Nie wiem, jak odebrać klucze Grażynie Stanisławowej – jej wtrącanie się niszczy moją rodzinę.
W małym miasteczku pod Poznaniem, gdzie poranna rosa lśni na zielonych trawnikach, moje życie, które wydawało się szczęśliwe, zmieniło się w codzienną próbę. Mam na imię Kinga, mam 29 lat i mieszkam z mężem Witkiem oraz naszym małym synkiem Bartkiem w mieszkaniu, które stało się polem bitwy. Moja teściowa, Grażyna Stanisławowa, wpada do naszego domu jak huragan, a ja nie wiem, jak ją zatrzymać, nie niszcząc przy tym rodziny.
**Zagrożone szczęście**
Kiedy wychodziłam za Witka, wiedziałam, iż jego mama to kobieta z charakterem. Grażyna Stanisławowa zawsze była centrum rodziny – władcza, energiczna, przyzwyczajona, żeby wszystko szło po jej myśli. Ale kochałam Witka i wydawało mi się, iż damy radę. Po ślubie wprowadziliśmy się do mieszkania, które podarowali nam jego rodzice. To był ich hojny gest, ale pod jednym warunkiem – Grażyna zatrzymała klucze. „Na wszelki wypadek” – powiedziała wtedy, a ja nie nadałam temu większej wagi. Jak bardzo się myliłam.
Nasz synek Bartek urodził się dwa lata temu i od tamtej pory Grażyna zaczęła przychodzić do nas niemal codziennie. Myślałam, iż chce pomagać z wnukiem i początkowo byłam wdzięczna. Ale jej „pomoc” gwałtownie zamieniła się w kontrolę. Przestawiała rzeczy w kuchni, krytykowała moje gotowanie, a choćby dyktowała, jak powinnam wychowywać Bartka. Znosiłam to, bo Witek prosił: „Mamo, ona chce tylko dobrze”. Ale jej ingerencje stawały się coraz bardziej nie do zniesienia.
**Poranek, którego się boję**
Każdego ranka budzę się z niepokojem, bo Grażyna może pojawić się w każdej chwili. Zdarza się, iż jeszcze nie wстаю z łóżka, a ona już jest w naszej kuchni, brzdękając garnkami, gotując „właściwą” kaszkę dla Bartka. Co gorsza, zagląda do naszej sypialni, mówiąc: „Kiedy ten maluch w końcu się obudzi?” Czuję się jak gość we własnym domu. Pewnego razu wyszłam spod prysznica w ręczniku i zastałam ją grzebiącą w naszej szafie – szukała „odpowiednich” ubrań dla Bartka. Moje zażenowanie, moje oburzenie – dla niej to wszystko nic nie znaczy.
Próbowałam rozmawiać z Witkiem, ale on tylko wzrusza ramionami: „Mamo, ona po prostu kocha wnuczka. Nie bierz tego do siebie.” Jego słowa bolą jak nóż. Czy naprawdę nie widzi, iż jego matka odbiera nam prywatność? Czuję, iż mój dom nie jest mój, iż moja rodzina jest pod jej kontrolą. Grażyna decyduje choćby o tym, co Bartek je, w co jest ubrany i kiedy idzie spać. A ja, jego matka, staję się tylko cieniem we własnym życiu.
**Tajny plan i strach**
Ostatnio zrozumiałam – muszę odebrać Grażynie klucze. Bez nich nie będzie mogła wpadać, kiedy tylko zechce. Ale jak to zrobić? Powiedzieć wprost? Urazi się, nazwie mnie niewdzięczną, a Witek pewnie stanie po jej stronie. Zmienić zamki w tajemnicy? To wywoła awanturę, a boję się, iż nasze małżeństwo tego nie wytrzyma. Grażyna jest mistrzynią manipulacji. Już kilkakrotnie dała mi do zrozumienia, iż mieszkanie to ich prezent i powinnam być „posłuszna”. Te słowa brzmią jak groźba.
Zaczęłam zauważać, iż moje rozdrażnienie przenosi się na Witka. Wybucham na niego, on odgryza się, a my kłócimy się coraz częściej. Bartek, mój mały aniołek, czuje to napięcie. Stał się bardziej marudny, gorzej śpi, a ja obwiniam samej siebie. Czy naprawdę muszę poświęcić swoje szczęście dla spokoju w rodzinie? Ale jak żyć, gdy każdy mój krok jest obserwowany przez teściową?
**Ostatnia kropla**
Wczoraj Grażyna przekroczyła wszelkie granice. Obudził mnie jej głos w salonie – przyprowadziła koleżankę, żeby „pochwalić się wnuczkiem”. Na głos dyskutowały o tym, jak „źle” wychowuję Bartka, zupełnie jakby mnie tam nie było. Spróbowałam zaprotestować, ale przerwała mi: „Kinga, jesteś jeszcze młoda, musisz się uczy”Postanowiłam, iż dziś wieczorem porozmawiam z Witkiem otwarcie i nie wyjdę z tej rozmowy, póki nie zrozumie, iż albo staniemy razem przeciwko tej ingerencji, al**bo stracimy to, co między nami budowaliśmy.**
