**Dziennik, 12 maja 2024**
Przygotowywałam się do swoich sześćdziesiątych urodzin z całego serca. Tydzień wcześniej kupowałam produkty, planowałam menu, marzyłam, jak spędzę ten dzień w otoczeniu najbliższych. Pragnęłam ciepła, rodzinnej atmosfery, prawdziwych uśmiechów. Mieszkam z młodszą córką – Ewą, która ma już trzydzieści lat, ale wciąż nie wyszła za mąż. Jest też starszy syn – Marek, czterdziestolatek, od dawna żonaty, mają córeczkę.
Chciałam, żeby przy jednym stole zebrali się wszyscy: Ewa, Marek, jego żona Agnieszka i wnuczka Zosia. Wszystko zorganizowałam – upiekłam ulubione dania: gołąbki, schabowego, sałatki, ciasta i oczywiście tort. Wcześniej powiedziałam, iż świętujemy w sobotę, żeby nikt nie miał wymówek.
Ale w sobotę nikt nie przyszedł.
Dzwoniłam do Marka – nie odbierał. Im bliżej wieczora, tym ciężej było mi oddychać. Zamiast śmiechu – cisza. Zamiast toastów – łzy. Nie mogłam choćby usiąść do stołu, nie mogłam patrzeć na tę pustkę. Mieszkanie pachniało jedzeniem, a jednocześnie było przesiąknięte chłodem. Wiejorem rozpłakałam się jak dziecko. Ewa próbowała mnie pocieszyć, ale nie potrafiłam się uspokoić.
Następnego ranka nie wytrzymałam. Wstałam wcześnie, spakowałam resztki jedzenia i pojechałam do syna. Może coś się stało? Może mieli istotny powód?
Otworzyła Agnieszka. Zaspana, w szlafroku. Zapytała bez cienia radości:
– Po co pani przyszła?
Coś we mnie pękło. Weszłam do środka. Marek dopiero się budził. Zaproponował herbatę, a ja, tłumiąc gniew, spytałam:
– Dlaczego wczoraj nie przyszliście? Dlaczego choćby nie zadzwoniliście?
Syn spuścił wzrok, milczał. Ale Agnieszka nie wytrzymała. Mówiła tak, jakby to wszystko nosiła w sobie od dawna:
– Nie chcieliśmy przychodzić. Mamy swoje problemy. Dostaliśmy od pani „wspaniałomyślnie” tę kawalerkę, a sama pani mieszka w trzypokojowym. Nam brakuje miejsca, choćby nie planujemy drugiego dziecka. Pani oddała nam stary kąt, a sobie zostawiła lepszy.
Zamarłam. Myślałam, iż źle słyszę.
Przypomniałam sobie, jak żyliśmy we trójkę w tej samej „trzypokojówce” – ja, Marek i Ewa. Jak mój mąż wyjechał za granicę i przepadł bez śladu. Jak sama ciągnęłam dzieci. Jak rodzice pomogli mi kupić obecne mieszkanie. Jak przez siedem lat znosiłam ciasnotę, żeby syn z żoną mieli swój kąt. Oni zajmowali jeden pokój, Ewa drugi, a ja spałam w przechodnim. Kiedy urodziła się Zosia, opiekowałam się nią, jak mogłam. A gdy teściowa zmarła i zostawiła mi zniszczone mieszkanko, zrobiłam tam remont i oddałam Markowi – żeby wreszcie byli sami.
I teraz słyszę, iż moja ofiara była za mała.
Że to ja zatrzymałam sobie „lepsze”. Że oni są nieszczęśliwi. Że to moja wina.
Wracałam do domu z guli w gardle. Jakby całe moje życie – wysiłek, noce bez snu, troska – nikomu nie były potrzebne. Ludzie nie tylko zapominają o dobru. Zaczynają wierzyć, iż wszystko im się należy.
Poświęciłam najlepsze lata dla dzieci. Pracowałam bez odpoczynku, zrezygnowałam z siebie. I co? Na moje sędziwe urodziny nie przyszli choćby z grzeczności. Nie zadzwonili. Nie przeprosili. Byli zajęci swoją krzywdą – krzywdą o „złe mieszkanie”.
Wiecie, boli nie to, iż zostałam sama na taki dzień. Boli to, iż kochałam ich bardziej niż siebie. A im wciąż było mało. Nie potrzebowali mieszkania. Chcieli – chyba wszystkiego.
Ten dzień nauczył mnie jednego: przestać liczyć na wdzięczność. Postawić siebie na pierwszym miejscu. I nie poświęcać się już dla tych, którzy tego nie doceniają.
