Moje serce pęka z bólu i lęku. Moja synowa chce pozbawić mnie domu, który pielęgnowałam całe życie, tylko po to, by spełnić marzenie mojego syna. Ich plany o wielkim rodzinnym gnieździe brzmią jak wyrok, a ja, samotna kobieta u schyłku lat, boję się zostać bez dachu nad głową. To opowieść o miłości do syna, zdradzie i walce o prawo do własnego kąta w świecie, który wydaje mi się coraz bardziej obcy.
Nazywam się Wanda Nowak, mieszkam w małym miasteczku na Dolnym Śląsku. Dziesięć lat temu mój syn, Marek, ożenił się z Kingą. Mieszkają z córeczką w ciasnym jednopokojowym mieszkaniu. Siedem lat temu Marek kupił działkę i zaczął budować dom. Pierwszy rok nic się nie działo. W drugim postawili płot i wylali fundamenty. Potem budowa znów stanęła – zabrakło pieniędzy. Marek zbierał na materiały, nie tracąc nadziei. Przez te lata udało się postawić parter, ale marzą o dużym, dwupiętrowym domu, gdzie będzie miejsce również dla mnie. Mój syn jest rodzinny i zawsze byłam dumna z jego troskliwości.
Wiele już poświęcili dla tej budowy. Kinga namówiła Marka, by sprzedali swoje dwupokojowe mieszkanie i przenieśli się do kawalerki, a różnicę włożyli w dom. Teraz jest im ciasno, ale nie poddają się. Kiedy przyjeżdżają do mnie w odwiedziny, wszystkie rozmowy krążą wokół przyszłego domu: jakie będą okna, jak ocieplą ściany, gdzie pójdzie instalacja. Moje dolegliwości, moje troski ich nie obchodzą. Milczę, słucham, ale w duszy rośnie niepokój. Od dawna czuję, iż Kinga z Markiem chcą sprzedać moje dwupokojowe mieszkanie, by dokończyć budowę.
Pewnego dnia Marek powiedział: „Mamo, będziemy wszyscy mieszkać razem w dużym domu – ty, my, nasza córeczka”. Odezwałam się: „Czyli mam sprzedać swoje mieszkanie?”. Przytaknęli, zaczęli mówić, jak nam będzie przytulnie pod jednym dachem. Ale patrząc na Kingę, zrozumiałam: nie dam rady z nią żyć. Nie kryje swojej niechęci, a ja zmęczyłam się udawaniem, iż wszystko w porządku. Jej zimne spojrzenia, ostre słowa – to nie coś, z czym chcę się pogodzić na starość.
Chcę pomóc synowi. Boli mnie, jak dźwiga tę budowę, która może ciągnąć się jeszcze dekadę. Ale zadałam pytanie, które mnie dręczyło: „A gdzie ja będę mieszkać?”. Przeprowadzić się do ich ciasnej kawalerki? Do niedokończonego domu bez wygód? Kinga od razu odparła: „Dla ciebie idealna będzie działka!”. Mamy mały domek letniskowy – stara chałupa bez ogrzewania, nadająca się tylko na lato. Lubię spędzać tam ciepłe dni, ale zimą? Grzać w piecu, myć się w misce, chodzić do wychodka w mróz? Moje stawy, moje zdrowie tego nie zniosą.
„Na wsi jakoś żyją” – rzuciła Kinga. Tak, żyją, ale nie w takich warunkach! Nie zamierzam zamienić swojej starości w walkę o przetrwanie. A pieniądze na budowę są potrzebne i czuję, jak synowa pcha mnie na skraj przepaści. Niedawno podsłuchałam jej rozmowę telefoniczną z matką. „Trzeba przenieść Wandę do sąsiada, a mieszkanie sprzedać” – powiedziała. Krew ścięła mi się w żyłach. Sąsiad, Jan Kowalski, to samotny staruszek, jak ja. Czasem pijemy herbatę, gadamy o życiu, przynoszę mu ciasta. Ale przeprowadzić się do niego? To był jej plan – pozbyć się mnie, zabierając mój dom.
Wiedziałam, iż Kinga nie chce ze mną mieszkać, ale żeby tak podstępnie… Nie wierzę, iż będziemy szczęśliwie żyć razem w ich domu. Jej słowa to puste obietnice, by skłonić mnie do sprzedaży. Kocham Marka, boli mnie jego walka, ale nie mogę poświęcić swojego mieszkania. To wszystko, co mam. Bez niego zostanę z niczym, porzucona jak niepotrzebny grat. Co, jeżeli budowa się przeciągnie, a ja zostanę na bruku? Albo w zimnym domku letniskowym, gdzie nie da się przeżyć zimy?
Co noc leżę bez snu, dręczona myślami. Pomóc synowi to mój obowiązek, ale zostawić się bez dachu – to za dużo. Kinga widzi we mnie tylko przeszkodę, a jej plan z sąsiadem to cios w plecy. Boję się, iż jeżeli odmówię, stracę nie tylko dom, ale i syna. Lęk przed pozostaniem na starość pod mostem, bez własnego kąta, jest jednak silniejszy. Nie wiem, jak znaleźć wyjście, by nie zdradzić ani syna, ani siebie. Moja dusza krzyczy z bólu i modlę się do Boga, by dał mi siłę do podjęcia adekwatnej decyzji.
