Kilka tygodni po ślubie podsłuchałam rozmowę męża z teściową — usłyszane słowa zmroziły mi krew w żyłach.
Basia wierzyła, iż jej związek z Januszem to początek prawdziwej bajki, pełnej szczęścia i blasku. Ich przypadkowe spotkanie w przytulnej kawiarni w Krakowie, błyskawiczne cztery miesiące do zaręczyn, a potem ślub w delikatnych różowo-złotych barwach, były dla niej spełnieniem marzeń. Jej matka, pani Elżbieta, nie ukrywała zachwytu nad Januszem, nazywając go „idealnym zięciem”. Ale po dożynkach, które świętowali całą rodziną, ta iluzja pękła jak kruche szkło pod wpływem losu.
Po kolacji Basia poszła do swojego pokoju po pudełko z rodzinnymi pamiątkami — starymi listami i fotografiami. Schodząc po skrzypiących schodach starego domu, zamarła: z salonu dobiegały stłumione głosy. Janusz mówił, a każde jego słowo było jak ostry sztylet wbijający się w jej serce:
— Pani Elżbieto, nigdy bym się z nią nie ożenił, gdyby nie wasze pieniądze.
Basię zamurowało, kolana się pod nią ugięły. Matka odpowiedziała cicho, ale stanowczo:
— Ciszej, Janusz! Może usłyszeć. Wytrzymaj chwilę. Gdy tylko jej sprawy się ułożą, będziesz mógł odejść. Jest zbyt słaba, nie da sobie rady sama.
Janusz westchnął, a w jego głosie brzmiało rozdrażnienie:
— Ale nie zapomnijcie o ostatniej wpłacie przed Nowym Rokiem. Bez niej nie zostanę.
Basia z trudem dotarła do pokoju, kurczowo trzymając się poręczy, żeby nie upaść. Jej świat się walił. Matka zapłaciła Januszowi, by poślubił ją. Wszystko — jego czułe słowa, troska, przysięgi przed ołtarzem — było kłamstwem, kupionym za brudne pieniądze. Ból ogarnął ją jak lodowata fala, ale Basia postanowiła: dowie się prawdy do końca.
Przeszukiwała jego rzeczy, gdy spał, i znalazła dowody — wypisy z banku z przelewami od matki, oznaczone jako „wydatki”, „pierwsza rata”, „ostateczna płatność”. W jego poczcie były listy o długach, zaległych kredytach, rozpaczliwe prośby do przyjaciół o pożyczki. Janusz tkwił po uszy w finansowej dziurze, a jej matka wyciągała go kosztem córki. Każde jego spojrzenie, każdy dotyk teraz tylko wzbudzały w niej dreszcz obrzydzenia. Rozmowy z matką stały się torturą — chciała krzyczeć, wyrzucić ten jad, ale milczała, zbierając siły. Pytania dręczyły jej duszę: czy matka naprawdę uważa, iż nie zasługuje na miłość? Czy w tym małżeństwie było cokolwiek prawdziwego?
Basia postanowiła: ich zdrada nie zostanie w cieniu. Na Nowy Rok, gdy cała rodzina zasiadła przy dużym stole w domu matki, przygotowała swój ruch. Pod choinką leżał prezent — małe pudełko przewiązane czerwoną wstążką.
— To dla ciebie, mamo. Zasłużyłaś — powiedziała Basia, patrząc jej w oczy.
Pani Elżbieta z uśmiechem otworzyła pudełko i momentalnie pobladła. W środku były wydruki przelewów bankowych — niezbite dowody.
— Co to ma znaczyć? — wyszeptała, głos się jej załamał.
— To dowody na to, iż kupiłaś mi męża — Basia mówiła spokojnie, choć w środku szalała burza.
Zapanowała cisza, jak przed burzą. Janusz upuścił łyżkę, która zadźwięczała o talerz.
— Basia, wszystko ci wyjaśnię… — zaczął, ale jego głos był żałosny jak głos zagrożonego zwierzęcia.
— Nie trzeba. Dostałeś swoje pieniądze. To małżeństwo jest zakończone.
Matka rozryczała się, opadła na krzesło:
— Zrobiłam to dla ciebie! Jesteś chora, słaba! Nie chciałam, żebyś została sama!
— Nie, zrobiłaś to, żeby mnie kontrolować — głos Basi drżał od bólu. — Gratulacje, mamo. Kupiłaś mi męża i straciłaś córkę.
Wyszła z domu, zostawiając ich w martwej ciszy. Zimny wiatr smagał jej twarz, ale łzy już wyschły. Na początku roku Basia złożyła pozew o rozwód. Janusz się nie sprzeciwiał — maski opadły, nie miał nic do ukrycia. Matka dzwoniła, błagała o przebaczenie, ale każdy jej telefon był jak echo zdrady, od którego Basią trzęsło. Stres nadwyrężył jej zdrowie — serce waliło, ręce się trzęsły, ale przyjaciele i długie godziny z terapeutą pomogły jej wydostać się z tego piekła.
Teraz jest wolna. Po raz pierwszy od dłuższego czasu Basia oddycha pełną piersią, nie zważając na kłamstwa i kajdany, które ją krępowały. Ta wolność jest cenniejsza niż wszystkie bogactwa świata. Patrzy w przyszłość, gdzie nie ma Janusza ani matczynych intryg, i rozumie: przetrwała. A wy jakbyście postąpili na jej miejscu? Czy potrafilibyście znieść taki cios i znaleźć siłę, by iść dalej?
