Dzisiaj piszę tę historię, bo warto ją zapamiętać.
Byliśmy z Krzysztofem małżeństwem od dziesięciu lat, gdy moje życie potoczyło się w nieoczekiwanym kierunku.
Kiedy go poślubiłam, był ambitnym człowiekiem z wielkimi marzeniami. Stałam przy nim podczas każdej nieprzespanej nocy i finansowych trudności. Razem zamieniliśmy jego małą firmę importową w prężne przedsiębiorstwo.
Ale sukces go zmienił.
Gdzieś po drodze Krzysztof zamienił pokorę na arogancję. Przestał widzieć we mnie partnerkę, a zaczął traktować jak część umeblowania — zawsze obecną, niezawodną, niepotrzebującą uwagi.
Zauważyłam tę zmianę w drobiazgach: jak przerywał mi podczas przyjęć, jak machał ręką, gdy wyrażałam opinię, jak przedstawiał mnie jako „moja żona, Krystyna”, choćby na mnie nie patrząc.
Mimo to zostałam. Nie dlatego, iż nie mogłam odejść, ale wierzyłam, iż małżeństwo to przetrwanie burz razem. Myślałam, iż człowiek, w którym się zakochałam, wciąż jest gdzieś w środku tego, który teraz spędzał więcej czasu w salach konferencyjnych niż w naszym salonie.
**Dzień, gdy przyprowadził ją do domu**
Był wtorkowy wieczór, stałam w kuchni, wyciągając pieczonego kurczaka z piekarnika, gdy usłyszałam otwierane drzwi. Głos Krzysztofa rozległ się w przedpokoju — ale brzmiał inaczej, z tą dziwną mieszaniną formalności i podniecenia.
Potem usłyszałam inny głos. Kobiecy.
Gdy weszli do kuchni, zastygłam.
Krzysztof stał w swoim dopasowanym garniturze, jedną rękę trzymał w kieszeni, drugą położył lekko na ramieniu młodej kobiety, która nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia cztery lata. Miała miękkie brązowe włosy, nieskazitelną cerę i nerwowy uśmiech.
„Krystyna” — powiedział swobodnie — „to jest Alicja. Będzie moją drugą żoną.”
Przez chwilę myślałam, iż źle usłyszałam.
„Twoją… co?” — zapytałam wolno.
„Drugą żonę” — powtórzył, jakby ogłaszał rozwój firmy. „To czas, by nasza rodzina… ewoluowała. Alicja będzie z nami mieszkać, i oczekuję, iż ją zaakceptujesz. To dla dobra rodziny, Krystyna. Wciąż będziesz miała wszystko, czego potrzebujesz.”
Odłożyłam blachę ostrożnie, bojąc się, iż jeżeli zaciśnę ją mocniej, coś pęknie. Mówił, jakbym powinna być wdzięczna, jakby moje uczucia były nieistotne.
Nie wiedział jeszcze, ale w tej chwili coś we mnie pękło.
Spojrzałam na Alicję. Unikała mojego wzroku, wyraźnie skrępowana.
Wtedy odwróciłam się do Krzysztofa i powiedziałam: „Dobrze. Zgadzam się. Ale pod jednym warunkiem.”
Krzysztof uniósł brew, spodziewając się błagania albo protestu, nie zgody. „Jakim?”
„Cały majątek, nieruchomości i udziały w twojej firmie muszą zostać przepisane na nas trójkę — ciebie, mnie i Alicję — w równych częściach. I przez rok, jeżeli któraś z nas odejdzie, jej część automatycznie przejdzie na pozostałych. Bez wyjątków.”
Roześmiał się, myśląc, iż blefuję. „Zawsze byłaś praktyczna, Krystyna. Wiesz, iż ja nigdzie nie odchodzę, więc dobrze — zgadzam się.”
Alicja zawahała się. „Ja… nie wiem—”
Krzysztof przerwał jej. „To tylko formalność. Będziesz zabezpieczona, Alicjo. Podpisz.”
I tak dokumenty zostały sporządzone, podpisane i złożone.
**Rok cichych zmian**
Krzysztof zakładał, iż życie będzie toczyć się dalej, z nim jako niewzruszonym centrum. I w pewnym sensie pozwoliłam mu w to wierzyć. Na zewnątrz grałam rolę uległej żony. Uśmiechałam się na przyjęciach, witałam Alicję w domu, nie robiłam scen.
Ale prywatnie podjęłam decyzję: potraktuję Alicję nie jako rywalkę, ale jako sojuszniczkę.
Pierwsze tygodnie były niezręczne. Trzymała się swojego pokoju, wyraźnie skrępowana w moim towarzystwie. Przełamałam lody, zapraszając ją na targ warzywny. Szłyśmy między straganami pełnymi świeżych jarzyn i kwiatów, a ja opowiadałam jej o każdym sprzedawcy — jak pani Kowalska sprzedawała ser od czterdziestu lat, jak syn piekarza raz dał mi chleb za darmo, gdy Krzysztof i ja byliśmy bez grosza.
Powoli Alicja zaczęła się rozluźniać. Śmiała się z mojego suchego humoru, pomagała mi w kuchni, choćby dołączyła do moich porannych spacerów.
Nie zajęło jej dużo czasu, by zobaczyć to, co ja widziałam od lat: arogancję Krzysztofa, jego nawyk podejmowania decyzji bez słuchania innych, jego potrzebę kontroli.
Pewnego wieczoru, gdy zbył jej opinię przy stole w obecności gości, znalazłam ją w kuchni, wpatrującą się w herbatę.
„On tak robi i z tobą?” — zapytała cicho.
Skinęłam głową. „To nie ty, Alicjo. To on się taki stał.”
To był pierwszy raz, gdy naprawdę na mnie spojrzała — nie jak na „pierwszą żonę”, którą miała zastąpić, ale jak na drugiego człowieka w tej samej złotej klatce.
Trzy miesiące przed rocznicą umowy Krzysztof wyjechał w interesach. Tej nocy Alicja zapukała do moich drzwi.
„Muszę ci coś powiedzieć” — powiedziała. „Nie wyszłam za niego z miłości. Moi rodzice byli w długach, a on zaproponował, iż je spłaci, jeżeli się zgodzę. Myślałam… iż może da się to przeżyć. Ale nie tak.”
Położyłam dłoń na jej ramieniu. „Masz wybór, Alicjo. Większy, niż myślisz.”
Od tamtej chwili zaczęłyśmy mówić otwarcie, dzielić się frustracjami i marzeniami. I gdzieś po drodze narodził się pomysł — najpierw cichy, potem coraz wyraźniejszy, aż stał się planem.
**Dzień odwrócenia sytuacji**
Rocznica nadeszła w szary, deszczowy poranek. Krzysztof siedział na czele stołu, pewny siebie jak zawsze.
„No cóż” — powiedział, popijając kawę — „przetrwaliśmy rok. Mówiłem ci, Krystyna, iż nie masz się czego bać.”
Uśmiechnęłam się. „Masz rację, Krzysztofie. Dlatego Alicja i ja mamy coś dla ciebie.”
Alicja przesunęła po stole kopertę. W środku były dwa podpisane pozwy rozwodowe — jeden ode mnie, drugi od niej.
Oczy Krz
