Dzisiaj obudziłem się wcześniej niż zwykle, bo miałem w głowie jedną myśl: zawieźć synowi obiad. Stoję pod jego drzwiami o siódmej rano z garnkiem bigosu, a on zamyka mi drzwi przed nosem. Jestem pewien, iż to wina jego żony.
Zawsze żyliśmy dla naszego syna, dla Konrada. Urodził się, gdy byliśmy już starsi, i od pierwszej chwili przysięgliśmy sobie, iż nigdy nie poczuje się tak, jak ja w dzieciństwie. Dorastałem bez ojca, a matka była zimna i obojętna. Nie znałem rodzicielskiej czułości, więc postanowiłem, iż mój syn nigdy nie doświadczy takiego bólu.
Konrad stał się naszym całym światem. Pracowaliśmy bez urlopów, bez odpoczynku, tylko dla niego. Gdy skończył szkołę, wzięliśmy kredyt, żeby kupić mu mieszkanie w sąsiedztwie. Dziesięć lat spłat, ciężko, ale daliśmy radę. Na jego ślubie wręczyłem mu klucze z dumą. Jego żona, Kinga, i jej matka aż się wzruszyły. Teściowa obiecywała, iż „zrobi wszystko dla swojej córki”, ale w końcu to my daliśmy im wszystko.
Pomagaliśmy dalej, bo kto, jak nie rodzice? Gotowałem, sprzątałem, robiłem zakupy, czasem kupowałem im sprzęty do domu. Kinga dzwoniła i pytała, gdzie leżą garnki – przecież nie ona je ustawiała. Robiłem to z miłości, bezinteresownie. Czekałem tylko na „dziękuję”.
Ale wdzięczność nie nadeszła. Zamiast niej – irytacja, chłód. Wczoraj zrozumiałem, iż już tu nie jestem chciany.
Jak co rano. Wstałem przed szóstą, by o siódmej stanąć pod ich drzwiami z gorącym bigosem i nowymi firankami, pasującymi do obrusa, który kupiłem tydzień temu. Wyciągnąłem klucz, ale nie pasował. Zamki zmienili bez słowa.
Zapukałem. Otworzył Konrad. Uśmiechnąłem się, podałem garnek, mówiłem o firankach… On stał sztywny, ze skrzyżowanymi rękami.
– Tato – powiedział ostro – serio? Siódma rano, wpadasz bez zapowiedzi, i mam ci dziękować? To nie jest normalne. jeżeli to się powtórzy, wyprowadzimy się. I nie powiemy ci dokąd.
Trzasnął drzwiami. Nie wziął bigosu, nie spojrzał na firanki. Ostałem się na korytarzu, ogłuszony. Sąsiadka musiała przyjąć jedzenie, bo on choćby nie otworzył ponownie…
Jechałem do pracy z guli w gardle. Jak tak można? Całe życie dałem mu, a teraz jestem intruzem? Myślałem, iż moja troska to miłość. A oni widzą w niej tylko wtrącanie się.
Ludzie mówią, iż rodzice nic nie muszą. Ale my daliśmy więcej niż musieliśmy. I co? „Tato, nie wtrącaj się”. choćby „dziękuję” nie usłyszałem. Tylko groźbę: „wyprowadzimy się”.
Konrad nigdy nie był taki. To Kinga. To ona kazała zmienić zamki. To ona wmówiła mu, iż ojciec to problem. Że troska to kontrola. Ale czy to sprawiedliwe?
Czasem myślę: może to moja wina? Może powinienem się odsunąć? Ale jak nie pomagać, kiedy wiesz, iż możesz ulżyć im w życiu? Po to jest się rodzicem…
Teraz siedzę i zastanawiam się, co dalej. Mój syn, dla którego żyłem, odwrócił się ode mnie. I to przez kobietę, która uznała, iż przeszkadzam.
Najgorsze, iż choćby nie zrozumiał, jak bardzo mnie zranił.
Dziś nauczyłem się jednego: miłość nie zawsze wystarcza. Czasem dajesz wszystko, a dostajesz tylko zamknięte drzwi.
