Kiedy babcia odkryła, iż jej wnuk chce ją wyrzucić, bez żalu sprzedała mieszkanie

Kiedy babcia dowiedziała się, iż jej wnuk chce ją wyrzucić, sprzedała mieszkanie bez żalu
Dlaczego brać kredyt, gdy można po prostu poczekać, aż Babcia umrze i odziedziczyć jej lokum? Tak myślał kuzyn mojego męża, Théo. Jego żona, Élodie, i troje ich dzieci żyli w oczekiwaniu na tę spadkową fortunę. Odmawiali pożyczek, marząc o dniu, w którym mieszkanie babci stanie się ich własnością. W międzyczasie tłoczyli się w małym dwupokojowym mieszkaniu matki Élodie w Nicei, na Lazurowym Wybrzeżu, a codzienna egzystencja zdawała się ich przytłaczać. Théo i Élodie coraz częściej szeptali o rozwiązaniu sytuacji z babcią.
Jednak babcia, Édith, była prawdziwym klejnotem. W wieku siedemdziesięciu pięciu lat wciąż kipiała energią, żyła pełnią życia i cieszyła się zdrowiem. Jej apartament w samym sercu Nicei zawsze był otwarty dla przyjaciół. Z łatwością posługiwała się telefonem, uczęszczała na wystawy, chodziała do teatru i od czasu do czasu flirtowała na balach dla seniorów. Promieniowała radością, będąc codziennym przykładem szczęścia. Dla Théo i Élodie była jednak irytacją mieli już dość czekania.
Ich cierpliwość w końcu pękła. Postanowili, iż Édith powinna przekazać im mieszkanie i przejść do domu opieki. Nie ukrywali tego, twierdząc, iż Babcia będzie tam lepiej. Édith nie była typem, który poddaje się bez walki. Gdy odmówiła, sytuacja wybuchła. Théo wpadł w szał, oskarżając ją o egoizm i brak myślenia o przyszłości swoich wnuków. Élodie podsycała ogień, sugerując, iż babcia już wystarczająco przeżyła.
Mój mąż i ja byliśmy przerażeni, gdy wszystko się rozgrywało. Édith od zawsze marzyła o podróży do Indii zobaczyć Tadź Mahal, poczuć zapach przypraw i przemierzyć uliczki Delhi. Zaproponowaliśmy jej zamieszkanie u nas oraz wynajęcie jej apartamentu, aby sfinansować wymarzoną wyprawę. Zgodziła się, a jej przestronne trzypokojowe lokum w centrum zaczęło przynosić przyzwoite dochody. Gdy Théo i Élodie się o tym dowiedzieli, wywołali ogromny skandal. Twierdzili, iż mieszkanie należy do nich z prawem i żądali, aby babcia wprowadziła się do nich. Oskarżyli choćby mojego męża, Sergea, o manipulację Édith w sprawie spadku. Théo domagał się również opłat z najmu, nazywając je swoją należną częścią. Odpowiedzieliśmy, iż tak się nie stanie i na tym koniec.
Élodie zaczęła odwiedzać nas prawie codziennie sama, z dziećmi lub z dziwnymi drobnymi upominkami. Pytała o zdrowie babci, ale jej prawdziwym celem było liczyć na to, iż Édith niedługo przeginie i zostawi wszystko im. Ich chciwość i bezczelność zadziwiały nas.
W międzyczasie Édith zgromadziła wystarczająco pieniędzy i wyruszyła do Indii. Wróciła rozpromieniona, z walizką pełną historii i zdjęć. Zasugerowaliśmy jej, by poszła dalej: sprzedała mieszkanie, podążyła za kolejnymi przygodami i później starzała się w naszym domu, w spokoju. Rozważyła to i podjęła decyzję. Duży lokal sprzedano za dobrą cenę, a z uzyskanych środków kupiła przytulne studio na przedmieściach Nicei. Resztę przeznaczyła na nowe wyprawy.
Édith zwiedziła Hiszpanię, Austrię i Szwajcarię. Podczas wycieczki nad jeziorem Genewskim spotkała Francuza o imieniu Jean. Ich romans był jak z filmu w wieku siedemdziesięciu pięciu lat poślubiła go! Serge i ja poleciliśmy się do Francji na ślub, a ceremonia była magiczna zobaczyć ją w białej sukni, otoczoną kwiatami i uśmiechami. Édith zasłużyła na to szczęście. Pracowała całe życie, wychowała dzieci, wspierała wnuki w końcu mogła żyć dla siebie.
Kiedy Théo dowiedział się o sprzedaży mieszkania, wpadł w czarną złość. Zażądał, by babcia oddała mu studio, twierdząc, iż już go ma dosyć. Jak zamierzał w nim pomieścić pięć osób, pozostaje tajemnicą. Nie dotyczyło nas to już. Cieszyliśmy się, iż Édith odnalazła swoje szczęście. Co do Théo i Élodie ich historia przypomina, iż pieniądze potrafią odsłonić prawdziwe oblicze bliskich.