Moja córka wstydziła się naszych wiejskich korzeni i nie zaprosiła nas na swój ślub…

Moja córka wstydziła się naszego wiejskiego pochodzenia i nie zaprosiła nas na swój ślub
Wstydziła się nas, bo byliśmy ze wsi. Nie chciała, by jej nowe życie miało z nami cokolwiek wspólnego.

Ja i mój mąż zawsze żyliśmy skromnie, ale uczciwie. Nasz dom, ogródek, krowy, codzienne troskicałe nasze życie poświęciliśmy jednemu celowi: wychować jedyną córkę na dobrą osobę. Dla niej byliśmy gotowi na wszystko. Najlepsze jedzenie? Dla niej. Nowe buty? Oczywiście. Płaszcz, by nie odstawała od koleżanek z miasta? Naturalnie. O sobie nie myśleliśmyważne, by ona miała wszystko, czego potrzebuje. Dorosła piękna, mądra. Zdolna uczennica, marzyła o wielkim świecie. Cieszyliśmy sięnasza Kasia będzie miała lepiej niż my.

Dzięki starym znajomościom mąż załatwił jej miejsce na prestiżowej uczelni w Warszawie. Bezpłatnie. Byliśmy dumni, jakby to nasz własny sukces. Wspieraliśmy ją, jak umieliśmysłowem i groszem. Każdy jej przyjazd do domu był świętem. Słuchaliśmy jej opowieści jak bajek: praca w biurze, narzeczony z dobrej rodzinyMarek, syn biznesmena. Promieniała, mówiąc o nim. A my myśleliśmy tylko jedno: oby wesele było gwałtownie

Lecz lata mijały, a oficjalnych oświadczyn nie było. Pewnego dnia mąż nie wytrzymał: Zaproś Marka do nas, niech go poznamy! Wymigiwała się, mówiąc o pracy. Raz, drugi. Rosły nasze podejrzenia. Coś było nie tak. Więc zebraliśmy się na odwagępojedziemy do Warszawy sami. Adres znaleźliśmy w starych papierach. Kupiliśmy prezenty, włożyliśmy odświętne ubrania i ruszyliśmy.

Dom był wystawny. Kamień, szkło, portier. Uprzejmy mężczyzna zaprowadził nas do środka. Luksus jak z filmu. Staliśmy, nie wiedząc, gdzie patrzeć, aż zaproszono nas do salonu. I wtedy zobaczyłam. Na stoleduże zdjęcie ślubne w ozdobnej ramie. W białej sukni, z bukietemnasza Kasia. Mąż zdrętwiał jak posąg. A ja poczułam, jak ziemia ucieka mi spod nóg.

A dlaczego państwo nie przyszli na wesele? nagle zapytał Marek.

Wymieniliśmy z mężem spojrzenia. Co mu odpowiedzieć? Że choćby nie wiedzieliśmy? Wtedy pojawiła się ona. Kasia. Jej twarz zesztywniała, usta zadrżały. Skinęłam, by podeszła. Najpierw bełkotała wymówki, w końcu wykrztusiła:

Nie zaprosiłam was bo jesteście ze wsi. Wstydziłam się. Nie chciałam, by wszyscy wiedzieli, iż moi rodzice to chłopi

Te słowa przebiły mi serce jak nóż. Jak to? My? Wstyd? My, którzy oddaliśmy dla niej wszystko? Przez lata harowaliśmy, by miała przyszłość?

A Marek? spytałam, ledwo łapiąc oddech. Wiedział?

Tak. Chciał was tam widzieć. choćby wysłał zaproszenie, ale powiedziałam, iż odmówiliście

I tak oto staliśmy się jej tajemnicą. Nie dała nam choćby szansy, by stanąć obok niej w najważniejszym dniu życia. Bez słowa, bez wyjaśnień. Po prostu wymazani.

Wróciliśmy jeszcze tego samego dnia. Bez łez, bez krzyków. Tylko pustka w sercu. Jak żyć dalej, gdy własne dziecko odwraca się plecami? Jak wierzyć, iż to wszystko nie poszło na marne? Że nie wychowaliśmy obcej?

Od tamtej pory Kasia nie zadzwoniła. My też nie. Nie z zemstyz bólu. Bo nie wiadomo, co powiedzieć komuś, kto tak łatwo nas zdradził.

I choć czas leczy rany, jedno pozostaje: prawdziwa miłość nie zna wstydu. A jeżeli ktoś wstydzi się swoich korzeni, prędzej czy później odkryje, iż bez nich jest jak drzewo bez korzenipiękne, ale skazane na upadek.