Serce mi się kraje z bólu i strachu. Moja synowa chce mnie pozbawić domu, który pielęgnowałam całe życie, tylko po to, by spełnić marzenie mojego syna. Ich plany o wielkim rodzinnym gnieździe brzmią jak wyrok, a ja, samotna kobieta u schyłku życia, boję się zostać bez dachu nad głową. To opowieść o miłości do syna, zdradzie i walce o prawo do własnego kąta w świecie, który wydaje mi się coraz bardziej obcy.
Nazywam się Wanda Nowak, mieszkam w małym mieście na Dolnym Śląsku. Dziesięć lat temu mój syn, Krzysztof, ożenił się z Kingą. Oni z córeczką tłoczą się w ciasnej kawalerce. Siedem lat temu Krzysiek kupił działkę i zaczął budować dom. Pierwszy rok nic się nie działo. W drugim postawili płot i wylali fundamenty. Potem budowa znów stanęła – brakowało pieniędzy. Krzysztof zbierał na materiały, nie tracąc nadziei. Przez te lata udało im się postawić parter, ale marzą o dużym, dwupiętrowym domu, gdzie i dla mnie znajdzie się miejsce. Mój syn to rodzinny człowiek i zawsze byłam dumna z jego troskliwości.
Już wiele poświęcili dla tej budowy. Kinga namówiła Krzysztofa, by sprzedali swoje mieszkanie, przenieśli się do kawalerki, a różnicę włożyli w dom. Teraz jest im ciasno, ale się nie poddają. Kiedy przyjeżdżają do mnie w gości, wszystkie rozmowy krążą wokół przyszłego domu – jakie będą okna, jak ocieplą ściany, gdzie pójdzie instalacja. Moje zdrowie, moje zmartwienia ich nie interesują. Milczę, słucham, ale w duszy rośnie niepokój. Od dawna czuję, iż Kinga z Krzysztofem chcą sprzedać moje dwupokojowe mieszkanie, żeby dokończyć budowę.
Pewnego dnia Krzysiek powiedział: „Mamo, wszyscy będziemy mieszkać razem w dużym domu – ty, my, nasza córeczka“. Odważyłam się zapytać: „Czyli mam sprzedać swoje mieszkanie?“ Przytaknęli, zaczęli mówić, jak nam będzie przytulnie pod jednym dachem. Ale patrząc na Kingę, zrozumiałam – nie zniosę życia z nią. Nie kryje swojej niechęci, a ja jestem już zmęczona udawaniem, iż wszystko gra. Jej zimne spojrzenia, ostre słowa – z tym nie chcę się godzić na starość.
Chcę pomóc synowi. Boli mnie, gdy widzę, jak się męczy z tą budową, która może ciągnąć się kolejną dekadę. Ale zadałam pytanie, które mnie dręczy: „A gdzie ja będę mieszkać?“ Przenieść się do ich ciasnej kawalerki? Do niedokończonego domu bez wygód? Kinga od razu rzuciła: „Dla ciebie idealna będzie działka!“ Mamy tam mały domek letniskowy – stara buda bez ogrzewania, dobra tylko na lato. Lubię spędzać tam ciepłe dni, ale zimą? Grzać w piecu, myć się w misce, chodzić do wychodka w mróz? Moje stawy, moje zdrowie tego nie zniosą.
„Na wsi jakoś ludzie żyją“ – rzuciła Kinga. Tak, żyją, ale nie w takich warunkach! Nie jestem gotowa zamienić starość w walkę o przetrwanie. A pieniądze na budowę są potrzebne i czuję, jak synowa spycha mnie na skraj. Niedawno usłyszałam, jak rozmawia przez telefon z matką. „Trzeba przenieść Wandę do sąsiada, a mieszkanie sprzedać“ – powiedziała. Krew mi ścięła się w żyłach. Sąsiad, Jan Kowalski, samotny staruszek, tak jak ja. Czasem pijemy herbatę, gadamy o życiu, przynoszę mu ciasta. Ale wyprowadzić się do niego? To był jej plan – pozbyć się mnie, zabierając mój dom.
Wiedziałam, iż Kinga nie chce ze mną mieszkać, ale żeby aż tak podłe… Nie wierzę, iż będziemy szczęśliwie żyć razem w ich domu. Jej słowa to puste obietnice, żeby tylko namówić mnie na sprzedaż. Kocham Krzysztofa, boli mnie jego walka, ale nie mogę poświęcić swojego mieszkania. To wszystko, co mam. Bez niego zostanę z niczym, porzucona jak niepotrzebny grat. Co, jeżeli budowa się przeciągnie, a ja zostanę na bruku? Albo w zimnym domku letniskowym, gdzie zimą nie da się wytrzymać?
Co noc leżę bez snu, dręczona myślami. Pomóc synowi to mój obowiązek, ale zostawić się bez dachu – to za dużo. Kinga widzi we mnie tylko przeszkodę, a jej plan z sąsiadem to cios w plecy. Boję się, iż stracę nie tylko dom, ale i syna, jeżeli odmówię. Ale strach, iż zostanę na starość pod mostem, bez swojego kąta, jest silniejszy. Nie wiem, jak znaleźć wyjście, by nie zdradzić ani syna, ani siebie. Dusza mi krzyczy z bólu i modlę się, by Bóg dał mi siłę, by podjąć dobrą decyzję.
