Znalazłam miłość w wieku 65 lat – ale na weselu brat zmarłego męża wstał i krzyknął: „Sprzeciwiam się!”
Gdy odszedł mój mąż, byłam przekonana, iż wraz z nim odeszło wszystko. Spędziliśmy razem czterdzieści lat, wychowaliśmy dzieci, zbudowaliśmy dom, przeżyliśmy biedę, choroby, kłótnie i śmiech. Wierzyłam, iż to na zawsze. A potem odszedł – nagle, pewnego dnia. Udar. Bez pożegnania, bez ostatniego słowa. Wszystko się zawaliło. Czułam się, jakby ktoś wyrwał mi połowę duszy i zostawił na środku rozbitego życia.
Długo nie mogłam się pozbierać. Płakałam nocami, rozmawiałam z jego zdjęciem, trzymałam jego koszule w szafie, żeby nie straciły zapachu. Dzieci wyjechały, wnuki przyjeżdżały rzadko. I cisza… ta przytłaczająca cisza starego domu z pustymi krzesłami przy stole.
Minęło pięć lat. Zaczęłam się uczyć żyć sama. Ale pewnego dnia przypadkiem weszłam do małej kawiarni w Krakowie – tej samej, do której kiedyś zabierał nas mąż. I tam zobaczyłam Jego. Marek. Stary przyjaciel rodziny. Chodził kiedyś do nas w gości, pracował z moim mężem w jednej fabryce. Straciliśmy kontakt dawno temu, a teraz – jakby zrządzeniem losu.
Rozpoznał mnie od razu. Zaczęliśmy rozmawiać. Wspominaliśmy, piliśmy kawę, śmialiśmy się. I nagle – poczułam ulgę. Nie było ani bólu, ani wyrzutów sumienia. Tylko ciepło. Zadzwonił następnego dnia. A potem zaczęliśmy spacerować po parku, przygotowywać razem kolacje, czytać sobie nawzajem książki. Opiekował się mną, jak księżniczką. Miałam sześćdziesiąt pięć lat, a znów czułam się kobietą. Żywą. Potrzebną.
Kiedy Marek zaproponował mi małżeństwo, byłam zaskoczona. Wszystko we mnie drżało. Myśli – o dzieciach, o ludziach, o plotkach. Ale moja najstarsza córka powiedziała:
– Mamo, masz prawo być szczęśliwa. choćby jeżeli ktoś tego nie rozumie.
Postanowiliśmy urządzić skromne przyjęcie. Po prostu rodzinny obiad, nic wielkiego. Przy stole byli tylko najbliżsi: dzieci, wnuki, para sąsiadów. Miałam na sobie jasnoszarą sukienkę, Marek – garnitur, który nosił jeszcze na ślubie córki. Wszyscy się uśmiechali, wznosili toasty. Czułam, iż znów żyję.
I wtedy…
– Sprzeciwiam się!
Głos przeszył pokój jak piorun. Zadrżałam. Wszyscy się odwrócili. To był Wojtek – młodszy brat mojego zmarłego męża.
Wstał, blady ze złości, i spojrzał na mnie:
– Nie masz prawa! Jak możesz? Zapomniałaś o moim bracie? Byłaś jego żoną!
Słowa cięły jak nóż. Zamarłam, serce stanęło. Wiedziałam, iż Wojtek zawsze był z nami, zwłaszcza po śmierci męża. Odwiedzał nas, pomagał, przynosił zakupy. A potem się oddalił… Nie rozumiałam – dlaczego. Ale teraz wszystko stało się jasne.
– Nie zapomniałam, Wojtku – powiedziałam cicho. – Ale nie mogę całe życie być wdową.
– To cię nie obchodzi? – krzyknął z goryczą. – Po prostu go wykreśliłaś?
Marek ścisnął moją rękę pod stołem – pewnie, pewnie.
– Wojtku – powiedział spokojnie. – Czy naprawdę chcesz, żeby została sama do końca życia?
– To nie jest w porządku! – niemal krzyknął.
Wzięłam głęboki oddech. W środku coś we mnie pękło – strach, wstyd, niepewność. Wstałam od stołu, spojrzałam na niego:
– Wiesz, co naprawdę nie jest w porządku? Że przez cały ten czas kochałeś mnie i milczałeś. Że czekałeś, aż stanę się twoją, gdy on odejdzie. I teraz nie możesz pogodzić się z tym, iż wybrałam nie ciebie.
Zapanowała cisza jak makiem zasiał.
Wojtek zbladł, spuścił wzrok. Potem odwrócił się i wyszedł bez słowa.
Stałam, drżałam, ale już nie ze strachu. Nie czułam już winy.
Marek wstał, podszedł do mnie, objął.
– Wszystko będzie dobrze – szepnął.
Zaczęłam płakać – nie z bólu, ale z ulgi. Z poczucia, iż teraz mogę naprawdę żyć. Że nie jestem nikomu nic winna. Że miłość przychodzi, choćby gdy myślisz, iż jest już na nią za późno.
Jestem szczęśliwa. Znalazłam mężczyznę, który zaakceptował mnie z całym bagażem wspomnień, całą przeszłością, zmarszczkami i cieniami utrat. Nie prosił, bym zapomniała. Po prostu był obok. I to, jest najważniejsze.
A jeżeli ktoś myśli, iż w wieku sześćdziesięciu pięciu lat życie się kończy – powiem inaczej. Czasami dopiero się zaczyna.
