Mój synod się w domu przy 1:00 nad ranem po szkole – a jego cień go nie podąża
Zauważasz rzeczy dopiero, kiedy się przy nich zatrzymujesz albo kiedy coś odmawia spojrzenia w twoją stronę. U mnie wszystko zaczęło się od czegoś niewidzialnego.
Cień.
Cień mojego dziecka.
Nie było go.
I nie wrócił od tamtej nocy.
Nazywa się Bogna. Ma dwanaście lat. Uwielbia jagody, matma i tańczy choreografie z TikToka przed pękniętym, rozbitym lustrem w łazience. Przez pierwsze dwanaście lat Bogna była euforią w ludzkich postaciach – warkocze rozczochrane, skarpetki zakurzone, zawsze nucąca pod nosem nieogarniętą melodię.
Aż do trzech tygodni temu.
Wtedy zaczęła wracać do domu o pierwszej w nocy.
Pierwszej nocy prawie się rozregulowałam, kiedy drzwi skrzypnęły tak późno. Leżałam na kanapie, czekając na nią po zajęciach dodatkowych. Miałam ją mieć w domu najpóźniej o 18:30. Gdy minęło 22:00, dzwoniłam do szkoły, do koleżanek, do korepetytora – nikt jej nie widział.
I o 1:00 w nocy weszła przez drzwi.
— Spokojnie. Za bardzo spokojna.
Podskoczyłam.
— Bogna! Gdzie byłaś? Byłam —
Lecz ona podniosła rękę i powiedziała:
— Nie martw się, dotarłam.
I to wszystko.
Bez łez.
Bez przeprosin.
Bez strachu.
Poszła prosto do swojego pokoju i zamknęła drzwi na klucz.
Stałam patrząc w podłogę, a w powietrzu poczułam dreszcz, jakby ktoś wyciągnął lodówkę z zamrażarki. Światła w korytarzu mrugnęły raz i ustabilizowały się. Myślałam, iż przesadzam. Czasem nastolatki są dziwne, prawda?
Następnej nocy to samo. Znowu o 1:00 i znowu wchodzi, jakby żyła w innym strefie czasowej, bez żadnych wyjaśnień. Te same słowa, ten sam ton.
Tym razem zauważyłam coś.
Przeszła obok lampy w jadalni… a jej cień nie poszedł za nią.
Po prostu go nie było.
Ani zarysu, ani formy. Nic.
Myślałam, iż to halucynacja. Włączyłam wszystkie światła wstecz i kazałam jej stanąć pod nimi. Nic. Światło oświetlało twarz, ale podłoga za nią pozostawała pusta. Zauważyła, iż ją obserwuję.
— Co jest, mamo? — zapytała.
Mrugnęłam. — Nic, tylko zmęczona.
Skinęła głową i odszedła. Patrzyłam, jak idzie, a jej ciało się ruszało… ale cień nie nadążał.
Następnego dnia zadzwoniłam do szkoły i spytałam, dlaczego pozwalają jej wychodzić tak późno codziennie. Pani przy telefonie się zawahała, potem powiedziała:
— Pani, wasza córka nie pojawiła się w szkole od ostatniego sprawdzianu… od ponad trzech tygodni. Wysyłaliśmy listy, ale nie dostała Pani odpowiedzi.
Serce przestało bić.
— Ona codziennie rano wychodzi, — wyszeptałam. — Ma mundurek, nosi butelkę wody.
Sprawdziłam lodówkę po rozmowy. Butelka wody wciąż leżała, nienaruszona, dokładnie tak, jak zostawiłam ją po ostatnim sprawdzianie.
Tego wieczoru nie spałam. Zgaszyłam wszystkie lampy, usiadłam przy oknie salonu i czekałam.
Właśnie o 1:00 brama frontowa otworzyła się sama.
I weszła.
Bogna. Ale nie Bogna.
Z zewnątrz wyglądała tak samo. Ale oczy nie mrugały jak dawniej. Oddech miał dziwny rytm. Spojrzała i przechyliła głowę.
— Po co jesteś jeszcze wstawiona, mamo? — zapytała.
Udawałam uśmiech. — Czekam na ciebie.
I powiedziałam coś, czego nie planowałam:
— Gdzie jest twój cień?
Uśmiechnęła się,
ale nie ustami – czymś zimnym.
— Został w tyle.
I przeszła obok mnie.
Kiedy przeszła przed ściennym lustrem, na chwilę pojawiło się coś wyższe od niej,
ocie oczy wielkie i uśmiech rozciągnięty jakby z lodu.
Odwróciłam twarz, serce waliło, ręce drżały.
Teraz leży w swoim pokoju,
śpi w łóżku,
oddycha,
cicha i spokojna.
A jej cień…
jego prawdziwy cień?
Myślę, iż wciąż jest na zewnątrz.
I czeka, aż wejdzie.
—
Episod 2: Co się czołga pod drzwiami
Od kiedy “Bogna” wróciła, dom już nie oddycha tak samo.
