Nie przyszli na mój jubileusz, mimo iż podarowałam im mieszkanie. Za mało miejsca?

Na swoje sześćdziesięciolecie przygotowywałam się z sercem i niepokojem. Tydzień przed uroczystością zaczęłam kupować produkty, planować menu, marzyłam, jak spędzę ten dzień wśród najbliższych. Pragnęłam ciepła, rodzinnej atmosfery, szczerych uśmiechów. Mieszkam z młodszą córką — Bogusią, ma już trzydzieści lat, ale wciąż nie wyszła za mąż. Mam też starszego syna — Leszka, który skończył czterdzieści lat, jest żonaty i ma córeczkę.

Chciałam, żeby przy jednym stole zebrali się wszyscy — Bogusia, Leszek, jego żona Kasia i wnuczka Ola. Wszystko zorganizowałam — ugotowałam ulubione dania: gołąbki, schabowego, kilka sałatek, ciasta i oczywiście tort. Wcześniej poinformowałam wszystkich, iż świętujemy w sobotę, żeby nikt nie miał innych planów.

Ale w sobotę nikt się nie pojawił.

Dzwoniłam do syna — nie odbierał. Im później było, tym bardziej bolało mnie serce. Zamiast śmiechu i rozmów — cisza. Zamiast toastów — łzy. Nie potrafiłam choćby usiąść do stołu, nie mogłam patrzeć na tę pustkę. Całe mieszkanie pachniało jedzeniem — a jednocześnie wypełniał je chłód zdrady. Wieczorem rozpłakałam się jak dziecko. Bogusia próbowała mnie pocieszyć, ale nie potrafiłam się uspokoić.

Następnego ranka nie wytrzymałam. Wstałam wcześnie, spakowałam resztki jedzenia z uroczystego stołu i pojechałam do syna. Myślałam — może coś się stało, może mieli istotny powód.

Otworzyła mi Kasia. Zaspana, w szlafroku. Bez cienia euforii zapytała:
— Po co pani przyszła?

W środku wszystko się we mnie załamało. Weszłam do środka. Leszek dopiero się budził. Zaproponował herbatę, a ja, tłumiąc żal, spytałam:
— Dlaczego nie przyszliście wczoraj? Dlaczego nie daliście znać? Dlaczego ignorowaliście moje telefony?

Syn spuścił wzrok, milczał. Ale Kasia się odezwała. Z takim wyrazem twarzy, jakby to od dawna w niej tkwiło:
— Wcale nie chcieliśmy przychodzić. Nie mamy nastroju na świętowanie. Mamy problemy. Mamy… jednopokojowe mieszkanie, które nam „wspaniałomyślnie” pani podarowała. A sama zostałaś w trzypokojowym. Brakuje nam miejsca, choćby nie planujemy drugiego dziecka. Po prostu oddałaś nam starą ruderę, a sobie zostawiłaś lepsze.

Zamarłam. Myślałam, iż źle usłyszałam.

Przypomniałam sobie, jak żyliśmy we trójkę w tej trzypokojówce. Ja, Leszek i Bogusia. Jak mój mąż wyjechał kiedyś za granicę i zniknął — bez listów, bez telefonów. Jak sama wychowywałam dzieci. Jak rodzice pomogli kupić mieszkanie, w którym teraz mieszkam. Jak przez siedem lat znosiłam ciasnotę, bo chciałam, żeby syn z żoną mieli własne miejsce. Zajmowali jeden pokój, Bogusia — drugi, a ja żyłam w przechodnim. Kiedy urodziła się Ola, opiekowałam się nią, pomagałam, jak mogłam. A gdy moja teściowa zmarła, zostawiając mi w spadku maleńkie, zniszczone mieszkanie, zrobiłam remont i oddałam je synowi — żeby wreszcie żyli osobno.

I po latach słyszę, iż moja ofiara była niewystarczająca.

Że podobno zostawiłam sobie „lepsze”. Że oni są nieszczęśliwi. Że to moja wina.

Wracałam do domu z gulą w gardle. Jakby całe moje życie — wysiłek, nieprzespane noce, troska — nie miały dla nikogo znaczenia. Ludzie nie tylko zapominają o dobru. Zaczynają uważać, iż wszystko im się należy.

Straciłam najlepsze lata dla dzieci. Pracowałam bez dni wolnych, zrezygnowałam z własnego życia. I co z tego? Na moją rocznicę nie przyszli choćby z grzeczności. Nie zadzwonili. Nie przeprosili. Byli zajęci swoją urazą — urazą o „nie to mieszkanie”.

Wiecie, co boli najbardziej? Nie to, iż zostałam sama w tak istotny dzień. Tylko to, iż kochałam swoją rodzinę bardziej niż siebie. A im wciąż było mało. Nie mieszkanie było im potrzebne. Chcieli chyba — wszystkiego.

Ten dzień nauczył mnie jednego: przestać oczekiwać wdzięczności. Nauczyć się stawiać siebie na pierwszym miejscu. I już nie poświęcać się dla tych, którzy tego nie doceniają.