Moje serce pęka z bólu i samotności. Jestem zmęczona walką w pojedynkę, podczas gdy moi dorośli dzieci, dla których poświęciłam wszystko, choćby o mnie nie pamiętają. Postawiłam im ultimatum: albo zaczną mi pomagać, albo sprzedam cały majątek i wyjadę do domu opieki, gdzie ktoś się mną zaopiekuje.
Z mężem, Janem, poświęciliśmy życie naszym dzieciom – synowi Krzysztofowi i córce Bożenie. Byli naszym szczęściem, długo wyczekiwanymi dziećmi, dla których odmawialiśmy sobie wszystkiego. Oszczędzaliśmy na sobie, by mieli najlepsze zabawki, ubrania, wykształcenie. Może rozpieszczaliśmy ich za bardzo, ale robiliśmy to z bezgranicznej miłości, z pragnienia, by mieli to, czego nam samym brakowało w młodości.
Najlepsi korepetytorzy, prestiżowe uczelnie w Warszawie, wyjazdy za granicę – płaciliśmy za wszystko. Dumna byłam z naszej rodziny, uważałam ją za wzór. Pracowaliśmy bez wytchnienia, by dzieciom niczego nie brakowało, by ich życie było lepsze od naszego. Wierzyłam wtedy, iż będą nam wdzięczni.
Gdy Bożena wyszła za mąż i zaszła w ciążę, mój świat się zawalił: Jan zmarł nagle na zawał. Ledwo przeżyłam tę stratę – był moją podporą, drugą połową. Trzymałam się jednak dla córki, wiedząc, iż potrzebuje mojego wsparcia. Podarowałam Bożenie mieszkanie w centrum Krakowa, które odziedziczyłam po rodzicach. Gdy Krzysztof się ożenił, przekazałam mu dwupokojowe mieszkanie po teściowej. Dzieci miały dach nad głową, ale nie śpieszyłam się z formalnym przepisaniem nieruchomości.
W zeszłym roku przeszłam na emeryturę. Powinnam to zrobić dawno, ale zwlekałam do ostatniej chwili. Mając 74 lata, pracowałam lepiej niż niejeden młodzik, ale zdrowie zaczęło szwankować. Siły uciekały, a bóle stawów i serca stawały się nie do zniesienia. Czułam, jak życie wymyka mi się z rąk.
Mój starszy wnuk, Jakub, poszedł już do szkoły, a Krzysztof niedawno został ojcem. Pomagałam z Jakubem, gdy mogłam, ale na drugiego wnuka nie miałam już siły. I nikt mnie o to nie prosił. A sama już nie dawałam rady. Gdy dzwoniłam do dzieci z prośbą o najmniejszą pomoc – przywieźć zakupy, posprzątać – zawsze znajdowali tysiąc wymówek: praca, sprawy, zmęczenie.
Widywaliśmy się tylko na święta. Resztę czasu spędzałam sama, zmagając się z codziennością mimo słabości i bólu. Pewnego dnia upadłam w kuchni i nie mogłam wstać. Gdyby nie sąsiadka Grażyna, która wezwała pogotowie, umarłabym tam, na zimnej podłodze. W szpitalu czekałam na dzieci, ale odpowiedzieli tylko: „Mamo, jesteśmy w pracy, nie możemy”. Gdy przyszła pora wypisu, poprosiłam Bożenę, by mnie odebrała, ale odparła zimno: „Weź taksówkę, nie jesteś małą dziewczynką”.
Gdy tylko wróciłam do domu, skontaktowałam się z lokalnym ośrodkiem pomocy społecznej. Poprosiłam o znalezienie dobrego domu opieki i wycenę pobytu. Miałam dość bycia ciężarem, dość obojętności. Chciałam żyć tam, gdzie ktoś się mną zaopiekuje.
Gdy dzieci w końcu przyjechały, zebrałam całą odwagę i powiedziałam: „Albo zaczniecie mi pomagać, albo sprzedam mieszkania i wyjadę do domu opieki. Pieniędzy starczy mi do końca życia”. Bożena wybuchnęła: „Szantażujesz nas? Chcesz zostawić nas bez dachu nad głową? Mamy kredyty, dzieci, problemy, a ty myślisz tylko o sobie!” Jej słowa ciąły jak nóż. Dałam im wszystko, a oni nie potrafią choćby podać szklanki wody?
Byłam złamana ich reakcją, ale ich obojętność tylko utwierdziła mnie w decyzji. Nie proszę o wiele – tylko o odrobinę troski, na którą zasłużyłam. ale oni niczego nie zrozumieli. Nie chcę dogorywać w czterech ścianach, czując się niepotrzebna. Nie wiem, co będzie dalej, ale nie widzę innego wyjścia. Może to brzmi jak groźba, ale to moja ostatnia szansa na godną starość.
Morał tej historii jest prosty: miłość i poświęcenie powinny iść w parze z wdzięcznością. W przeciwnym razie rodzina staje się tylko pustym słowem, a samotność – cichym towarzyszem ostatnich dni.