Na co dzień wszystko wygląda normalnie.
Bogna wstaje, siada do śniadania, ale nie je. Miesza płatki.
Udaje, iż przegląda zeszyty. Czasem cicho nuci piosenki, których nie znałam. Teksty nie są w żadnym znanym języku.
Po południu po prostu znika.
Nie mówi dokąd idzie. Nie pyta, czy może wyjść.
Drzwi otwierają się i zamykają same o 18:45, ani minutę wcześniej, ani później.
A ja zostaję w ciemności, sama,
z pytaniem coraz bardziej wścibskim:
Czy to naprawdę moja córka?
Zaczęłam zauważać drobne rzeczy.
Ściany, na przykład, „oddychają”.
Przynajmniej gdy Bogna jest w domu.
Szczeliny w suficie lekko się rozszerzają, jakby rosły pod jej obecnością.
A rośliny, które samodzielnie pielęgnowałam od lat, więdną tylko w jej pokoju,
jakby coś niewidzialne je dotykało co noc.
Pewnej nocy obudziła mnie susza. Przeszłam obok jej drzwi – były lekko uchylone.
W środku nie spała.
Siedziała na brzegu łóżka, plecami do mnie,
mrucząc tę bezjęzykową melodię,
czesząc lalkę bez oczu.
A za nią na ścianie zobaczyłam cień.
Ale nie jej.
Był wyższy. Chudszy. Ruszał się przed nią, nie po niej.
Jakby to ona prowadziła, a nie odwrotnie.
Pobiegłam do swojego pokoju, zamknęłam drzwi,
zablokowałam krzesłem,
modliłam się.
Ale Bóg nie odpowiada, gdy zło już przeszło próg własną wolą.
Następnego dnia zrobiłam coś desperackiego.
Wzięłam najnowsze zdjęcie Bogny i porównała z tym sprzed miesiąca.
Zauważyłam różnicę w oczach.
Wcześniej miała jasno brązowy tęczówkę,
a teraz zielonkawo szarą, jak stojąca woda.
Pupilki nie były już okrągłe, ale pionowe, jak kotów czy węży.
Tej nocy położyłam mąkę na podłodze w korytarzu.
Prosta pułapka.
O 1:00 usłyszałam drzwi otwierające się.
Ciche kroki.
Potem pauza.
Udawałam, iż śpię, ale jedno oko trzymałam lekko otwarte.
Bogna stanęła w prosta przy drzwiach mojego pokoju.
Nic nie powiedziała.
Nie ruszyła się.
A potem zobaczyłam coś poruszającego się pod jej stopami.
W mące nie było ludzkich śladów.
Tylko drobne, pociągnięte linie,
jakby coś z długimi pazurami chodziło przy ziemi.
Najgorsze było to, co pojawiło się na końcu:
zakrzywiona linia, jakby ogon się rozciągał za nią.
Rano znalazłam pod poduszką kartkę.
Nie była napisana ręką – słowa wydawały się wypalone w papierze.
Brzmiało:
„Mamo, jestem uwięziona. To nie ja. Nie wpuszczaj mnie jutro.”
I teraz boję się,
bo już jest 00:59,
a brama na podwórzu znowu się otwiera sama.
—
Episod 3: Głos zza drzwi
1:00.
Wskazówka zegara kliknęła jak zwykle.
I drzwi frontowe otworzyły się same.
Siedziałam w salonie, kartkę w ręku, serce waliło jakby chciało wybić się z klatki i uciec.
Nie podeszłam, by ją przywitać. Tym razem schowałam się za zasłoną,
telefon wyciszona, światła zgaszone.
Usłyszałam kroki.
Jeden. Dwa. Trzy.
Nie były lekkie, jak u nastolatki.
Były ciężkie, jakby niosła coś ze sobą albo nie była w pełni ludzka.
Potem usłyszałam jej głos.
— Mamo… już jestem.
Ale to nie był jej głos.
Za bardzo niski, echem, jakby dwie usta mówiły naraz.
Jedno wyższe, udające Bognę.
Drugie… ciągnęło sylaby jak pazury po szkle.
— Mamo… jesteś obudzona?
Klamka drzwi się obróciła.
Nie oddychałam.
Nie weszła. Nie jeszcze.
Położyła czoło na drzwiach i zaczęła płakać.
Łzy nie były mokre, ale wysuszone, jakby coś w środku się kruszyło.
— Mamo… jest zimno. Otwórz…
Chciałam otworzyć. Biec do niej.
To był głos mojej córki.
Przynajmniej w pewnym stopniu.
Ale wtedy przypomniałam sobie kartkę:
„To nie ja. Nie wpuszczaj mnie jutro.”
I choć to było w domu, zrozumiałam, co to znaczy.
Prawdziwa Bogna była na zewnątrz.
A to, co było wewnątrz… to coś innego.
O 3:33 w punkt usłyszałam kroki oddalające się.
Drzwi znów się otworzyły.
Potem cisza.
Wreszcie powietrze wróciło do płuc.
