Pomyliłam się co do niej. I nigdy bym nie pomyślała, iż jednym z największych błędów w moim życiu okaże się…
Czasami los uderza w najczulsze miejsce — nie po to, by złamać, ale by oczy otworzyć. Tak właśnie stało się ze mną. I nigdy bym nie przypuszczała, iż jedną z najboleśniejszych pomyłek będzie moje nastawienie do kobiety, którą mój syn wybrał na żonę.
Doskonale pamiętam ten dzień, kiedy Kacper, mój jedyny syn, oznajmił:
— Mamo, przyprowadzę dziś do ciebie moją dziewczynę. Poznasz ją.
Miałam wtedy sześćdziesiąt jeden lat. On już dorosły, trzydzieści dwa — wiek, kiedy mężczyzna powinien założyć rodzinę. choćby się ucieszyłam. Myślałam: no wreszcie! A potem weszła do mojego mieszkania. Ledwo powstrzymałam przekleństwo. A przecież zawsze byłam kobietą, która i w młodości nie bała się ciętej riposty, ale starała się panować nad emocjami.
Tę dziewczynę poznałam od razu. Kinga. Mieszkała niedaleko domu mojej zmarłej matki w Bydgoszczy. Wiedziałam, kim jest i skąd pochodzi. Jej rodzina — od pokoleń alkoholicy. Ojciec w młodości regularnie lądował w izbie wytrzeźwień, matka piła od rana do nocy. Widziałam ten brud, te krzyki, tych ludzi wiecznie w niechlujnym stanie. Gdy przekroczyła próg mojego domu — wypielęgnowanego, z białymi firankami i zapachem czystości — coś we mnie się skurczyło. Jak człowiek z takiego środowiska może być godną żoną dla mojego syna? Nie wierzyłam w to. Ani trochę.
Kacper, widząc mój wyraz twarzy, zrozumiał wszystko bez słów. Odciągnął mnie do kuchni i powiedział:
— Mamo, jeżeli powiesz jej choć jedno słowo wbrew — przestanę się z tobą kontaktować. To mój wybór i musisz go uszanować.
Zamilkłam. Bo wiedziałam, iż nie rzuca słów na wiatr. Poszedł w ojca — uparty. Jego tata od dwudziestu lat nie rozmawia z własną siostrą po jednej kłótni. Więc przygryzłam język i przyjęłam zasady gry.
Kinga mieszkała z nami i Kacprem prawie dwa miesiące. Nie mówiłam jej nic wprost, ale swoim zachowaniem dawałam do zrozumienia: jesteś tu niechciana. Drażniło mnie wszystko: jak gotuje, jak sprząta, jak choćby herbatę nalewa. Gotować nie umiała wcale — zupa była jak kleik, mięso przypalone, naczynia wiecznie niedomyte. Byłam pewna, iż wczepiła się w mojego syna jak w jedyną szansę wyrwania się z nędzy. On — dwa dyplomy, stabilna praca, perspektywy. A ona? Nic.
Potem Kacper wziął kredyt na mieszkanie i się wyprowadził. Odetchnęłam z ulgą. Niech tam sobie gospodaruje, jak chce. Nie zapraszali mnie w gości, a ja nie narzucałam się. Widywaliśmy się tylko na święta, zwykle w kawiarni — podobno dlatego, iż Kinga nie potrafi przyjąć gości w domu. No tak — przecież choćby toastu nie umie wygłosić, co dopiero stół nakryć.
Trzy lata minęły. Pobrali się, pracowali, żyli swoim życiem. Nie ingerowałam. Kacper często wyjeżdżał służbowo, a z Kingą prawie nie rozmawiałam. Wszystko było spokojne — na dystans.
Aż pewnego dnia „złapał” mnie krzyż. Tak, iż nie mogłam ani usiąść, ani wstać. Wezwałam lekarza, zrobił zastrzyk, zalecił: ścisły leżak, zero wysiłku. A syn akurat wyjechał do Poznania — praca. Przygotowałam się na cierpienie w samotności.
Ale drugiego dnia zadzwonił telefon.
— Danuto Marianno, dzień dobry. Tu Kinga. Wpadnę dziś do pani, dobrze? Mam klucz, Kacper zostawił. Coś pani potrzebuje? Po drodze wstąpię do sklepu.
Byłam w szoku. Przyszła — przyniosła zupę, pomogła wstać, posprzątała, zmieniła pościel, umyła podłogi. Następnego dnia — znów. I tak codziennie. Jakby to była jej matka, a nie teściowa, która latami patrzyła na nią z pogardą.
W końcu nie wytrzymałam. Rozpłakałam się. Stała przy zlewie, myła naczynia, a ja — szlochałam.
— Wybacz mi, Kinga — tylko tyle wydusiłam.
Odwróciła się, otarła ręce, podeszła, przytuliła.
— Wszystko w porządku. Ważne, iż pani zdrowieje.
Wtedy zrozumiałam: pomyliłam się. Głęboko i boleśnie. Sądziłam po rodzinie, po przeszłości, po domysłach. A przede mną stała настоящая kobieta. Czuła. Wierna. Cierpliwa. I po raz pierwszy nie bałam się o przyszłość moich wnuków. Bo będą mieć prawdziwą matkę.
I, wiecie co? Może właśnie potrzebowałam, by mnie „przestrzeliło” w krzyżu, bym wreszcie wyprostowała własną duszę. By spojrzeć na Kingę po ludzku. Nie jak na „córkę alkoholików”, ale jak na tę, która stała się dla mnie córką, gdy choćby o to nie prosiłam. I jestem jej wdzięczna. I życiu — za tę szansę. Oczyszczenia z uporzeń. I przyjęcia. Prawdziwego człowieka.
