Klient Zostawiał Mi 100 Zł Co Tydzień – Gdy Odkryłem Powód, Zatrzymał Mi się Świat

Pracuję w Barze Mlecznym Złota Kaczka już od dwóch lat. To nie jest wymarzona praca, ale daje stabilność. Ciepła kawa, brzęk talerzy i dźwięk dzwonka nad drzwiami te rzeczy mnie uspokajają. Polubiłam ten mały świat naszej jadłodajni, zwłaszcza w ciche niedzielne poranki, gdy słońce wpada przez żaluzje, a stali bywalcy przychodzą jeden po drugim.

Mamy swoich stałych gości. To oni sprawiają, iż to miejsce czuje się jak dom. Jest emerytowane małżeństwo, które zawsze dzieli się naleśnikami z truskawkami i trzyma za ręce przy stoliku. Grupa nastolatków, którzy wpadają jak burza po niedzielnym treningu piłki nożnej, wciąż śmiejąc się i domagając jedzenia. Jest mama z malutką córeczką, które dzielą kurczaka z ziemniakami, a dziecko z uwagą macza każdy kęs w sosie patrząc na to, mam wrażenie, iż serce mi topnieje.

Jest choćby hipster, który zamawia tę samą jajecznicę i stuka w laptopa, jakby pisał największą polską powieść. Wszyscy oni sprawiają, iż moja praca to nie tylko roznoszenie zamówień i zbieranie naczyń.

Ale jeden mężczyzna cichy, niezwykle uporządkowany wyróżniał się najbardziej.

Zawsze siedział w tej samej ławce. Trzecia od tyłu, przy oknie, z widokiem na parking. Nie iż to był jakiś szczególny widok. Ale on tam po prostu siedział, obserwując. Myśląc. Zawsze sam. Zawsze w tej samej zniszczonej kraciastej koszuli z wytartymi łokciami. Czasem zamawiał kawałek sernika, czasem kanapkę, ale zawsze kawę.

I każdej niedzieli, bez wyjątku, zostawiał mi napiwek 400 złotych.

Żadnej notatki. Żadnej wiadomości. Tylko ciche skinienie głową, ciepły uśmiech i banknot starannie złożony pod filiżanką.

Na początku myślałam, iż to pomyłka. choćby wybiegłam za nim pierwszego dnia.

Proszę pana! Zapomniał pan

Odwrócił się, uśmiechnął i powiedział tylko: To dla pani.

I poszedł dalej.

Od tamtej pory stało się to rutyną. Każda niedziela. Ta sama ławka. Ten sam uśmiech. Ten sam napiwek. I żadnego wyjaśnienia.

Nie jestem bogata. Mieszkam w malutkim mieszkaniu z moim kotem, Puszkiem, pracuję na dwóch etatach i chodzę na wieczorowe studia z rachunkowości. Ten napiwek? Robił różnicę. Pomagał z zakupami, paliwem, czynszem. Czasem utrzymywał światło włączone. Ale chodziło też o coś więcej czułam się dzięki niemu zauważona. Jakby ktoś tam doceniał moją pracę, choćby jeżeli nie rozumiałam dlaczego.

Czemu on to robi? spytałam kiedyś moją przyjaciółkę i współpracowniczkę Różę, gdy dzieliłyśmy późną kolację po zmianie.

Wzruszyła ramionami, maczając frytkę w keczupie. Może jest bogaty. Albo przypominasz mu kogoś. Córkę?

Roześmiałam się. Myślisz, iż mam bogatego, dawno zaginionego ojca, który tak po prostu wpada do baru mlecznego?

Kto wie? zażartowała. To Bar Mleczny, nie telenowela. Ale ten człowiek ma na pewno jakąś historię.

I nie przestawałam się zastanawiać, jaka to historia.

Nigdy nie zostawał dłużej. Nigdy nie zagadywał. Tylko patrzył na świat przez okno, pijąc kawę, jakby czas dla niego płynął inaczej. Ale zauważyłam drobne rzeczy. Jak się uśmiechał, gdy widział śmiejącą się rodzinę. Jak raz zapłacił za obiad staruszków i wyszedł, zanim zdążyli podziękować. Jak znał moje imię, choć nigdy mu go nie powiedziałam.

Aż przyszedł dzień, kiedy wszystko się zmieniło.

Wyglądał inaczej. Bledszy. Zmęczony. Jakby coś ciężkiego spoczywało mu na piersi i nie miał już siły tego zrzucić. Uśmiechał się, ale uśmiech nie sięgał oczu. Zapytałam, czy czegoś potrzebuje, a on spojrzał na moją wizytówkę.

Nie, dziękuję Anno powiedział cicho, jakby zapamiętywał moje imię.

To był pierwszy raz, kiedy je wypowiedział na głos.

Gdy wyszedł, zostawił zwykły napiwek. Zawahałam się, ale wyciągnęłam telefon i zrobiłam mu zdjęcie, gdy szedł do samochodu. Nie wiem, czemu. Tego dnia wydawał się taki kruchy. Jakbym mrugnęła, a on by zniknął.

Tej nocy wrzuciłam zdjęcie na mojego małego Instagrama. Prosty podpis:

Każdej niedzieli ten cichy mężczyzna przychodzi do naszego baru i zostawia napiwek 400 zł. Mało mówi. Ale jego dobroć znaczy więcej, niż kiedykolwiek się dowie. Chciałam tylko podziękować, kimkolwiek jesteś.

Dziesięć minut później zadzwonił telefon.

To była mama.

Wpatrywałam się w ekran. Ostatnio mało rozmawiałyśmy. Zawsze było między nami trudno za wiele nieporozumień, za dużo niewypowiedzianych słów. Ale coś kazało mi odebrać.

Cześć powiedziałam ostrożnie.

Jej głos drżał. Dlaczego opublikowałaś to zdjęcie?

Zmarszczyłam brwi. Co? Mamo, o co ci?

Ten mężczyzna na zdjęciu, Anno. To twój ojciec.

Przysięgam, iż przestałam oddychać.

Znów spojrzałam na ekran. Na człowieka, któremu od miesięcy podawałam kawę i ciasto w każdą niedzielę. Człowieka, który zostawiał mi więcej niż moja tygodniówka.

To niemożliwe. choćby go nie pamiętam wyszeptałam.

Nie mogłabyś odparła, łamiącym się głosem. Odszedł, gdy byłaś niemowlęciem. Dopilnowałam, żeby ślad po nim zniknął.

Serce waliło mi jak młot. Dlaczego?

Byłam zła powiedziała. Popełnił błędy. Zostawił nas, gdy najbardziej go potrzebowaliśmy. Nie chciałam, żeby znowu cię zranił, więc pozbyłam się wszystkich zdjęć. Wszystkich wspomnień.

Czułam, jakby ziemia usuwała mi się spod nóg.

Wrócił kilka miesięcy temu kontynuowała. Jest chory. Nieuleczalnie. Może rak. Chciał cię zobaczyć. Powiedziałam, iż nie. Ale powiedziałam, gdzie pracujesz. Stwierdził, iż chce cię tylko zobaczyć z daleka.

Nagle stało się jasne, skąd te napiwki.

To nie była tylko dobroć. To była wina. Żal. Złamany człowieI wtedy zrozumiałam, iż czasami miłość przychodzi w najmniej oczekiwany sposób, choćby jeżeli jest już za późno na naprawienie tego, co stracone.