Koszmarne przyjęcie: jak swaci sprawili, iż matka zwątpiła w przyszłość syna
W małym miasteczku pod Lublinem Danuta przygotowywała się do ważnego wydarzenia — spotkania z rodziną narzeczonej swojego syna, Krzysztofa. Wyobrażała sobie ciepły wieczór pełen serdecznych rozmów, smacznego jedzenia i szczerych uśmiechów. Krzysztof zapewniał, iż rodzice jego dziewczyny, Weroniki, to prości i życzliwi ludzie, więc Danuta miała nadzieję, iż ta wizyta będzie początkiem bliskiej więzi. Zamiast serdecznego przyjęcia czekało ją jednak rozczarowanie, które przewróciło jej oczekiwania do góry nogami i zmusiło do myślenia: czy jej syn powinien wiązać się z tą rodziną?
Droga do domu swatów zajęła kilka godzin, więc Danuta z Krzysztofem dotarli dopiero wieczorem. Choć aura była pochmurna, kobieta trzymała się dobrej myśli. Założyła najlepszą sukienkę, zabrała upieczony własnoręcznie sernik na znak szacunku i liczyła na ciepłe przyjęcie. Już od progu jej nadzieje zaczęły się rozpadać. Matka Weroniki, Halina Stanisławówna, rzuciła krótkie: „Wchodźcie do środka, posiedźcie tam”, choćby nie spojrzawszy na gości. Danuta poczuła się niezręcznie, ale poszła za synem, sądząc, iż to tylko chwilowy zgrzyt.
Salon okazał się ciasny, z wysłużonymi meblami i chłodem, który zdawał się wżerać w kości. Danuta wzdrygnęła się — w domu było tak zimno, jakby od miesięcy nie palono w piecu. Halina Stanisławówna zniknęła w kuchni, a ojciec Weroniki, Stanisław Janowicz, mruknął coś o pilnych sprawach i wyszedł na podwórko. Krzysztof próbował poprawić atmosferę, ale Danuta czuła się jak intruz. Czekała, aż zaproszą ich do stołu, ale czas mijał, a nic się nie działo. Weronika, zmieszana, zaproponowała herbatę, ale i ta była zimna, niesmaczna, podana w popękanych filiżankach. Danuta starała się podtrzymać rozmowę, ale odpowiedzi były urywane, a spojrzenia swatów — obojętne.
Minęła godzina, potem druga. Głód dawał się we znaki, a Danucie zaczynało puszczać cierpliwość. Szepnęła do Krzysztofa: „Kiedy w końcu nas nakarmią? Przecież jesteśmy gośćmi!” Syn tylko wzruszył ramionami, przyzwyczajony do dziwactw rodziny narzeczonej. W końcu Halina Stanisławówna pojawiła się z talerzami. Danuta spodziewała się hojnej uczty, jak to w jej domu, ale to, co zobaczyła, wprawiło ją w osłupienie. Na stole stała miska z wodnistą zupą, w której pływały trzy ziemniaki, oraz talerz kotlecików śmierdzących zjełczałym tłuszczem. Do tego podano czerstwy chleb i kiszoną kapustę, od której biła kwasem. „Jedzcie, nie krępujcie się” — rzuciła przyszła teściowa i znów zniknęła.
Danuta patrzyła na to „przyjęcie” i czuła, jak w piersi kotłuje się gniew. To nie była gościnność, ale upokorzenie. Przełknęła łyk zupy, ale smak był obrzydliwy. Krzysztof jadł w milczeniu, jakby niczego nie zauważał, a Weronika przewracała widelec w talerzu, unikając wzroku Danuty. Stanisław Janowicz wrócił, ale tylko burknął, iż ma pilne sprawy, i znów wyszedł. Kobieta próbowała nawiązać rozmowę, ale swaci odpowiadali niechętnie, jakby goście byli im ciężarem. Jej sernik, upieczony z myślą o nich, stał nietknięty w kącie stołu.
Gdy podano herbatę — znów zimną, z posmakiem starego czajnika — Danuta straciła cierpliwość. „Dlaczego tak skąpo?” — spytała cicho Krzysztofa. „Przyjechaliśmy się poznać, a traktują nas jak natrętów”. Syn tylko się zmieszał, mamrocząc, iż u Weroniki zawsze tak jest. Ale dla Danuty to nie było „tak”. Wspominała, jak w jej domu przyjmowano gości — stół uginał się od jedzenia, a gospodarze byli gościnni. A tu? Żałosna zupa, czerstwy chleb, chłodne spojrzenia. To nie była wizyta, ale upokorzenie.
Droga powrotna wypełniona była ciężkimi myślami. Danuta spoglądała na milczącego syna, a serce ściskał jej niepokój. Wyobrażała sobie, jak Krzysztof wiąże się z rodziną, w której panuje obojętność i skąpstwo. „Czy naprawdę całe życie ma żywić się takim świństwem?” — myślała. „Wśród ludzi, którzy nie szanują gości, dla których rodzina to puste słowo?” Rozumiała, iż kocha Weronikę za jej dobroć, ale ten wieczór pokazał, iż dziewczyna wyrosła w zimnym domu, a to może zatruć ich przyszłość.
W domu Danuta nie zmrużyła oka. RozdarNie mogła już dłużej milczeć, więc postanowiła, iż następnego dnia szczerze porozmawia z Krzysztofem, choć wiedziała, iż każde słowo będzie jak nóż wbijany w jego serce.