Rankiem poszłam do pokoju Bogny.
Pusty.
Ale nie całkiem.
Na łóżku stała skrzynka,
owinięta czarną tkaniną, z ludzkim włosiem zamiast wstążki.
W środku… lalka.
Idealna kopia mnie.
Pod głową coś wrodzonego:
„Ty będziesz następna.”
—
Episod 4: Lustro, które nie odbija
Następny dzień był nieludzki.
Bogna nie wróciła do szkoły. Nie odebrała wiadomości od koleżanek.
Telefon wciąż wyłączony.
A lalka w łóżku wciąż patrzyła na mnie, z moimi oczami, ubrana w mój strój, z wystrażonym wyrazem strachu.
Próbowałam ją spalić.
Nie zapłonęła.
Pachniała jak wypieczone mięso.
O 00:55 tej nocy zrobiłam coś głupiego.
Postawiłam lustro przed drzwiami frontowymi.
To nie była przesąd – to była desperacja.
Chciałam zobaczyć, co wchodzi każdej nocy, bo nie była to moja Bogna.
1:00.
Zamek się przekręcił.
Siedziałam w ciemności na podłodze korytarza, wstrzymując oddech.
Drzwi otworzyły się powoli.
Weszła postać.
Była w niebieskiej kurtce, plecak na ramieniu,
włosy związane.
Skóra blada.
— Cześć, mamo — powiedziała, jak zawsze.
Ale nie patrzyła na mnie.
Patrzyła w lustro.
A w lustrze nie było nic.
— Co to? — zapytała, uśmiechając się lodowato.
— Nic, kochanie — odpowiedziałam, głosem pękniętym. — Jak szkoła?
— Bardzo dobrze — odparła. — Dziś uczyliśmy się fotosyntezy.
Wiedziałam, iż lekcja była dwa tygodnie temu.
Bogna (czy coś) przeszła obok lustra nie rzucając cienia, nie tworząc obrazu.
Tylko lodowaty podmuch wiatru muskał moje stopy.
Zamknęłam drzwi na klucz, włożyłam lalkę do torby i zakopałam ją w ogródku.
O 3:00 usłyszałam śmiech.
Nie z korytarza.
Z szafy.
Otworzyłam powoli.
Ląduła tam lalka, z nową miną:
Uśmiechała się.
Między małymi palcami trzymała kosmyk mojego włosa.
Następnego dnia zaniosłam lalkę do kościoła.
Ksiądz nie chciał jej dotknąć.
Tylko mruknął jedno słowo: „Pasożyt”.
Wytłumaczył, iż są istoty, które imitują,
obserwują, uczą się i wnikają.
Czasem potrzebują zaproszenia,
czasem wystarczy w to uwierzyć.
Zapytałam:
— Gdzie jest moja córka?
Ksiądz spojrzał ze współczuciem.
— jeżeli cień nie podąża za nią… być może nie jest już w tym świecie.
—
Episod 5: Miejsce, gdzie idzie, kiedy wychodzi
Po obejrzeniu nagrania nie mogłam spać.
Zniszczyłam kamery,
wyrzuciłam lalkę do Wisły,
modliłam się za każdy oddech.
Nic nie pomogło.
Bogna wciąż wracała o 1:00; każda noc była zimniejsza, bardziej idealna,
bardziej pusta.
Rano przeglądałam jej plecak, gdy spała.
Nie było w nim podręczników.
Tylko ziemia. Ciemna, wilgotna, jak ziemia z grobu.
I kartka złożona w cztery.
Napisane: „Jest w szkole. To ja wracam. Nie pytaj więcej”.
Zadzwoniłam do szkoły.
— Czy Bogna uczęszcza na zajęcia? — spytałam, trzymając łzy.
Cisza po drugiej stronie.
— Pani, córka nie przychodziła od miesiąca.
— Co? — zapłakałam.
— Myśleliśmy, iż się wyrejestrowała. Nie dostałyśmy telefonów.
Nie dostałam ich,
bo ktoś inny odpowiadał za mnie.
Używał mojego głosu.
Żył moją rutyną.
Spał w moim łóżku.
Tej nocy czekałam, aż „Bogna” przyjdzie.
Schowałam się za zasłoną.
1:00.
Cisza jej drzwi.
Po chwili trzask na dachu,
a potem ciało spadało jak bezduszny kawałek mięsa.
Wstała, poszła prosto do mojego pokoju.
Poszłam za nią.
Z lekko uchylonych drzwi zobaczyłam coś niewyobrażalnego:
Postać klęczała przed szafą,
szepcąc w języku, który brzmiał jak odwrócone jęki.
Szafa sama się otworzyła
i z środka wyłoniła się inna dziewczynka.Wtedy zrozumiałam, iż jedynym sposobem na odzyskanie własnej córki i własnej duszy będzie poś pomyślnie wypowiedzieć zakazany imię w lustrze, pozwalając prawdzie wypełzyć pustkę i zamknąć drzwi na zawsze.
