Moje serce pęka z bólu i samotności. Ja, matka, która oddała wszystko dla swoich dzieci, czuję się opuszczona i zraniona. Postawiłam im ultimatum – albo zaczną mi pomagać, albo sprzedam cały dobytek i przeniosę się do domu opieki, gdzie ktoś o mnie zadba.
Ja i mój mąż, Stanisław, poświęciliśmy życie naszym dzieciom – synowi Jakubowi i córce Zofii. Byli naszym szczęściem, wyczekiwanymi dziećmi, dla których odmawialiśmy sobie wszystkiego. Oszczędzaliśmy na każdym groszu, by zapewnić im najlepsze zabawki, ubrania, edukację. Może zepsuliśmy ich, ale czyż nie każdy rodzic pragnie dać dziecku to, czego sam nie miał?
Najlepsi korepetytorzy, studia w Krakowie, zagraniczne wyjazdy – płaciliśmy za wszystko. Ja dumnie patrzyłam na naszą rodzinę, uważając ją za wzór. Pracowaliśmy ciężko, by nasze dzieci miały lepiej niż my. Wierzyłam, iż się odwdzięczą.
Gdy Zofia wyszła za mąż i spodziewała się dziecka, świat się zawalił – Stanisław nagle odszedł z powodu zawału. Ledwie przetrwałam tę stratę, bo on był moją podporą. Dla córki jednak zebrałam siły, bo wiedziałam, iż teraz to ona mnie potrzebuje. Oddałam jej mieszkanie w centrum Krakowa, które odziedziczyłam po rodzicach. Gdy Jakub się ożenił, przekazałam mu dwupokojowe mieszkanie po teściowej. Mieli dach nad głową, ale nie śpieszyłam się z przepisywaniem własności.
W zeszłym roku przeszłam na emeryturę. Choć mogłam wcześniej, pracowałam do ostatniego tchu. Mając 74 lata, radziłam sobie lepiej niż młodsi, ale zdrowie zaczęło odmawiać posłuszeństwa. Bóle stawów, serca – czułam, jak życie wymyka mi się z rąk.
Mój starszy wnuk, Kacper, już chodził do szkoły, a Jakubowi urodziło się właśnie drugie dziecko. Pomagałam, gdy mogłam, ale na wychowanie młodszego nie starczało sił. A nikt choćby nie prosił. Gdy dzwoniłam z prośbą o pomoc – choćby o zakupy, sprzątanie – zawsze słyszałam to samo: praca, zmęczenie, obowiązki.
Widywaliśmy się tylko przy świętach. Resztę czasu spędzałam sama, zmagając się z codziennością mimo słabości. Pewnego dnia upadłam w kuchni i nie mogłam wstać. Gdyby nie sąsiadka Taida, która wezwała pogotowie, pewnie umarłabym na zimnej podłodze. W szpitalu wyglądałam dzieci, ale tylko usłyszałam: „Mamo, pracujemy, nie możemy teraz”. Gdy przyszła pora wyjścia, Zofia powiedziała sucho: „Weź taksówkę, przecież nie jesteś dzieckiem”.
Po wyjściu poszłam do ośrodka pomocy społecznej. Poprosiłam o dobry dom opieki i wycenę. Zmęczyło mnie bycie ciężarem. Chciałam żyć tam, gdzie ktoś się mną zaopiekuje.
Gdy dzieci w końcu przyjechały, zebrałam się w sobie i oznajmiłam: „Albo zaczniecie mi pomagać, albo sprzedam mieszkania i pojadę do domu starców. Starczy mi pieniędzy.” Zofia wybuchnęła: „Szantażujesz nas? Chcesz zostawić nas bez dachu nad głową? Mamy kredyty, dzieci, problemy, a ty myślisz tylko o sobie!” Jej słowa bolały jak nóż. Dałam im wszystko, a oni nie potrafią choćby wody podać?
Ich reakcja złamała mnie, ale ich obojętność tylko utwierdziła w przekonaniu, iż nie mam wyboru. Nie proszę o wiele – tylko o pewność, iż ktoś pomyśli o mnie w trudnej chwili. Ale oni nie zrozumieli. Nie chcę kończyć życia w samotności, czując się niepotrzebna. Może brzmi to jak groźba, ale to moja ostatnia szansa na godną starość.
