Koszmarne zaręczyny: jak swaci sprawili, iż matka zwątpiła w przyszłość syna
W małym miasteczku pod Poznaniem Helena szykowała się do ważnego wydarzenia — spotkania z rodziną narzeczonej swojego syna, Jakuba. Wyobrażała sobie ciepły wieczór pełen serdecznych rozmów, smacznego jedzenia i szczerych uśmiechów. Jakub zapewniał, ot rodzice jego dziewczyny, Weroniki, to prości i dobrzy ludzie, więc Helena miała nadzieję, iż ta wizyta stanie się początkiem bliskich więzi. Zamiast serdecznego przyjęcia czekało ją jednak rozczarowanie, które przewróciło jej oczekiwania do góry nogami i kazało się zastanowić: czy jej syn powinien wiązać się z tą rodziną?
Droga do domu przyszłych teściów zajęła kilka godzin, a gdy Helena z Jakubem dotarli na miejsce, zapadał już zmierzch. Choć niebo było zachmurzone, kobieta trzymała się dobrze. Ubrała najlepszą sukienkę, zabrała ze sobą domowe ciasto na znak szacunku i spodziewała się ciepłego powitania. ale od progu jej nadzieje zaczęły gasnąć. Matka Weroniki, Jadwiga Stanisławówka, rzuciła okiem na gości i sucho powiedziała: „Przejdźcie do salonu, posiedzicie tam”. Helena zmieszała się, ale poszła za synem, myśląc, iż to tylko niezręczny początek.
Salon okazał się ciasny, z wysłużonymi meblami i chłodem, jakby nigdy nie był ogrzewany. Jadwiga Stanisławówka zniknęła w kuchni, a ojciec Weroniki, Wojciech Tomaszewicz, mruknął coś o pilnych sprawach i wyszedł na podwórze. Jakub próbował ożywić atmosferę, ale Helena czuła się jak intruz. Czekała, aż zaproszą ich do stołu, ale czas mijał, a nic się nie działo. Weronika, zmieszana, zaproponowała herbatę, ale i ta była zimna i niesmaczna, podana w popękanych kubkach. Helena starała się podtrzymać rozmowę, ale odpowiedzi były krótkie, a spojrzenia swatów — obojętne.
Minęła godzina, potem druga. Głód dawał się we znaki, a Helena traciła cierpliwość. „Kiedy nas w końcu nakarmią? Przecież jesteśmy gośćmi!” — szepnęła do Jakuba. Syn tylko wzruszył ramionami, zdając się przyzwyczajony do dziwactw rodziny narzeczonej. W końcu Jadwiga Stanisławówka pojawiła się z talerzami. Helena spodziewała się obfitego poczęstunku, jak to bywało w jej domu, ale to, co zobaczyła, wprawiło ją w osłupienie. Na stole stała miska z wodnistą zupą, w której pływały trzy ziemniaki, oraz talerz z kotletami o zapachu zjełczałego masła. Podano do nich czerstwy chleb i kwaszoną kapustę, od której biła kwaśna woń. „Jedzcie, nie krępujcie się” — rzuciła przyszła teściowa i znów zniknęła.
Helena patrzyła na te potrawy i czuła, jak w sercu narasta gorycz. To nie było przyjęcie, ale upokorzenie. Przymusiła się do przełknięcia łyżki zupy, ale smak był ohydny. Jakub jadł w milczeniu, jakby niczego nie zauważał, a Weronika grzebała widelcem w talerzu, unikając wzroku Heleny. Wojciech Tomaszewicz wrócił, ale tylko zamruczał o pracy i ponownie wyszedł. Kobieta próbowała nawiązać rozmowę, ale swaci odpowiadali niechętnie, jakby goście byli im ciężarem. Jej ciasto, upieczone z miłością, stało nietknięte w kącie stołu.
Gdy podano herbatę — znów zimną, z posmakiem starego kubka — Helena nie wytrzymała. „Dlaczego tak skąpo? — spytała cicho Jakuba. — Przyjechaliśmy się poznać, a traktują nas jak natrętów”. Syn zawahał się, mrucząc, iż u Weroniki w domu zawsze tak bywa. Ale dla Heleny to nie było „tak”. Wspominała, jak w jej rodzinie podejmowano gości — stół uginający się od jedzenia, ciepłe słowa. A tu? Marna zupa, czerstwy chleb, chłodne spojrzenia. To nie było przyjęcie, ale obraza.
Droga powrotna upłynęła pod znakiem ciężkich myśli. Helena patrzyła na milczącego syna i czuła, jak serce ściska się z niepokoju. Wyobrażała sobie, jak Jakub wiąże się z tą rodziną, gdzie króluje chłód i skąpstwo. „Czy naprawdę będzie tak jadał przez resztę życia? — myślała. — W rodzinie, gdzie gości się lekceważy, a relacje nic nie znaczą?” Rozumiała, iż kocha Weronikę za jej dobroć, ale ten wieczór pokazał, iż dziewczyna wychowała się w lodowatym domu — a to mogło zatruć ich przyszłość.
W domu Helena nie zmrużyła oka. Rozdzierała się między chęcią ochrony syna a lękiem, by nie zranić jego wyboru. Jak powiedzieć Jakubowi, iż ta rodzina to nie jest towarzystwo, w którym widziałaby jego przyszłość? Bała się, iż jej słowa zranią go, ale milczenie byłoby gorsze. Przysięgła sobie, iż porozmawia z synem, ale jak znaleźć odpowiednie słowa? Czy zrozumie jej obawy, czy miłość go zaślepi? I co czeka ich rodzinę, jeżeli to małżeństwo jednak dojdzie do skutku?
