„Musicie opuścić mój dom w ciągu miesiąca!” – oświadczyła teściowa.
W naszym życiu z Krzysztofem wszystko układało się idealnie: dwa lata związku, a potem decyzja o ślubie. Zawsze dogadywałam się z teściową, Haliną Kazimierzówną. Wydawała mi się serdeczną i rozsądną kobietą, której rady ceniłam, a opinie szanowałam. Myślałam, iż mam niesamowite szczęście – teściowa nie wtrącała się w nasze życie, nie krytykowała, a jej ciepłe podejście do mnie rozpieszczało moje serce.
Ślub w całości sfinansowała Halina Kazimierzówna. Moi rodzice, niestety, nie mogli pozwolić sobie na duże wydatki z powodu problemów finansowych, więc ograniczyli się do skromnego wkładu. Wesele było wspaniałe, a ja byłam pewna, iż przed nami szczęśliwe wspólne życie. ale zaraz po ślubie, gdy jeszcze byliśmy pełni weselnej euforii, teściowa wezwała nas na poważną rozmowę. Jej słowa uderzyły w nas jak piorun z jasnego nieba.
„Dzieci, spełniłam swój obowiązek” – zaczęła, patrząc na nas z chłodną stanowczością. „Wychowałam Krzysztofa, dałam mu wykształcenie, pomogłam mu się ożenić. Teraz jesteście rodziną i nie chcę, żebyście mieli do mnie pretensje, ale macie miesiąc, żeby wyprowadzić się z mojego domu. Czas, żebyście sami radzili sobie z życiowymi trudnościami. Tak, początki będą ciężkie, ale nauczycie się oszczędności i znajdowania rozwiązań w trudnych sytuacjach. A ja… zasłużyłam wreszcie na życie dla siebie.”
Zrobiła krótką pauzę, po czym dodała, jakby wbijała gwoździe w nasze serca:
„I nie liczcie na mnie, jeżeli chodzi o wnuki. Oddałam całą siebie synowi i nie mam już siły na wychowywanie dzieci. Zawsze będziecie mile widziani w moim domu, ale ja jestem babcią, a nie nianią. Proszę, nie osądzajcie mnie zbyt surowo. Zrozumiecie, gdy sami dożyjecie moich lat.”
Stałam jak rażona piorunem. Wewnątrz burzyły się emocje: żal, gniew, dezorientacja. Jak mogła tak postąpić? Halina Kazimierzówna będzie się cieszyć życiem w swoim przestronnym, trzypran pokojowym mieszkaniu w centrum Krakowa, a my z Krzysztofem będziemy musieli gnieździć się w wynajętym lokalu, licząc każdy grosz. A najgorsze – Krzysztof jest współwłaścicielem tej nieruchomości! Dlaczego ma się wyprowadzać? A co do wnuków… Czyż nie wszystkie babcie marzą o tym, by niańczyć maluchy, spędzać z nimi czas i rozpieszczać je? ale nasza teściowa, najwyraźniej, była wyjątkiem od tej reguły.
Czekałam, iż Krzysztof zaprotestuje, stanie w naszej obronie, ale zamiast tego… zgodził się z matką. Bez słowa sprzeciwu od razu zaczął przeglądać ogłoszenia o wynajmie i dodatkową pracę, by zapewnić nam nowe lokum. Byłam wściekła. Moi rodzice nie mogą nam pomóc, ale dlaczego teściowa, która przez te wszystkie lata wydawała się tak troskliwa, nagle okazała się tak zimną egoistką?
Każdego dnia w myślach wracałam do jej słów, a każda kolejna myśl raniła jeszcze mocniej. Jak można tak po prostu nas wymazać ze swojego życia? Czy wszystkie jej ciepłe uśmiechy i życzny ton przed ślubem były tylko maską? Czułam się zdradzona, a świadomość, iż musimy zaczynać wszystko od zera w obcym miejscu, napawała mnie rozpaczą. Krzysztof, przeciwnie, był pełen determinacji. Mówił, iż to nasza szansa, by udowodnić, iż damy sobie radę, iż jesteśmy prawdziwą rodziną. Ale jak miałam myśleć o przyszłości, gdy wszystko, co uważałam za pewne, rozpadało się na moich oczach?
