Kiedy babcia odkryła, iż jej wnuk chce ją wyrzucić, sprzedała mieszkanie bez żalu

Kiedy babcia odkryła, iż jej wnuk planuje ją wyrzucić, bez wahania sprzedała mieszkanie.
Dlaczego zaciągać kredyt, gdy można po prostu poczekać, aż Babcia przejmie w końcu i odziedziczy jej mieszkanie? tak myślał kuzyn mojego męża, Théo. Jego żona, Élodie, oraz troje ich dzieci żyli w nadziei na ten spadek. Odrzucali pożyczki, woleli marzyć o dniu, kiedy mieszkanie Babci znów stanie się ich własnością. Tymczasem mieszkali ciasno u matki Élodie, w małym dwupokojowym mieszkaniu w Nicei, na Lazurowym Wybrzeżu, a codzienna egzystencja zdawała się ich przytłaczać. Théo i Élodie coraz częściej szeptali, jak rozwiązać sprawę z Babcią.
Jednak Babcia, Édith, była prawdziwym skarbem. W wieku siedemdziesięciu pięciu lat wciąż kipiała energią, żyła pełnią życia i cieszyła się dobrą kondycją. Jej apartament w samym sercu Nicei był zawsze otwarty dla przyjaciół. Obsługiwała telefon, odwiedzała wystawy, chodziła na spektakle i choćby od czasu do czasu flirtowała na balach seniorów. Promieniowała radością, będąc wzorem codziennej wesołości. Dla Théo i Élodie była jednak irytacją; nie mogli dłużej czekać.
Ich cierpliwość w końcu się skończyła. Postanowili, iż Édith powinna przekazać im mieszkanie i przejść do domu opieki. Nie kryli swoich zamiarów, mówiąc, iż Babcia będzie tam lepiej. Édith jednak nie zamierzała się poddać. Gdy odrzuciła ich propozycję, wybuchła kłótnia. Théo wpadł w furię, okrzykując, iż jest egoistyczna i iż musi myśleć o przyszłości swoich dzieci. Élodie podsycała gniew, sugerując, iż Babcia ma już dość życia.
Mój mąż i ja byliśmy przerażeni, gdy wszystko się ujawniło. Édith od zawsze marzyła o podróży do Indii zobaczyć Tadż Mahal, poczuć zapach przypraw, przejść się po uliczkach Delhi. Zaproponowaliśmy jej zamieszkanie u nas i wynajem jej mieszkania, aby sfinansować wymarzoną wyprawę. Zgodziła się, a niedługo jej przestronny trzypokojowy lokal w centrum przynosił przyzwoite dochody. Gdy Théo i Élodie dowiedzieli się o tym, wywołali prawdziwy skandal. Twierdzili, iż mieszkanie należy do nich z prawem i nalegali, by Babcia wprowadziła się do nich. Oskarżyli choćby mojego męża, Sergea, iż manipulował Édith w sprawie spadku. Théo domagał się choćby pieniędzy z najmu, nazywając je swoją sprawiedliwą częścią. Odpowiedzieliśmy, iż tak się nie stanie koniec.
Élodie zaczęła nas odwiedzać niemal codziennie raz sama, innym razem z dziećmi lub z dziwnymi drobnymi upominkami. Zapytywała o stan zdrowia Babci, ale my widzieliśmy prawdziwy powód: ona i Théo wciąż liczyli, iż Édith niedługo odejdzie i zostawi im wszystko. Ich chciwość i bezczelność zadziwiały nas.
W międzyczasie Édith zgromadziła wystarczająco pieniędzy i wyjechała do Indii. Wróciła promienna, z walizką pełną opowieści i zdjęć. Namawialiśmy ją, by posunęła się dalej sprzedaż mieszkania, dalsze podróże i później spokojne starzenie się u nas. Rozważyła to i podjęła decyzję. Sprzedała swój duży lokal za dobrą cenę, a środki przeznaczyła na zakup przytulnego studia na przedmieściach Nicei. Resztę zainwestowała w kolejne przygody.
Édith zwiedziła Hiszpanię, Austrię i Szwajcarię. Podczas wyprawy nad jezioro Genewskie poznała Francuza o imieniu Jean. Ich romans był niczym z filmu: w wieku siedemdziesięciu pięciu lat poślubiła go! Serge i ja polecieliśmy do Francji, by uczestniczyć w ślubie, który był magiczny widzieć ją w białej sukni, otoczoną kwiatami i uśmiechami. Édith zasłużyła na to szczęście. Pracowała całe życie, wychowywała dzieci, pomagała wnukom w końcu zaczęła żyć dla siebie.
Kiedy Théo dowiedział się o sprzedaży mieszkania, wpadł w czarny gniew. Żądał, by Babcia przekazała mu studio, twierdząc, iż ma już dość. Nie wiadomo, jak miałby w nim pomieścić pięcioro osób. Nie dotyczyło to już nas. Cieszyliśmy się, iż Édith odnalazła własny raj. Co do Théo i Élodie ich historia przypomina, iż pieniądze potrafią wydobyć prawdziwe oblicze bliskich.