pierwszy w życiu jestem szczęśliwa, będąc po prostu sobą.
