Na moje 47. urodziny nakryłam stół dla trzech osób — jedno krzesło boleśnie puste. Dwa lata ciszy od mojej córki, Kingi, zamieniły się w cichy smutek. Ale tej nocy zapomniana kartka, schowana w starej szufladzie, miała zmienić wszystko, co myślałam, iż wiem.
Delikatnie położyłam ostatni talerz, palce drżały mi ledwo zauważalnie. Nakrycie było dla trzech — dwa używane, jedno nietknięte.
Trzeci talerz, z przyborami ułożonymi starannie obok, stał przed krzesłem, które od dwóch lat nie było zajęte. Mimo to stawiałam je co roku na urodziny. Jak nadzieję — stało się rytuałem, bez którego nie umiałam żyć.
Marek stał przy zlewie, wycierał ręce ściereczką tak cienką i wyblakłą, iż wyglądała, jakby przetrwała sto rodzinnych obiadów.
Zauważył dodatkowe nakrycie i zapytał cicho: „To dla Kingi?”
Skinęłam tylko głową, wzrok wbity w stół. Wszystko wyglądało zbyt idealnie.
W centrum stał pieczony schab, parujący znajomym zapachem. Ziemniaki były idealnie puszyste, z małymi jeziorkami roztopionego masła jak złote gwiazdy. A tuż obok — mój tort urodzinowy. Mały, okrągły, ze świeczkami w kształcie czwórki i siódemki pośrodku.
Nawet nie lubiłam już tortów.
Marek podszedł i zapalił świeczki. Płomyki tańczyły, jakby próbowały mnie rozweselić.
„No dawaj,” szepnął, delikatnie się uśmiechając.
Ale widziałam to w jego oczach — obserwował mnie, czy się nie załamię.
Potrząsnęłam głową, patrząc na puste krzesło naprzeciw. Wpatrywało się we mnie, zimne i milczące.
Kinga nie siedziała tam od dwóch długich lat. Żadnych telefonów. Żadnych wiadomości. Żadnych życzeń.
Jakby wyparowała, a ja nie miałam prawa tęsknić na głos.
Wzięłam głęboki oddech, taki, który zaczyna się w brzuchu, a boli, gdy dociera do piersi. Potem sięgnęłam po telefon.
W kontaktach przez cały czas widniało „Moja Dziewczynka”. Nigdy tego nie zmieniłam.
Nacisnęłam „Zadzwoń”.
Dźwięk wybierania rozbrzmiał jak kroki w długim, ciemnym korytarzu.
A potem cisza.
„Wciąż nie jest gotowa,” wyszeptałam do nikogo konkretnego.
Marek przytulił mnie mocno. I wtedy pękłam. Łzy polały się gorące i szybkie, jakby czekały na to cały dzień.
Zdmuchnęłam świeczki jednym tchem i pomyślałam tylko jedno życzenie: Żeby móc ją przytulić. Choć raz.
Tej nocy, gdy Marek już spał, a dom opanowała cisza, usiadłam na łóżku. Sprężyny zaskrzypiały pod moim ciężarem.
Lampka rzucała na ścianę miękkie, ukośne światło — jak wspomnienia tańczące w cieniu.
Sięgnęłam pod łóżko i wyciągnęłam stary album. Ten z postrzępionymi brzegami i wyblakłą naklejką kwiatka na okładce.
Otworzyłam go powoli, a w nozdrza uderzył zapach starego papieru i czasu — zakurzonego, znajomego, gorzko-słodkiego.
Pierwsze zdjęcie zatrzymało mnie. Kinga. Dziewięć miesięcy, buzia umazana musem jabłkowym, jej malutka rączka obejmowała mój kciuk, jakbym była jedyną, której ufała.
„Była moja,” szepnęłam w ciszę. „Nadal jest.”
Ale od dwóch lat byłam dla niej duchI wtedy, gdy już myślałam, iż wszystko stracone, usłyszałam za sobą cichy szept: „Mamo…”.
